แด่..ลุงสิทธิ์ ที่เคารพรัก

 
จะพรรณนาอย่างไรให้ไพเราะ
ซึ้งเสนาะชวนคิด สะกิดขวัญ
จะเอื้อนเอ่ย เผยคำอ้อนรำพัน
ใดจะเท่าความโศกศัลย์อนันตา
 
เหมือนเสียเพชรเม็ดงามวาววามแสง
คือเพชรแห่งกานท์กวีศรีภาษา
เหมือนเสียทองเทียบธารกาญจนา
เป็นทองทารอยลิขิตทุกทิศทาง
 
เมื่อสิ้นลุงประสิทธิ์ โรหิตเสถียร
เหมือนสิ้นแสงแรงเทียนตอนฟ้าสาง
เหมือนดวงดาวพราวระยิบกระพริบพราง
ต้องอับปางสิ้นรัศมีดาว
 
จึงทุกข์ท้น ชีพหม่น กมลหมอง
ว้าเหว่ครองปวดเจ็บใจเหน็บหนาว
ขอลุงสิทธิ์สถิตฟ้าอาภาพราว
สุขยืนยาวพริ้งพรายสัมปรายภพ......  
 
นพดล  จันทร์เพ็ญ  
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี

 ด่วน! ปิดการรับผลงาน 13.00 น. 15 ส.ค. 2555 (วันนี้)

เพื่อรีบส่งโรงพิมพ์ เสร็จให้ทันวันอาทิตย์ ที่ 19 ส.ค.

พระราชทานเพลิงศพ ลุง ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร 

เวลา 16.00 น. ณ วัดสะพานสูง บางซื่อ กทม.

  .. ก ร า บ ด อ ก ไ ม้ ...

...น้อมปากกาความรักเคารพร้อย
มาลัยถ้อยศรัทธาประจงเขียน
ภาพชีวิตวิจิตรแจรงดั่งแสงเทียน
ลุงประสิทธิ์ โรหิตเสถียร...ผู้ส่องทาง

