รำลึกอาลัยรัก "อาจารย์เสาร์วัน จะนู"
ผู้ละโลกนี้สู่สรวงสวรรค์ชั้นกวี
เขียนโดย...บุญเสริม แก้วพรหม

ในบรรดานักกลอนอาวุโสในเมืองนครศรีธรรมราชนั้น นอกจาก ลุงบุญชอบ พงศ์สุธรรม(“ลุงสังฆ์”) อาจารย์จำรูญ วิชัยณรงค์ ลุงอรรถกร ถาวรมาศ (“วรรณลงกฏ”) และอาจารย์เรวัตร พันธุ์อาจารย์ตรึก พฤกษะศรี ทิพย์แพทย์ ("ช่อดอกเอื้อง") ซึ่งเป็นนักกลอนในยุค "นครศรีกวีศิลป์" (๒๕๐๙..) และต่างได้ลาละโลกนี้สู่สรวงสวรรค์ชั้นกวีแล้วตามลำดับ ก็ยังมีคนอื่นๆอีกหลายคน เช่น อาจารย์เอื้อม อุบลพันธุ์ เป็นต้น ซึ่งแม้วัยจะร่วงโรยแต่ก็ยังมุ่งมั่นสร้างสรรค์ผลงานและร่วมกิจกรรมกับครูอาจารย์และกวีน้อยเมืองนครรุ่นลูกหลานเหลนอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน

ในระยะเวลาที่ต่อเนื่องกันนั้นได้ปรากฏผลงานของนักกลอนเมืองนครอีกคนหนึ่งซึ่งแม้จะมีอาวุโสน้อยกว่าใครๆในแวดวงของ “นครศรีกวีศิลป์” ก็ตาม แต่มีความคมเข้มในลีลาภาษากวีและมีผลงานปรากฏสู่สายตาทั้งในสนามท้องถิ่นและสนามส่วนกลางอย่างต่อเนื่อง ในนาม “เสาร์วัน จะนู” และนามอื่นๆ แต่เป็นที่รับรู้กันว่า นี่คือผลงานของนักกลอนจากนอกเขา (ฉวาง) คนนี้

หนังสือ “นักเขียนเมืองนคร” (สถาบันราชภัฏนครศรีธรรมราช,  ๒๕๔๐) บันทึกถึง “เสาร์วัน จะนู” ไว้บางส่วนว่า

“…เสาร์วัน จะนู จบชั้น ม.๖ จากโรงเรียนฉวางสงเคราะห์ จบ ม.๘ ด้วยการสมัครสอบ และจบการศึกษาบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ บางเขน วิชาเอกฟิสิกส์ วิชาโทคณิตศาสตร์

เสาร์วัน จะนู เริ่มรับราชการครั้งแรกเมื่อ พ.ศ.๒๕๑๘ ที่โรงเรียนฉวางรัชดาภิเษก หลังจากที่ทำงานโรงเรียนเอกชนได้ ๘ ปี โดยทำหน้าที่เป็นครูสอนวิชาวาดเขียนและวิชาอื่นๆ ด้วยเป็นผู้มีประสบการณ์การสอนที่หลากหลาย ต่อมาจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายปกครองและฝ่ายวิชาการ กระทั่งเมื่อวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๓๕ ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่โรงเรียนวิเชียรประชาสรรค์ อำเภอเชียรใหญ่และปัจจุบันเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนกรุงหยันวิยาคาร อำเภอทุ่งใหญ่…”

หลังจากนั้น อาจารย์เสาร์วัน จะนู เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนช้างกลางประชานุกูล อำเภอช้างกลาง จังหวัดนครศรีธรรมราช และต่อมาย้ายไปเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนฉวางรัชดาภิเษก อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช จนเกษียณอายุราชการเมือปี ๒๕๕๐

