เพียงความหนาว

                แม้เป็นเพียงคืนวันอันเหน็บหนาว                  ประกายพราวยอดหญ้าบนผาหิน

เพียงความหนาวพากายให้รายริน                                    ฤาจะบินผินออกไปนอกกาย

น้ำหยดน้อยคล้อยยามเป็นน้ำแข็ง                                    ฤาจะแบ่งพืชพันธุ์อันกระหาย

สงบนิ่งไหวติงเมื่อพัดพาย                                 ฤาทุเลาเบาคลายมลายลง

อันสัตว์สาสาบสิงห์กระทิงเสือ                                        มีฤทธิ์เหลือมากร้ายมิวายหลง

ฤาจะออกโอ่อ่ามาอวดองค์                                 หนาวยังคงมิคลายสลายครัน

หนาวเพียงนี้มีพลังยังว่าเล่น                                             หนาวมิเป็นเพียงพายที่ผายผัน

หนาวสะกดทุกที่ชีวีวัน                                                      หนาวสะท้านนานสะท้อนนอนสะเทือน

จะหลับใหลมิวายกายรู้สึก                                 ยังคะเนคะนึงนึกไม่หายเหือน

หาอาหารฤาจะแอบให้แลบเลือน                                    หนาวยังเตือนนอนยังตื่นนั่นยังตาย

แม้วูบวามคามทุ่งแต่รุ่งสาง                                                จะแจ่มจางจันทร์แขมิแลหาย

ผ่านคืนนั้นยันวันนี้หนาวมิคลาย                                     จะผ่านไปกี่วันวายจะหายดี

ยะเยือกเย็นเป็นยิ่งทุกสิ่งสรรพ์                                         ยะเยือกยันฟ้าสว่างกระจ่างสี

ยะเยือกอย่างยากเย็นเป็นแรมปี                                        ยะเยือกนี้จะจำไว้ในใจเรา

ทนฤทัยไว้เถิดถ้าเกิดท้อ                                                     ดวงลออปลิวคว้างกลางหุบเขา

ยังมิรู้หนาวบ้างอย่างใจเรา                                                ดวงใจเจ้าจงเจิดจ้าให้หนาวคลาย

ฝักปุยงิ้วปลิวมาหาหญ้าทุ่ง                                                ให้ขาวฟุ้งบนยอดข้าวขาวสยาย

บ้างลงน้ำลอยแพแลกระจาย                                             ฟ้าระบายรายเรียงเพียงหมอกตา

แม้ตกลงกลางทางที่ว่างเปล่า                                             แม้ตกลงนาข้าวที่เราว่า

แม้ตกลงบนดินพสุธา                                                         แม้ลอยอยู่บนฟ้าเมฆาเรียง

หาได้เกิดกำเนิดทั่วทุกแห่ง                                                หาทุกแหล่งเกิดไม่ใยหลีกเลี่ยง

ถึงอยู่ดีจีรังในวังเวียง                                                          ฤาจะดียิ่งกว่าเยี่ยงเพียงติดดิน

อันหนาวนี้หนาวนานไม่หนาวน้อย                                หาหนาวหน่อยค่อยมองในท้องถิ่น

ดูดาวเดือนเคลื่อนคล้อยดูรอยดิน                                     เสียงได้ยินราวราวเมื่อหนาวคลาย...

                                                                                                                นวภัทร  มาลัยวงศ์

                                                                                                                       20/02/51