 สดุดีไว้อาลัย อาจารย์ประสิทธิ์  โรหิตเสถียร

เพชรพร่างผดุงศัพท์       สิระยับระยิบสม

อักษรสมานคม                     คุรุมุ่ง จรุงใจ

วางตัวเสมอต้น             จรด้น ณ แดนใด

สร้อยคิดประสิทธิ์ใส             สุระกล่อม ถนอมกาล

ภูมิรู้ชโลมโลก              ผิวะโศกก็สุขศานต์

ภาพลักษณ์วิจักขณ์ชาญ        ประจุชั้นกวีชน

ร้อยกรองและร้อยแก้ว     พิระแพร้วกระพือผล

มิ่งทิพย์วิชามนต์                   มนแม้น มุนินทร์มอง

สร้างศิษย์จรุงศักดิ์         คุณนักพิทักษ์ผอง

สร้างคำ ประคำกรอง             กรแจ้ง จรดเมือง

ติดดินก็เด่นได้             ระวิใสระบือเรือง

แก่นศัพท์สินองเนือง           ทะนุเนื่องสนิททรวง

สร้อยฟ้าสิมารับ           ปิยะนับคณาสรวง

สร้อยบุญพระคุณปวง           ปรโลก กวีไทย

นายกสมาคม               สิริสมพลาศัย

ความดีอดีตใด                   วรได้ "ประสิทธิ์" เทอญ

                   ภูวดล ภูภัทรโยธิน

                   อาลัย  ลุงประสิทธิ์   โรหิตเสถียร

จารจดอักษรคำกลอนทิพย์           หัวใจขลิบประดอยเป็นสร้อยศรี

แทนดอกไม้พุ่มพวงดวงมาลี         กราบด้วยดวงฤดีกวีกานท์

ขอให้ลุงประสิทธิ์  สถิตย์แดน       ณ   สรวงแสนแดนสุขศานติ์

เขียนกวีบนทิพย์วิมาน                   เริงสราญด้วยสร้อยศรีกวีกลอน

เขียนคำให้นางฟ้าสาวสวรรค์        ได้อ่านกันบนแสนสรวงมหิศร

ดูนางฟ้าเอวอ่อนอรชร                   รำฟ้อนบนนภางค์อย่างสุขใจ

เขียนคำให้พระอินทร์พญาแถน    ผู้เป็นเจ้าวิมานแมนนภาศัย

ให้ตะลึงอ้ำอึ้งตะลึงใน                    ถ้อยกวีพลิ้วไหวระบือนาม

ขอให้ลุงประสิทธิ์จงประสบ            สุขสงบ  คนไถ่ถาม

หนึ่งกวีผู้งดงาม                               สถิตย์ท่ามสรวงกวีนิรันดร์เทอญฯ

นายจิตวัฒนา     หงษาชุม

นักวิชาการศึกษา       นาแก      นครพนม

 อาลัย ลุงประสิทธิ์  โรหิตเสถียร

ครวญคร่ำร่ำอาลัยนัยอักษร

ประโคมกลอนสักกี่กานท์วางพานแก้ว

จึงจะสมอารมณ์รักสักครึ่งแวว

เมื่อการจากพรากแล้ว...มิหวนคืน

ไม่มีร่าง ไม่มีพจน์ ปรากฏภาพ

มีหนึ่งทราบซาบซึ้งถึงสะอื้น

คืออาลัยในคุณลุงพยุงยืน

ให้ได้ชื่นคราคิดถึงอยู่หนึ่งใจ

ลุงประสิทธิ์  โรหิตเสถียร เทียนทิพย์แสง

เคยโชติแรงรุ่งเรืองเปรื่องสมัย

เหล่าหลานหลานได้แสงก่องส่องทางไกล

ทอดยาวไปไกลลิบทิพย์กวี

ขออำนาจพระไตรรัตน์ภัทรประเสริฐ

บรรจงเปิดทิพย์สถานสำราญวิถี

ลุงประสิทธิ์  โรหิตเสถียร เพียรฤดี

จนถึงที่นิพพานสราญเทอญ

ปรัชญ์   วลีพร

โรงเรียนสะพือวิทยาคาร  อุบลราชธานี

 กราบเท้าลุงประสิทธิ์ โรหิตเสถียร   วรรคทองเวียนวนในใจเสมอ

คือทิพย์ถ้อยอักษราค่าเลิศเลอ         นำเสนอเพื่อประดับกับวงวรรณ

จันทร์สิบสามสิงหาลุงลาลับ             เบื้องบนพาคืนกลับสู่สวรรค์

อาลัยรักอาลัยลาเศร้าจาบัลย์           อำไพพรรณ กราบมาน้ำตานอง

ฝาก เสาร์ห้า นักฆ่าขนตางอน          ขุนกระทิง เก่าก่อน ซ่อนมุมห้อง

ทั้ง จำเลยไม่พูด พิสูจน์ตรอง            ลุุงคือห้องสรรพศาสตร์แห่งชาติชน

สักวาน้ำตาไหลอาลัยยิ่ง                   สรรพสิ่งนิ่งสดับแสนสับสน

เขียนกลอนลาผ่านเฟคบุกแสนทุกข์ทน  สักวันคนนี้จะไปรับใช้ลุง

      ด้วยความเคารพรักอย่างสูง

       อารีย์ + อำไพพรรณ  น้อยหนูจัตุรัส

                   "อาลัยรัก"

       น้อมดวงจิตศิษย์ผู้น้อยคารวะ

ท่านลุง"ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร"หนอ

ประดุจดั่งอาจารย์กานท์ถักทอ

ผองศิษย์ขอดวงวิญญาณสถิตสรวง

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

                     "ส่งสการวิญญาณครู"

        ร้อยอักษร  บทกลอน  สุนทรสวัสดิ์

อายุวัฒน์ ลุงประสิทธิ์  โรหิตเสถียร

โชติชวาล  พรูพรั่ง  ดั่งแสงเทียน

สังขารเปลี่ยน  สิ้นวิญญาณ์  พิราลัย

        แม้นอยู่ภพ  พิมานใด  ในโลกหล้า

สวรรคา  จงสถิต  นิรัตติศัย

อัญเชิญอ้าง  กุศลกรรม  นำอวยชัย

ชาติภูมิใหม่  ขออาจารย์  สำราญเทอญฯ....