อาจารย์เสาร์วัน จะนู เป็นนักกลอนที่สามารถเขียนร้อยกรองได้ดีทั้งกลอน โคลง กาพย์และกลอนพื้นบ้าน (กลอนเพลงบอก กลอนโนรา) มีผลงานตีพิมพ์อย่างต่อเนื่องแล้วไม่ต่ำกว่า ๑๐๐ สำนวน ในนิตยสารต่างๆเช่น สตรีสาร ขวัญเรือน วิทยาสาร สกุลไทย ฟ้าเมืองไทย ชาวกรุง เสียงราษฏร์ เมืองใต้ และสารนครศรีธรรมราช เป็นต้น ทั้งในนามจริง และนามปากกาว่า “ศรีจะนู” “วันวร” และ “ลูกดิน”

นอกจากนี้ด้วยความสามารถในเชิงกาพย์กลอน การใช้ภาษาที่ละเมียดละไม และมุมมองที่กว้างไกล ทำให้ได้รับรางวัลจากการประกวดบทร้อยกรองอยู่บ่อยครั้ง ทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับชาติ และได้รับการคัดเลือกเป็น "นักกลอนตัวอย่าง" ภาคใต้ ของสมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย เมื่อปี ๒๕๔๗

อาจารย์เสาร์วัน จะนู ยังคงมีผลงานกลอนออกเผยแพร่อยู่เป็นระยะๆ แม้จะลดลง บ้างตามจังหวะความยุ่งและว่างจากราชกิจในหน้าที่ผู้บริหารการศึกษา รวมทั้งเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่ลงมือฝึกซ้อมสอนกลอนนำนักเรียนไปแข่งขันกลอนสดด้วยตนเอง และเป็นกำลังหลักของ “เวทีกลอนงานเดือนสิบ” มาทุกปี

หลังจากเกษียณอายุราชการในปี ๒๕๕๐ แล้ว อาจารย์เสาร์วันมีโรคประจำตัวที่หมอบอกว่าเป็นโรคเม็ดเลือดแดงแตกตัวเร็วผิดปกติ ได้รับการรักษาพยาบาลอยู่โดยตลอด จนถึงวาระสุดท้ายได้จากไปสู่สุคตินิรันดร์ ณ สรวงสวรรค์ชั้นกวี เมื่อเวลาประมาณ ๑๗ นาฬิกา ของวันที่ ๒๒ เมษายน ๒๕๕๓ ด้วยวัย ๖๓ ปี ท่ามกลางความอาลัยรักของครอบครัว ญาติมิตรและลูกศิษย์ลูกหา โดยเฉพาะคนในแวดวงนักคิดนักเขียนนักกลอน


ในจำนวนผลงานนับร้อยนับพันสำนวน และในหลายๆสำนวนที่หลายคนพูดถึง มีสำนวนหนึ่งที่อยากให้พิสูจน์ความคม เข้ม ในลีลาภาษากวีและมุมมองความคิดของ เสาร์วัน จะนู จากกลอนชื่อ “ยามเหงา” ต่อไปนี้

“เลือดแม่หยาดแดงดิบรวมสิบครั้ง
เจ็บปวดยังด่ำดื่มปลื้มสุขสม
ก้อนเลือดแม่แท้เต็มรักเข้มคม
รักที่ห่มโลกอุ่นละมุนทรวง

ถันแม่หลั่งธารทิพย์มาสิบหน
คาวหวานข้นเต็มแน่นรักแหนหวง
หยดเลือดอิ่มนิ่มเนื้อทุกเยื่อยวง
กลั่นจากรวงรักหวานถันมารดา

เหงื่อแม่รินเช้าค่ำเป็นคำข้าว
เป็นรสคาวเค็มเกลือเป็นเสื้อผ้า
ฟากรองนอนหมอนฟูกและหยูกยา
เค้นรีดมาจากเนื้อเหงื่อแม่นี้

ใจแม่หนักรักแน่นกว่าแสนรัก
เขี้ยวพิษดักหน้าขวางไม่ย่างหนี
มือแม่ถักทองานมานานปี
เพื่อลูกมีเทียนทองส่องชีพชู

