๐๐ยามค่ำคืนยืนอยู่ดูโดดเดี่ยว
   ช่างเปล่าเปลี่ยวเหลียวไปแล้วใจหาย
   น่าหวาดกลัวมัวมิดสนิทกาย

   ช่างเลวร้ายไหวหวาดอนาถใจ       
๐๐ยามนภาฟ้าคล้ำใกล้ค่ำแล้ว
   ยินเสียงแจ้วแว่วมาว่านอนไหน
   ดอกขจรหมอนหมิ่นนอนถิ่นใด
   จะบินไปไหนเล่าเจ้าขมิ้นดง
๐๐หัวอกฉันวันคืนตื่นตาหลอน
   พเนจรร่อนไปจนไหลหลง 

   หนาวพระพายกายสั่นไม่มั่นคง
   หลับตาลงคงสั่นสุดบั่นทอน

๐๐ยามนี้คงหลงทางอยู่กลางค่ำ
   ยินเสียงร่ำคำบอกยังหลอกหลอน
   ต้องตะรอนร่อนเร่พเนจร
   แล้วจะนอนคอนใดไหนเล่านา
๐๐หรือว่าใครไหนเล่าเขารับรู้
   เฝ้าอุ้มชูดูแลแก้ปัญหา
   ค่ำที่ไหนให้หมองนองน้ำตา
   ขวัญผวาอาวรณ์นอนหนาวกาย
๐๐ฟังสำเนียงเสียงเพลงเร่งใกล้ค่ำ
   ใครหนอร่ำคร่ำครวญชวนใจหาย 

   แล้วคืนนี้ที่นอนได้ผ่อนคลาย

   ก็คงหมายชายตาว่าที่นี่เอย..

       -----------------------------

         (อารมณ์เพลง)

      ขี้เกลียดแล้วจะพักแล้ว