เรียนพี่สุพจน์ ชีรานนท์ พี่เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ติดต่อเข้ามาที่ผม จะส่งกลอนไว้อาลัยด้วยแฟกซ์ ประมาณห้าโมงเย็นครับ รอรับด้วย พี่เนาว์ไม่สะดวกเปิดอีเมล์ หรือเว็บไซต์ใช้แฟกซ์อย่างเดียวครับ ยังมีอีกสองสามสำนวนที่จะส่งเข้ามาเย็นวันนี้ครับ

ขออภัย

ข้อความเดิม

ขอแก้เป็น

มาลัยอักษรา

แด่ คุณครูประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

ด้วยความเคารพ รัก นับถือยิ่ง

อาลัย ลุงประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

ลุงประดิษย์ถ้อยคำนำศาสตร์-สาส์น

ประสิทธิ์โลกกลอนกานท์ประดับหล้า

โรหิตแห่งวรรณกรรมนำศรัทธา

เสถียรด้วย "เสาร์ห้า", "นักฆ่าขนตางอน"

สู่สถานทิพย์ใดให้ประจักษ์

สวรรค์รับมาลัยรักสร้อยอักษร

ชั้นสูงของเมืองแมนแดนสุนทร

ฟ้าอมรหลั่งหยาดฟ้า...ร่วมอาลัยฯ

กฤษฎา สุนทร( "กอนกูย")

“สักวาลาจาก”

สักวาลาวงคงว้าเหว่

จากด้วยเล่ห์แห่งเวลาพาใจหมอง

เคยหวานรสบทรื่นชื่นทำนอง

ลุงร้อยกรองกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงโลกบรรณ

(ดอกเอ๋ยดอกทานตะวัน 

เก็บดอกไม้ในสวนขวัญ       ฝากสวรรค์บูชาเอย

สิ้นสำเนียงเสียงสั่ง            ไม่ได้ฟังสักวา 

จากไปไม่ล่ำลา                ลูกหลานพาอาวรณ์เอย)

ใครจะเป็นโยคีขี่รุ้งเล่า

ใครจะแสร้งทำเมาให้เราขัน

สักวาลาลูกหลานนานนิรันดร์

สู่สวรรค์แสนไกลอาลัยเอย

(ดอกเอ๋ยดอกลำไย 

เสียดายแก้วกวีไทย           สะเทือนใจทุกคนเอย

ลุงประสิทธิ์โรหิตเสถียร       ดั่งแสงเทียนส่องหน

ขอนิมิตจิตกุศล                ไปเกิดบนพิมานเอย)  

ด้วยความเคารพอย่างสูง

รพีพรรณ  เพชรอนันต์กุล

๑๔  สิงหาคม  ๒๕๕๕

 ได้จัดการรวบรวมบทกวีที่เขียนถึงลุงจากท่านที่รักเคารพในกระทู้นี้ทุกท่านแล้วครับ

รวมทั้งบทกวีของ "พี่เนา" เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ก็ได้รับทาง FAX เรียบร้อยแล้ว

จะได้นำไปพิมพ์รวมเล่มในหนังสืองานพระราชทานเพลิงศพลุง ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร ต่อไป

กราบขอบพระคุณอีกครั้งครับ

คิดถึงลุง ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

                                               นึกถึงลุงร่ายกลอนซ่อนคำเด็ด              มากด้วยกลเม็ดเพชรอักษร

                                           เป็นต้นแบบแนบเนียนการเขียนกลอน        คำบวรควรประดับกับวงวรรณ

                                              ลาลับแล้วแก้วกวีศรีสมัย                       ด้วยรักและอาลัยรำลึกมั่น

                                           ฝากผลงานสานศรัทธาค่าอนันต์               สุขในสรวงสวรรค์ชั้นกวี

ควรโพสต์บทกวีทุกชิ้นทีรวบรวมในหนังสืออนุสรณ์ในเว็บบอร์ดนี้ด้วย โดยเฉพาะชิ้นงานของกวีรุ่นใหญ่ทุกท่าน เข้าใจว่าท่านเหล่านั้นคงไม่หวงลิขสิทธิ์ เพื่อจะได้อาลัยผ่านเว็บบอร์ดร่วมกัน และจะได้เป็นวิยาทานแก่เด็กหัดเขียนกลอนรุ่นน้องๆด้วย

                                                                                                                          ร่วมอาลัย

                                                                                                                           กาหลง

                                                                                                                      20 ส.ค. 55

เป็นความคิดเห็นที่ดีมากครับ

ผมจะได้เริ่มพิมพ์บทกลอนไว้อาลัยของผู้ที่นับถือ "ลุง" ทุกสำนวนที่ลงพิมพ์ในหนังสือ

"ด้วยรักและอาลัย" ประสิทธ์ โรหิตเสถียร เฉพาะที่ยังไม่ได้ลงในกระทู้นี้

ส่วนท่านผู้ใดที่เขียนกลอนไว้อาลัย "ลุง" แต่ไม่ได้ลงในหนังสือ ก็ขอเชิญมาร่วมโพสต์ลงกันได้เลยนะครับ