ลูกแม่ เดินทางดีที่แม่สร้าง
จนก้าวย่างถึงจุดสุดสวยหรู
สร้างตัวดีมีค่าเกียรติตราตรู
แยกย้ายอยู่ต่างถิ่นแผ่นดินไกล

วัยแม่สุดจุดปลายสายชีวิต
ไม่ข้องติดสมบัติวัตถุไหน
เพียงยามเหงาเปล่าว่างอ้างว้างใจ
อยากอยู่ใกล้ลูกรักแม่สักคน”
 

ขออภัยครับ...ขอแก้ไขข้อมูล  ในความคิดเห็นที่ ๑   ย่อหน้าแรกใหม่ ดังนี้

ในบรรดานักกลอนอาวุโสในเมืองนครศรีธรรมราชนั้น นอกจาก ลุงบุญชอบ พงศ์สุธรรม(“ลุงสังฆ์”) อาจารย์จำรูญ วิชัยณรงค์ อาจารย์ตรึก พฤกษะศรี ลุงอรรถกร ถาวรมาศ (“วรรณลงกฏ”) และอาจารย์เรวัตร พันธุ์ทิพย์แพทย์ ("ช่ออัญชัน") ซึ่งเป็นนักกลอนในยุค "นครศรีกวีศิลป์" (๒๕๐๙..) และต่างได้ลาละโลกนี้สู่สรวงสวรรค์ชั้นกวีแล้วตามลำดับ ก็ยังมีคนอื่นๆอีกหลายคน เช่น อาจารย์เอื้อม อุบลพันธุ์ เป็นต้น ซึ่งแม้วัยจะร่วงโรยแต่ก็ยังมุ่งมั่นสร้างสรรค์ผลงานและร่วมกิจกรรมกับครูอาจารย์และกวีน้อยเมืองนครรุ่นลูกหลานเหลนอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน
 

ขอบคุณครับ

บุญเสริม  แก้วพรหม

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทยขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวและญาติมิตรของ    อ.เสาร์วัน จะนู นักกลอนอาวุโสของจังหวัดนครศรีธรรมราช นับเป็นการสูญเสียบุคลากรด้านภาษาและวรรณกรรมครั้งสำคัญ ขอท่านสู่สุคติในสัมปรายภพอันสุขสงบเป็นนิรันดร์

ถึงแม้ครูตายไปในวันนี้      แต่บทกวีที่สร้างไว้...  จะไม่ตาย!

แด่...อ.เสาร์วัน  จะนู

เป็นกวีที่มากด้วยมุมมอง

เป็นนายของภาษาน่านับถือ

ทุกคำถ้อยร้อยเรียงจึงระบือ

จารึกชื่อ "เสาร์วัน"  ในวรรณวง

................................

เหนือความเป็นกวีที่สัมผัส

คือเด่นชัด "เป็นผู้ใหญ่"  ไม่ลืมหลง

เป็นแบบอย่างทางดีที่มั่นคง

ขอกราบลงคารวะด้วยอาลัยฯ

แก้ว การเวก

๒๔ เมษา ๕๓ 

ร่วมไว้อาลัยอาจารย์เสาร์วัน จะนู ด้วยความเคารพ

คุรุศิลา

คือก้อนหินสงบงามในลำธาร

สายน้ำไหลผ่าน...ดำรงอยู่

ก้อนหินนาม "เสาร์วัน จะนู"

หนึ่งศิลาแห่งครูผู้ขัดเกลา

ศิวกานท์ ปทุมสูติ

ร่วมอาลัยครับ

  ร่วมไว้อาลัย อาจารย์เสาร์วัน จะนู อันเป็นที่รักยิ่งของนักเรียนร.ร. ฉวางรัชดาภิเษก

ร่วมรำลึกถึง อ.เสาร์วัน จะนู
ด้วยผลงานบทกวีต่างกรรมต่างวาระของ "เสาร์วัน จะนู"


