เนื้อหา..วัยเรียนจงพากเพียรอดทนจะได้พบค่าตนเองและประสบสุข จงพากเพียรมุ่งตามฝัน, ห่างไกลอบายมุข, ใช้ปัญญาสร้างค่าตนเอง

จุดเด่น..กลอนดอกสร้อย ปลุกใจให้วัยเรียนมีความพากเพียรแล้วจะมีคุณค่า

จุดด้อย .. ความไม่ค่อยเดิน วนเวียนพากเพียร-คุณค่า(?) อยู่นั่นแหละ และมีสัมผัสซ้ำในกลอน

วิจารณ์ .. คำว่าคุณค่า (Value) ถูกใช้อย่างไม่รู้ความหมายว่า คุณค่า มีทั้งบวกและลบ เหมือน กรรม ที่มีทั้งดีละชั่ว ทำให้การสรุปว่าเรียนแล้วจะมีปัญญาสร้างค่า จึงไม่ใช่ข้อสรุปที่ดี ด้วยไม่รู้ว่าดีหรือเลว

คำว่าวัยเรียน ปัจจุบันเริ่มล้าสมัย เพราะมีคนพูดถึงการเรียนตลอดชีวิต วัยเรียนจึงมิได้หมายถึงวัยต้น ๆ ของชีวิต เหมือนเมื่อก่อนแล้ว และการเรียนก็ไม่วนเวียนอยู่แค่อดทนอุตสาหะเท่านั้น แต่ต้องมีฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา รวมทั้ง สุ จิ ปุ ลิ และอื่น ๆ อีกมาก 

อ่านแล้วดูเหมือนว่าครูที่ให้โจทย์คงคร่ำครึน่าดู (ขออภัย) ส่วนคนแต่งก็ด้นกลอนแบบไปตายเอาดาบหน้า เลยวน ๆ เวียนไปไหนไม่รอดมีปัญญาแค่สร้างค่าเท่านั้นเอง แถมไม่รู้ว่าคุณค่าคืออะไรเสียอีก

วิจารณ์หนัก ๆ แบบนี้แล้วก็อย่าได้ท้อนะ นำข้อวิจารณ์แบบลวกจิ้มไปปรับปรุงหาแนวทางที่ดีขึ้น

1. เลือกหัวข้อให้เหมาะสมกับสภาพสังคมปัจจุบัน
2. กำหนดเป้าหมายที่จะไปถึง (แค่ปัญญาสร้างค่านี่อ่อนไป)
3. กำหนดว่ามีปัจจัยอะไรบ้างที่จะต้องนำมากล่าว โดยร้อยเรียงกันอย่างเป็นลำดับ ความจะได้ไม่วกวนกลับที่เดิม
4. เขียนกลอนให้มีโวหาร ให้มีวรรณศิลป์ และถูกฉันทลักษณ์
5. คำนึงถึงแก้ว 3 ประการ เริ่มต้นให้น่าสนใจ ดำเนินเรื่องให้น่าติดตาม จบอย่างประทับใจ
 

ขอจบด้วยหัวข้อตั้งเอง "นักเลียน"

นักเอ๋ยนักเลียน
พากเพียรทำซ้ำอยู่ล่ำสัน
มีอะไรใหม่มาเข้าท่าครัน
ต้องเลียนทำให้ทันไปยันตาย

ทำอย่างนี้ไม่ดีไร้ศรีศักดิ์
ไม่รู้จักทำเองเก่งดังหมาย
ภูมิปัญญาอ่อนเปลี้ยน่าเสียดาย
ผลสุดท้ายสิ้นท่าระอาเอย

ขอแก้ไข ตัดคำว่า "และมีสัมผัสซ้ำในกลอน"

เพราะกลอนนี้ไม่มีสัมผัสซ้ำ มือไวไปหน่อย ขออภัย

"หากเพิ่มเติมเรื่องสัมผัสใน  และเพิ่มเติมเรื่องเนื้อหาในแต่ละวรรค จะดียิ่งขึ้นครับ"

เนื้อหาดี มีสาระ ควรเป็นหลัก

เรื่องความไพเราะของกลอน ควรเป็นรอง

อย่ามุ่งแต่ความไพเราะเพียงอย่างเดียว

ถ้ามีความคิดว่าจะตั้งใจแต่งกลอนให้ไพเราะที่สุด ก็จบแต่ต้น

แค่นจะวิจารณ์เนอะประมุข

เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ

เด็กมันเก่งกว่าแกอีก

เห็นด้วยเอาตัวให้รอดก่อน

เด็กมันยังแต่งได้ดีกว่าอีก