ขอบคุณท่านกาหลง ที่ชี้แนะ

                         ในความทรงจำที่ไม่ลืมเลือน

                         ได้รู้จักกับ คุณครูประสิทธิ์ โรหิตเสถียร  เมื่อครั้งปราจีนบุรีมีชมรมนักกลอน  ปราจีนบุรีศรีวรรณศิลป์ รวมตัวกันโดยมีคุณ

ครู ส.เชื้อหอมเป็นที่ปรึกษา  จากการพบครั้งแรกคุณครูมีอัธยาศัยและมนุษยสัมพันธ์ที่ดี สมถะ จากนั้นก็ได้ส่งผลงานไปให้คุณครูพิจารณา

คอลัมน์ สร้อยแสงดาวนิตยสาร รุ้งทอง รายสัปดาห์ (ปัจจุบันเลิกกิจการไปแล้ว) ต่อมาได้พบคุณครูในฐานะคณะกรรมการตัดสินการประชัน

กลอนสดหลายครั้ง และทุกครั้งที่ สถาบันสุนทรภู่ มีกิจกรรมด้านวรรณศิลป์จะได้พบคุณครูแทบทุกครั้ง  ครั้งล่าสุดได้นั่งเคียงข้างคุณครูในงาน

สังสรรค์ปีใหม่ของ สถาบันสุนทรภู่

                         คุณครูเป็นที่รัก เคารพ ของทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่ง พี่ชาย ของผม  กล่าวคือ พี่ได้ให้คุณครูช่วยตรวจ แก้ไข นิราศฉบับหนึ่ง

จนสมบูรณ์พิมพ์เป็นรูปเล่มสวยงาม  พี่ชายไม่เคยลืมบุญคุณของคุณครู  ได้ส่งเงินและขนมมาให้คุณครูเนื่องในวาระคล้ายวันเกิดทุกปี  เมื่อพี่

ชายทราบข่าวคุณครูก็ตั้งใจมางานจนกระทั่งวันงานติดธุระมาไม่ได้ก็โทร.มาให้ช่วยฝากเงินและบทกลอนรำลึกความหลังเมื่อปี 2553 มาให้

ครอบครัวคุณครู

                          ในความทรงจำที่ไม่เคยลิมเลือนนี้  แม้ว่าคุณครูจะจากพวกเราไปแล้ว  ภาพเก่าเก่ายังติดตา  ตรึงใจ  ยากที่จะลบเลือน  หาก

จะเปรียบคุณครูเช่น ปูชนียบุคคล ที่ควรค่าแก่การยกย่องก็คงจะสมบูรณ์ด้วยทุกประการ

                          ด้วยจิตคารวะ

                             ราชาวดี

คารวะ ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

"เขาว่าเขาเข้าใจในตัวเขา

แต่ว่าเราเข้าใจเขาไหมนี่

เขาว่าเขาเข้าใจในเราดี

แต่ในที่สุดเขาไม่เข้าใจ"

ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เขียนกวี

เจียระไนรุ้งมณีเพชรน้ำไหว

ถ้อยทีเล่นทีจริงทิ้งความนัย

ให้คนได้คิดต่อค้นข้อเค้า

"เข้าใจ" คือเข้าไปที่ในใจ

เข้าไปในใจตนพ้น เรา-เขา

เอาจิตตามดูจิตใช่คิดเอา

ใจที่เข้าใจกันนั่นแหละรู้

ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เขียนกวี

ให้สัจจะวาทีนี้คงอยู่

ทั้งร้อยแก้ว ร้อยกรอง คัลลองครู

ประสิทธิ์สู่สรวงสวรรค์ชั้นกวี

คารวะคำกวีศรีประสิทธิ์

คารวะชีวิตสถิตวิถี

สมถะธรรมดาทุกท่าที

คือความดีให้เราได้"เข้าใจ"ฯ

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

พ.๑๕ ส.ค. ๒๕๕๕

"พี่เนา" เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ศิลปินแห่งชาติ เดินทางไปถึงวัดธรรมาภิรตาราม (วัดสะพานสูง) หลังจากที่ได้พระราชทานเพลิงศพ (เผาจริง) ไปแล้วเกือบชั่วโมง พี่เนาจึงมาไม่ทันเผา แต่ท่านก็มายืนอยู่ที่หน้าเมรุ

แขกผู้มีเกียรติได้ทะยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว พี่นิภา บางยี่ขัน กำลังจะกลับ พอดีเหลือบเห็นจึงเข้ามาทักทายพี่เนาอีกสักครู่ก่อนลากลับ ส่วนพี่เนาได้พูดคุยอยู่กับ "อ้อม" ลูกสาวลุงอยู่ครู่ใหญ่ถึงได้กลับไป