ดาวทางหลวง

เพียงดินเลื่อนสะเทือนสะท้านระลึก
ย่ำยามดึกระยิบดาวพราวทางหลวง
ดาวผีพุ่งไฟกล้าเจิดจ้าดวง
ภูตหลังพวงมาลัยเร่งไฟแรง

เท้าเดินดินสิ้นทางจะย่างเหยียบ
ทางเดินเทียบแพดาวพร่างพราวแสง
วงโคจรร้อนระอุคุเลือดแดง
เมื่อดาวแซงดวงซ้อนเร่งร้อนรน

จากเมืองมุ่งทุ่งธารถึงลานป่า
ดาวระย้าระยับแสงทุกแห่งหน
สิ้นทางช้างทางเกวียนเปลี่ยนทางคน
ยุคยานยนต์ประกาศนามความเจริญ

มีเครื่องจักรผลักดันชีวันมนุษย์
ให้เร็วรุดลัดเลาะดั่งเหาะเหิน
คนโชคดีมีดาวเป็นเท้าเดิน
จึงหลงเพลินลืมตายลืมทรายดิน

เวลาลัดชัดชี้ชีวิตสั้น
เร่งเร็วพลันพลาดพลั้งหวังถวิล
นั่งในยุคสุขสบายไร้เหงื่อริน
แต่ต้องสิ้นเลือดหลั่งหลายครั้งคราว

เพียงดินลั่นสั่นสะเทือนสะท้านสะทก
ดวงดาวตกแตกยับดับห้วงหาว
บนดินดำแดงเดือดด้วยเลือดดาว
ปนกลิ่นคาวเลือดข้นคนเดินดิน

เสาร์วัน จะนู
( สารนครศรีธรรมราช - กรกฎาคม ๒๕๔๔)


เหล็กกล้า

ครั้งคนก้าวเท้าออกมานอกถ้ำ
จะก้าวล้ำเส้นวัดใจสัตว์ไหม
ฤทธิ์เล็บเขี้ยวเรียวงาผีป่าไพร
คงฝังในวิญญาณนับล้านปี

สิ้นมือไม้ไล่ฆ่าพิษยาสั่ง
สิ้นมนต์ขลังไสยเวทเภทภูตผี
คนปัญญาฆ่ากันทุกวันนี้
เพิ่มทวีอาวุธยุทธกรรม

แร่เหล็กเย็นเร้นแฝงแอ่งดินหิน
หลั่งเหงื่อรินขุดตักเหนื่อยหนักหนำ
จากป่าโหดโขดหินดินดิบดำ
สู่เมืองทำเหล็กกล้าไว้ฆ่ากัน

เตาหลอมคุระอุอัดฤทธิ์คัดแค้น
ประจุแน่นแรงโหดโทษมหันต์
เปลวไฟลุกปลุกเสกลงเลขยันต์
เหล็กกล้าพลันเก่งกล้าเข่นฆ่าคน

คือมีดดาบอาบอิ่มลิ่มเลือดหลั่ง
คือปืนสั่งประกาศิตสัมฤทธิ์ผล
คือระเบิดระบาดบุกทุกตำบล
ล้วนไกกลเหล็กกล้ามหาภัย

ถึงคนก้าวเท้าออกนอกเถื่อนถ้ำ
ใจยังย่ำป่าดงอย่าสงสัย
ยุคเหล็กกล้าฆ่าโหดจะโทษใคร
เมื่อคนไม่เก่งกล้าเข้าหาธรรม

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - สิงหาคม ๒๕๔๓)


ไฟป่า

ไฟป่าลามไหม้ป่าตอนหน้าแล้ง
เตรียมจะแต่งป่าต่อไว้รอฝน
เถ้าถ่านแม่มิ่งไม้จักร่ายมนต์
บำรุงต้นเลี้ยงหน่อลูกต่อไป

