ผู้มีใจ ประเสริฐ เรียก "มนุษย์"

ใจยุ่งสุด ไม่พ้น เรียก "คน" แน่

เป็น "มนุษย์" สุดเลิศ ประเสริฐแท้

เป็น "คน" แย่ เพราะยุ่ง นุงนังนัก

เป็น "มนุษย์" นั้นดี เพราะมีศีล

ไม่ป่ายปีน ความดี มีศรีศักดิ์

แต่เป็น "คน" วนเวียน เปลี่ยนยึกยัก

จึงตกปลัก ความยุ่ง นุงนังกัน

เป็น "มนุษย์" หรือวน เป็น "คน" แน่

ต้องรู้แก่ ใจตน จนเข้าขั้น

เป็น "มนุษย์" ใจดี นี่สำคัญ

เป็น "คน" นั้น ใจยุง ไม่รุ่งธรรม !