แด่ ... คุณประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

เมื่ออยู่เคยชมชื่นชวนรื่นรมย์

ด้วยคำคมขำขำและคำขัน

คิดเป็นกลอนพูดไวไปทั้งนั้น

ยามใกล้กันได้ยิ้มร่าอารมณ์ดี

เมื่อทดท้อบางทีมีปัญหา

ได้ปรึกษายิ่งกว่าเพื่อนเป็นเหมือนพี่

ให้ปรัชญาชีวิตมิตรไมตรี

ให้อารีอารอบต่อครอบครัว

คุณประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

ทุกคำเขียนคมขำคนจำทั่ว

เรื่องเจือจานน้ำใจไม่เคยกลัว

ชีวิตตัวติดดินตราบวันตาย

เมื่อนักฆ่าขนตางอนนอนไม่ตื่น

เสียงฮาครืนสักวาก็ลาหาย

คนที่อยู่ข้างหลังยังเสียดาย

รำลึกลายหวานล้ำคำกวี

นิภา บางยี่ขัน

นอกจากเขียนกลอนไว้อาลัยแล้ว เพื่อเป็นการระลึกถึงคุณลุงประสิทธิ์ โรหิตเสถียรของพวกเรา ท่านใดมีเรื่องราวอันดีงามเป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เล่าสู่กันฟังในเว็บบอร์ดนี้ก็ดีครับ จะได้บันทึกไว้เป็นอนุสรณ์สืบไป เช่น ทำไมพวกเราเรียกชื่อท่านว่า "ลุงประสิทธิ์"  "ตำนานทีมกลอนรถไฟ" (น่าจะเหลือพี่บุญสืบ ชื่นทรวงคนเดียว) "ที่มาของนามปากกา "ดาเรศร์" น่าสนใจอีกหลายๆเรื่อง ขอบคุณครับ

ผมกำลังคิดจะจัดทำหนังสือเรื่องราวที่เกี่ยวกับลุง งานเขียน เรื่องสั้น + บทร้อยกรอง

เพื่อรวมเล่มในวาระครบรอบการจากไป 100 วัน หรือถ้าไม่ทันก็เป็นครบรอบการจากไป 1 ปีของลุง 

เพื่อหารายได้เป็น "กองทุน ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เพื่อสวัสดิการนักกลอน" ให้กับ สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย

ที่จริงกองทุนนี้ เคยจัดตั้งมาแล้วเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน มีผู้ร่วมบริจาคเงินเข้ามาแล้วด้วย โดย "ลุง" มีความตั้งใจที่จะทำมากกับกองทุนนี้

วัตถุประสงค์ เพื่อหาเงินเป็นค่าช่วยเหลือนักกลอนในยามเจ็บไข้ได้ป่วย

แต่กองทุนนี้ก็ได้หายไปจากสารบบของสมาคมฯ โดยไม่ทราบสาเหตุ

ขออนุญาตปรึกษากับทายาท และผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนนะครับ . . . . .

 แด่...พี่ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

เป็นคนง่ายเงียบเงียบไม่เรียบเฉย

คำใดเอ่ยน้อยนักหนักคำใหญ่

เจอทุกครั้งยิ้มยากแต่จากใจ

พูดครั้งไรเรื่องสำคัญจำนรรจา

อำฝีมือไว้ใต้ตัวอักษร

อำคำกลอนเอาไว้ใต้ภาษา

เป็นประสิทธิ์ เป็นดาเรศร์ เป็นเหตุมา

มีชื่อเสียงเรืองกล้าบันดาลดล

คือ เสาร์ห้า มหากาฬวันพิเศษ

คือ ดาเรศร์ ประสิทธิ์ สัมฤทธิ์ผล

ต้องจำลาจำไกลไปอีกคน

เงียบเสียจน น้ำตาไหล อาลัยลา

ชมัยภร แสงกระจ่าง

ขอให้ลุงไปดี

ที่สิบสามสิงหาเวลาบ่าย

รู้ข่าวร้ายลุงประสิทธิ์ที่คิดถึง

มาลาลับดับจิตคิดคำนึง

ลุงผู้ชึ่งแสนดีมาหนีไป

เคยกอดคอคลุกเคล้าครั้งคราวก่อน

เคยตะลอนหลายครั้งทั้งเหนือใต้

แข่งกลอนสดเราสร้างชื่อระบือไกล

ความผูกพันสายใยไม่เคยจาง

ขอให้ลุงไปดีอย่ามีห่วง

สู่แดนสรวงเสพสุขสิ้นทุกข์สร่าง

ลุงคือพี่คือครูผู้ชี้ทาง

ผมมิร้างลืมลุงนี้ตราบนิรันดร์

รักเคารพ+คิดถึง

ประจักษ์ สิทธิกรทวีชัย

เรียน    คุณสุพจน์  ชีรานนท์

              ผมขอชื่นชมพี่สุพจน์ และอาจารย์ยุทธ  รวมทั้งท่านนักกลอนทุกท่านที่สละกำลังทรัพย์ กำลังกาย กำลังปัญญา แสดงออกถึงความรักและอาลัยลุงประสิทธิ์   หากดวงวิญญาณของท่านจะทราบได้โดยญาญวิถีใด ๆ คงจะปลื้มปิติ และยิ้มเยื้อนให้พวกเราเป็นแน่แท้     นอกจากนี้ผมใคร่ขอแจ้งให้พี่สุพจน์ทราบว่าในวันพิธีบังเอิญผมแต่งตัวผูกเทคไทใสสูท ดังนั้นพออาจารย์ยุทธ มองเห็นจึงได้ปรารภกับผมว่าขอแรงอีกสักครู่ ถ้าเพลิงพระราชทานใกล้จะมาถึง  ขอให้ไปยืนเข้าแถวแสดงความเคารพด้วย ดังนั้นผมจึงไม่ขัดข้อง และได้ปฏิบัติตามแล้ว พร้อมทั้งช่วยพี่สุพจน์ยกหนังสือไปจัดวางไว้ข้างบันไดเมรุเพื่อเตรียมแจก อีกทั้งได้มอบซองร่วมทำบุญไว้กับลูกเขยคุณลุงประสิทธิ์    ทั้งนี้ผมขอเรียนว่าผมไม่ได้อยากเด่นแต่ประการใด คือตั้งใจไปเป็นแขก แต่ก็ด้วยเหตุผลดังกล่าวข้างต้น

             จึงเรียนมาเพื่อทราบฯ

                                                                                                        ขอแสดงความนับถือ

ที่มาของคำว่า . . . "ลุง"

แต่แรกเริ่มเดิมที คำนำหน้าที่ใช้เรียก "ลุง" ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร นั้น....

มิได้หมายถึง "พี่ชายของแม่หรือของพ่อ" แต่เป็นคำสมญานามที่ใช้เรียก "ลุง" ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร มาตั้งแต่ลุงเริ่มเหยียบย่างเข้าสู่วงการกลอน

ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ หน้าตาท่าทางของลุง ดูมีวัยวุฒิมากกว่าบรรดาเพื่อนฝูงมิตรรักนักกลอนในรุ่นเดียวกัน

"ลุง" จึงกลายเป็น "ลุง" ตั้งแต่วัยหนุ่ม และถูกเรียกขานมาจนกระทั่งกลายเป็นลุงจริงๆของนักกลอนในรุ่นหลังๆ

อีกเรื่องหนึ่งที่มีหลายคนเล่าให้ฟัง รวมทั้งคุณลุงประสิทธิ์ด้วย ในยุคที่กลอนสดเฟื่องฟูสุดสุด ขนาดมีรายการทางสถานีวิทยุและโทรทัศน์ ถึงขนาดลุงต้องเตรียมเสื้อสูท เสื้อแขนยาว กางเกงขายาวไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้ามีงานกลอนเข้ามาอย่างเร่งด่วนจะได้ออกงานเลย ชุดสูทโดยเฉพาะกางเกงและเสื้อแขนยาว ออกจะตกรุ่น ไม่ทันสมัย ใส่แล้วเหมือนลุงเชย ก็เลยถูกเรียกว่าลุงมาตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ผมได้ยินมาอย่างนี้จริงๆ ถ้าท่านใดมีข้อมูลเพิ่มเติมก็เชิญร่วมเสวนาแลกเปลี่ยนความรู้กันครับ

อาลัย ลุงประสิทธิ์

ฟ้ามารับกลับสถานวิมานฟ้า
มีน้ำตาดาราพร่างเวหน
อาลัยรักจากใจใครทุกคน
แทนน้ำอบจากกมลรดบนมือ
คุณความดีที่สร้างนำทางท่าน
ฝากผลงานวงกวีที่นับถือ
จากแต่กายเกียรติต้องก้องระบือ
เคารพคือกวีผู้อยู่ในใจทุกดวง