ถึงไฟป่าเผาป่ากี่คราครั้ง
ป่าก็ยังเป็นป่าได้อาศัย
ชีวิตคนอยู่กินกลางถิ่นไพร
ก็ถูกไฟยากไร้ไหม้ทุกปี

แต่วิญญาณปู่ย่ารักป่าเขา
คอยปลุกเร้าให้สู้ไม่รู้หนี
มรดกดินหญ้าป่าพงพี
เลี้ยงชีวีลูกหลานมานานเนา

จนเปลวภัยไฟเมืองเครื่องกลจักร
ลามทะลักลุกจ้าไหม้ป่าเขา
กลิ่นป่าจางร้างลาพาซบเซา
เพลงป่าเศร้าสิ้นสุขทุกปลักแปลง

ยุคไฟเมืองเผาป่าตัณหาร้อน
ดินดงดอนเดือดทั่วหัวระแหง
ผีนางไม้ยายย่าโรยราแรง
จะดับแสงไฟเมืองเรืองพิษภัย

เมื่อป่าสิ้นดินด้านธารขุ่นข้น
ทุกข์ทับท้นท่วมป่าน่าหวั่นไหว
ความอดอยากยากแค้นดงแดนไพร
จะเป็นไฟลามป่ามาเผาเมือง

เสาร์วัน จะนู
(นิตยสารสตรีสาร)


สมุนเมือง

ความอดอยากยากไร้คือไข้ป่า
จะรักษาอย่างไรก็ไม่หาย
คนบ้านนอกคอกนาครั้งย่ายาย
ไม่อดตายเพราะแข็งแกร่งกายใจ

เก็บรากไม้ใบหญ้าเอามาต้ม
ถึงรสขมขื่นคอก็ทนไหว
คนรุ่นเก่ารู้คุณสมุนไพร
คนรุ่นใหม่เคยคุ้นสมุนเมือง

ทิ้งเสียมจอบหอบผ้ามาเมืองใหญ่
จึงเป็นใบไม้ที่สีซีดเหลือง
เที่ยวเร่ร่อนขายแรงกลางแสงเรือง
หวังพบเครื่องยาดีชูชีวิน

แสงแดดป่าให้แรงไว้แต่งป่า
แสงไฟฟ้าดูดแรงเหือดแห้งสิ้น
สมุนไพรรสขมไม่ต้มกิน
มาหลงกลิ่นสมุนเมืองเครื่องยาปลอม

คือแหล่งขายอบายมุขสนุกสนาน
คือแหล่งงานคอยสูบเลือดซูบผอม
คือแฟชั่นวัตถุที่ยุย้อม
คือภัยล้อมรอบตนมลพิษร้าย

คนบ้านนาป่าไร่เป็นไข้ป่า
มารักษาในเมืองใหญ่ก็ไม่หาย
สมุนเมืองเครื่องยาอันตราย
จึงต้องตายทั้งเป็นเช่นคนเมือง

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - ธันวาคม ๒๕๔๔)


ลูกใครหนอ

จากดินดอนก้อนเกลือเหงื่อคาวข้น
สินค้าคนขายขาดเป็นทาสเขา
เขาสูบเลือดเชือดเนื้อดูดเหงื่อเรา
ก่อนเป็นเถ้าเป็นถ่านตามกาลกรรม

หนูน้อยน้อยดอยแดนคับแค้นเข็ญ
ซ้ำโซ่เส้นเมืองมัดรัดแน่นหนำ
ถิ่นกรุงเทพกรงทาสขาดคุณธรรม
จึงทนร่ำทุรายร้อนกลางฟอนไฟ

ลูกญวนลาวชาวเขมรเวรสาปส่ง
ร่มไตรรงค์ห่มรักมิผลักไส
ลูกไทยแท้ทุกข์ยากตรากตรำภัย
หยาดน้ำใจหยดน้อยต้องคอยรอ