 เรียน คุณลูกศิษย์ลุง ค/ห 31

ขอบคุณมากครับท่านภู ไม่มีใครมองเห็นว่าท่านอยากเด่นอยากดังหรอกครับ งานลุงมีคนฝ่าย "ปฏิบัติงาน" น้อย เพราะลูกหลานที่เป็นกำลังไม่ค่อยมี แถมยังเหลือลูกสาวอีกแค่คนเดียว พวกเราเหล่าลูก (ศิษย์) ลุง ตัวจริง ก็ต้องช่วยๆกันคนละไม้คนละมือครับ

เรียน คุณสมุทร สาครบุรี ค/ห 34 

ขอบคุณสำหรับบทกลอนไว้อาลัยลุงนะครับ  ท่านที่ส่งบทกลอนไว้อาลัยลุงไม่ทัน สามารถส่งบทกลอนย้อนหลังได้ที่กระทู้นี้ 

ผมเชื่อว่าดวงวิญญาณของลุงจะต้องรับทราบในความอาลัยของพวกเราทุกคน และท่านก็คงปีติในความปรารถนาดี มากด้วยความจริงใจของพวกเราที่ได้สละเวลาเขียนบทกลอน-ข้อความไว้ในกระทู้นี้

ลุงครับ

ลุงครับ..