ดูแผ่นหนังกรังแห้งแล้งเลือดฝาด
เหมือนกระดาษหุ้มกระดูกลูกใครหนอ
ลูกคนกินเกลือเค็มเข้มขมคอ
ลูกคนทอเกลียวเหงื่อเพื่อเลี้ยงคน

ปูดโปนเส้นเอ็นด้านกับงานหนัก
ห้องแคบหมักอับเหม็นไม่เห็นหน
ปลาเน่านึ่งครึ่งตัวกลั้วน้ำปน
ขอดข้าวก้นจานกลืนขื่นลำเค็ญ

กี่ร้อยยุคทุกข์ทาสราษฎร์ท้นโทษ
กี่ชั่วโคตรคนยากสิ้นซากเข็ญ
รอกี่ผลัดรัฐบาลบ้านเมืองเย็น
ปลดโซ่เส้นทาสสิ้นแผ่นดินธรรม

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - ธันวาคม ๒๕๔๓)


ทุ่งข้าวผี

ทุ่งข้าวผีตำบลคนยากไร้
แรกโค่นไม้ถางป่าทำนาข้าว
เกิดหญ้าน้ำต้นเขียวใบเรียวยาว
ออกรวงขาวเต็มนาคราฝนริน

ผลรีเล็กไร้เมล็ด…เดือนเจ็ดล่วง
ฝนทิ้งช่วงเดือนเก้าเฉาตายสิ้น
เรียก “ข้าวผี” ผีปลูกให้ลูกกิน
เป็นชื่อถิ่นทุ่งนาแต่ย่ายาย

หลายชั่วคนจนยากเลี้ยงปากท้อง
เหงื่อรดร่องรอยไถไม่แห้งหาย
ผักปลาทุ่งต้มแกงให้แรงกาย
ขอดข้าวขายแลกเสื้อผ้ากะปิเกลือ

สองปีผ่านบ้านคุ้งทุ่งข้าวผี
ฝนไม่มีสักหยาดอนาถเหลือ
ควายไร้ปลักผักไร้ใบตายเป็นเบือ
พ่อไร้เหงื่อแม่ไร้แรงนาแห้งกรัง

ชาวนาทุ่งข้าวผีหรือที่ไหน
กินข้าวใหม่หมดหม้อก็หมดหวัง
น้ำฝนแล้งน้ำแรงล้าน้ำตาประดัง
น้ำใจหลั่งจริงใจยังไม่มี

ทุ่งข้าวผีตำบลคนทุกข์ยาก
พอตกฟากก็ตกไฟไร้ทางหนี
หากนาแล้งแห้งหนักอีกสักปี
จะมีผีปลูกข้าวแทนชาวนา

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - พฤษภาคม ๒๕๓๕)


แต่งงาน

เมื่อมีงานการกิจรับผิดชอบ
เรียนรู้รอบชั่วดีมีเหตุผล
คิดสรรค์สร้างสรรพสิ่งมิ่งมงคล
ดวงกมลอิ่มอุ่นคุณธรรม

จึงจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวสม
ใครก็ชมยกย่องครองสุขฉ่ำ
พร้อมลงแรงแต่งการงานประจำ
ร่วมกันนำชีวิตทิศทางทอง

อันพิธีแต่งงานโบราณหมาย
หญิงกับชายรวมแรงแต่งงานผอง
ปรับปรุงแปลงแต่งปลูกถูกทำนอง
หลักชัยของชีวิตกิจการงาน

แต่งงานการภารกิจประสิทธิ์ผล
แต่งชีพตนเด่นดีมีหลักฐาน
แต่งครอบครัวสังคมสมสุขสราญ
แต่งเมืองบ้านร่มเย็นเป็นสุขนัก

คิดจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวหรือ
เมื่อสองมือว่างเปล่างานเบาหนัก
ทั้งวัยเยาว์เขลาจิตหลงฤทธิ์รัก
แล้วคิดจักแต่งงานประการใด

แค่สมรสสมรักมักกล่าวอ้าง
นอกลู่ทางโบราณคิดขานไข
มีปัญหาครอบครัวอยู่ทั่วไป
ก็เพราะไม่รู้แจ้งการแต่งงาน