รู้จักกับลุงได้ใจก็ปลื้ม

กลอนหลายกลอนอ้อนใจไม่รู้ลืม

แอบแอบยืมคำไปใช้ก็หลายคำ

ยังจำ "ไปร ปัทมา" ชื่อน่ารัก

พอรู้จักตัวจริงยิ่งขำขำ

หลายสิบปียังคงในทรงจำ

ลุงเป็นตำนานใจไปนิรันดร์

สุธีร์ พุ่มกุมาร

คารวาลัย ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

เป็นสุรีย์ส่องฉายประกายฉาน

เป็นชวาลเจิดจ้าป่าอักษร

เป็น "ดาเรศร์" สร้างนิยายขจายขจร

"นักฆ่าขนตางอน" กระฉ่อนฝีมือ

เป็นกวีนักเขียนเสถียรสถิต

เป็นประสิทธิ์ โรหิตเสถียร ที่เลื่องชื่อ

เป็นผู้สร้างวรรณกรรมชนร่ำลือ

"เสาร์ห้า" คือเรื่องดังทั้งธานินทร์

วันนี้ไร้ "ปีเตอร์ ซุง" ลุงประสิทธิ์

เมื่อชีวิตมาถึงจุดการสุดสิ้น

ทิ้งผลงานเกริกไกรในแผ่นดิน

ให้ยลยินอยู่ในหัวใจเรา

ทวีสิทธิ์ ประคองศิลป์

ชมรมนักกลอนเพชรบุรี

 อาลัยดาเรศร์

"ดาเรศร์" เรืองระยับประดับหล้า

บรรเจิดจ้าแจ่มกระจ่างสว่างไสว

สุกสกาวพราวแสงแจรงใจ

จำรัสดวงเด่นในหทัยชน

จำเรียงถ้อยร้อยรักถักเต็มฟ้า

ไม่อาจปลอบอุราวันฟ้าหม่น

คืน "ดาเรศร์" ไร้แรงขับแสงดล

ทั้งเวหนร่ำไห้...อาลัยลา

ประ  เสริฐสมศักดิ์ศรีกวีแก้ว

สิทธิ์  เทิดแนวฉันทลักษณ์หลักภาษา

โรหิต  สร้างสืบสานภูมิปัญญา

เสถียร  ค่าคือเน้น...ความเป็นไทย

หลับเถิดดวง "ดาเรศร์" พิเศษศักดิ์

ฟ้าจำหลักเรืองรองงามผ่องใส

กำลังเปิดม่านแก้วแพรวพิไล

รอรับไปทิพย์สถาน...พิมานแล้ว

เผด็จ บุญหนุน

           คารวะ คุณครูประสิทธิ์ โรหิตเสถียร       

ประดับวงวรรณศิลป์รินความหวาน

ประทับมาน ประสิทธิ์ สรรค์จำนรรจ์สนอง

ผลงานล้วนต้องหทัยที่ใฝ่ปอง

ประทีปทองส่องทางสร้างศรัทธา

ได้รู้จักพันผูกเป็นลูกศิษย์

คุณครูประสิทธิ์ ของทุกคนล้นเลิศค่า

บรรจงร้อยสร้อยสลักอักษรา

น้อมบูชาคารวะพระคุณครู

ราชาวดี

ปราจีนบุรี

แด่...คุณประสิทธิ์ โรหิตเสถียร

คุณประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เปลี่ยนภพแล้ว

ไปรับแก้วอำพันอันสดใส

ณ แดนสรวงสวรรค์อันอำไพ

เป็นภพใหม่พราวเพริศแสนเลิศลอย

สถิตสรวงสวรรค์อันวิจิตร

ขอให้คุณประสิทธิ์ลิขิตถ้อย

ปรนเปรอเทพให้ฉ่ำด้วยคำพลอย

ทวยเทพคอยเกื้อหนุนด้วยบุญเทอญ

เวทิน ศันสนียเวทย์

เกิดมาแล้วต้องแตกดับลาลับโลก

ทิ้งทุกข์โศกไว้กับผู้อยู่เบื้องหลัง

มีคุณงามความดีซึ้งจีรัง

อนิจจังชี้ชัดสัจธรรม

ขอลุงประสิทธิ์ไปดีและมีสุข

ทิ้งความทุกข์ใดใดไว้เบื้องต่ำ

สถิตห้วงสวรรค์อันสูงล้ำ

สู่แดนสัมปรายภพนบนิรันดร์

อักษรา ลำพู

ชมรมนักกลอนเพชรบุรี

แล้ววันนี้ก็ไม่มี "ลุง"

สักวา...แว่วฟังยังเคยบอก

แต่ละดอกดื่นสกาว "ลุง"พราวพร่ำ

เหมือนมวยมากชั้นเชิงเริงระบำ

แต่ละคำข้นเคี่ยวอย่างเชี่ยวชาญ

เฉพาะตัวแต้มแต่งสร้างแสงสี

เป็นกวีเจาะจงส่งเสียงสาร

แต่ละวรรควากย์พร้อยถ้อยละลาน

แต่ละบทบ่งกานท์งานชั้นเซียน

โลกของ"ลุง คือโลกรักรมย์อักษร

โลกนักกลอน นักคิด นักขีดเขียน

โลกไร้ขึ้งขึงวางช่างนวลเนียน

โลกประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เธียรปรีชา

เหลือ "จำเลยไม่พูด" พิสุจน์ศักดิ์

นิยายพรักพร้อมเนาเนื่อง "เสาร์ห้า"

"ขุนกระทิง" เรื่องดังมิร้างรา

อีก "นักฆ่าขนตางอน" กระฉ่อนฉกรรจ์

ถอดสายยางระโยงเคยโค้งคด

ค่อยค่อยปลดเข็มยาที่คานั่น

หยุดเครื่องช่วยหายใจไปนิรันดร์

สู่สวรรค์ชั้นฟ้า...เถิดนะ "ลุง"

สุพจน์ ชีรานนท์

"ลุงสิทธิ์"

นักเลงกลอนนามระบือชื่อ "ลุงสิทธิ์"

ยังเคยคิดเกรงขามยามยินชื่อ

ฝีปากกล้ามากคารมสมคำลือ

เพราะลุงคือปูชนียบุคคล

ยามใกล้ชิดสนทนาพาใจสุข

ได้เฮฮาพลอยสนุกทุกแห่งหน

เป็นแบบอย่างบรมครูผู้ถ่อมตน

วานเทพดล (ลุง) สู่สวรรค์นิรันดร

ทองคำ ตะริโย

สโมสรยุวกวี สมาคมเทพศรีกวีศิลป์

ดวงลดาบูชาครู

เก็บดอกไม้ในสวนอบอวลนัก

เป็นพวงหรีดแทนรักส่งมาให้

จากครอบครัว "แตกกอ" ขอรวมใจ

นบน้อมไหว้แด่ครูผู้อารี

ครูประสิทธิ์ โรหิตเสถียร เขียนอักษร

ฝากคำกลอนประดับฝันวรรณศรี

อยู่ประสิทธิ์ไปประเสริฐเถิดคนดี

ณ สวรรค์ชั้นกวีที่งดงาม

ขวัญชนก - จำเริญลักษณ์ ทองล้วน

ในนามครอบครัว "แตกกอต่อกลอน"

บ้านจำเริญฝัน เพชรบุรี

 ประสิทธิ์ไว้ในกมล

สร้อยกวีชีวิตนิมิตสรร 

นิยายกลั่นบู๊เดือดกรีดเลือดเขียน

ย่อม "ประสิทธิ์" วงวรรณนับนานเนียน

ย่อมเสถียรสถิตในหัวใจคน

          ทิน     ละออ