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - กุมภาพันธ์ ๒๕๔๓)


ถนนลูกรัง

จากยุคดึกดำบรรพ์ถึงทันสมัย
พิษเภทภัยมนุษย์ไม่สุดสิ้น
จากทางย่ำเท้าถางเป็นทางดิน
ถึงทรายหินสร้างถนนทนทุกข์ซ้ำ

ทางดินแคบแปลบเสียวเขี้ยวเล็บสัตว์
ภัยพิบัติธรรมชาติสาดกระหน่ำ
ถนนกว้างเรียบลื่นพื้นหินดำ
ต้องรับกรรมด้วยพิษเดชฤทธิ์คน

ครั้งยุคกลางทางดินสิ้นมนต์ขลัง
ขนลูกรังถมทางสร้างถนน
เปลี่ยนถิ่นแถวเถื่อนถ้ำเป็นตำบล
ก่อนเครื่องยนต์สร้างเมืองเรืองแสงไฟ

ทางลูกรังทางธรรมนำสุขสร้าง
ทุกก้าวย่างจึงมิพรั่นหวาดหวั่นไหว
แม้ลำบากยากเข็ญก็เย็นใจ
ด้วยไร้ภัยพิษกิเลสก่อเหตุร้าย

แม้แข็งอย่างทางหินผอง
แดดกล้าส่องมิร้าวแยกแตกสลาย
แต่แข็งแกร่งเหนือเนื้อดินทราย
ฝนสาดสายเซาะขังไม่พังภินท์

ยุคถนนลูกรังฝังถม
เราโง่งมอยู่บนถนนหิน
มากภัยพิษฤทธิ์กล้าทุกหญ้าดิน
เพราะเราสิ้นเส้นทางสายกลางเดิน

เสาร์วัน จะนู
( สารนครศรีธรรมราช - กุมภาพันธ์ ๒๕๔๓)


ไฟฟ้า

ฤทธิ์ร้ายแรงแฝงซ้อนก้อนเมฆขาว
ดูคราวกลับกลายเป็นสายแสง
ฟาดฟ้าร้องก้องดังคลั่งสำแดง
พุ่งผ่าแหล่งโลกหล้าเผาหญ้าดิน

แรงประจุอนุภาคจากเมฆฟ้า
เกิดศักดากระแสไฟไม่สุดสิ้น
จากห้วงฟ้ากล้าพลังยังธรณิน
สู่ห้วงจินตนาของสมองคน

หลายนักคิดทฤษฎีมีเกณฑ์กฎ
ค้นคว้าทดลองซ้ำสำฤทธิ์ผล
โลกมีสิ่งวิเศษล้ำเวทมนต์
แล้วหลงกลหลงค่าว่าล้ำคุณ

จากแรงผลักจักรกลเครื่องยนต์ปั่น
ถึงเขื่อนกั้นแรงน้ำกำลังหมุน
ทำลายล้างธรรมชาติขาดสมดุล
โลกเปลี่ยนอุณหภูมิแปลงตามแรงไฟ

วงจรชีวิตลัดทั้งสัตว์มนุษย์
ทุกขั้วจุดวิปริตผิดวิสัย
แรงดูดดึงถึงสวรรค์เร็วทันใด
แรงผลักใจพลัดตกนรกพลัน

ฤทธิ์ร้ายร้อนซ่อนแฝงทั่วแหล่งหล้า
ทวีอนุภาพโหดโทษมหันต์
โลกฤาจะประลัยด้วยไฟกัลป์
แต่เร่งวันจะประลัยด้วยไฟฟ้า

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - มีนาคม ๒๕๔๓)


ลูกผีลูกคน

ลูกคนจนเหงื่อกัดเกลือก้อน
ร่างผอมนอนติดฟากอดอยากเหลือ
กลืนข้าวคำซ้ำซากเค็มกากเกลือ
หมดเลือดเนื้อเนื้อลูกคนก็พ้นเวร

ลูกชาวนาป่าไร่พิษไข้ขัง
สืบแต่ครั้งยายย่ามาหลานเหลน
เพียงยาต้มหมอเฒ่ากินเช้าเย็น
จะกลายเป็นลูกผีนาทีใด

ลูกเศรษฐีเงินถังคลั่งสนุก
บ้าบิ่นบุกวิปริตผิดวิสัย
เพลินกามกินดิ้นดีดกรีดกรายไป
แทบมองไม่พบเห็นเป็นลูกคน

ลูกคนเมืองเหลืองซีดคอนกรีตหุ้ม
พิษร้ายรุมรอบตัวทั่วทุกหน
พิษควันดำน้ำเน่าเคล้าปะปน
พิษพวกฉลชั่วช้าสารพัน

ลูกชาวบ้านร้านตลาดทาสยาเหล้า
ผงพิษเผาชีวิตแผกผิดผัน
ก่อสิ่งทรามห่ามโหดมีโทษทัณฑ์
เหมือนผีปั่นปลุกสั่งบ้าคลั่งทวี

เป็นลูกไทยถิ่นธรรมเคราะห์กรรมยิ่ง
ถูกทอดทิ้งตามประสาน่าบัดสี
เด็กสำคัญสรรคำพร่ำพาที
แต่ลูกผีลูกคนมีล้นเมือง

เสาร์วัน จะนู
(สารนครศรีธรรมราช - มกราคม ๒๕๔๓)
 

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ ยังคงรำลึกและเคารพรักอาจารย์เสมอ  อ.รำพรรณ  นวลใย

ขอให้ ผอ.เสาร์วัน  จะนู  ไปสู่สุขคติครับ....

ศิษย์เก่าฉวางรัชดาภิเษก

ขอให้อาจารย์เสาร์วันสู่สวรรค์ชั้นกวีครับ

คิดถึงลุงจังเลย

ขอให้ดวงวิญญาณของลุงไปสู่สุขติ

ไม่ว่าชาติหน้าจะมีจริงรึเปล่า

ขอให้เราเกิดมาเป็นลุง-หลานกันอีกนะค่ะ

ได้ไปร่วมฌาปณกิจศพ และร่วมไว้อาลัยในฐานะของลูกหลานคนหนึ่งด้วยความซาบซึ้งของพิธีการทุกขั้นตอน  เรียบง่าย และ กินใจค่ะ  

      ร่วมไว้อาลัย อาจารย์เสาร์วัน จะนู อันเป็นที่รักยิ่งของนักเรียนร.ร. ฉวางรัชดาภิเษก

     อาจาร์เคยสอนว่าตื่นก่อน มีเวลามากกว่า

    หลับให้สบายนะคะอาจารย์

รวมไว้อาลัย  อาจารย์  เสาร์วัน   จะนู    ลูกศิษย์  โรงเรียนช้างกลางประชานุกูล

จากไปอาลัยยิ่ง อาจารย์เสาร์วันเป็นบุคคลที่เป็นแบบอย่างในทุกๆด้าน จากศิษย์เก่า ปี 31

       ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวจะนูด้วยค่ะ  หนูพึ่งทราบข่าวการจากไปของอาจารย์เสาร์วัน  จะนู  วันนี้เอง( 2  ส.ค.2553) ดูเว็บไชด์ฉวางรัชดาภิเษก

       ขอให้ดวงวิญญาณของอาจารย์ไปสู่สรวงสวรรค์     อาจารย์ผู้มีจิตเมตตาต่อศิษย์

natural hair wig hair costumes Gaga fairy has already wigs normal hair is thick you could need to costumes wigs kanekalon fiber.

แด่่ครอบครััว

อาจารย์ เสาร์์วัน จะนู ด้้วยความเคารพรัก และอาลััยยิ่่ง จากศิษย์เก่า ร.ร ฉวางรััชดาภิเษก