ลมเอ๋ยลมปาก                หวานเดี๋ยวจากสิ้นจางหาย

พร่ำเพรื่อพูดโปรยปราย      ไร้ความหมายไม่เป็นจริง

     ลมปากคล้ายลมโชย        โบกผิวโบยมิหยุดนิ่ง

ร้อนแรงอย่างพริกขิง           บ้างเย็นยิ่งอย่างพงไพร

     ลมปากมักชักจูง             โน้มน้าวสูงให้หวั่นไหว

จงคิดตริตรองไว้         อย่าเชื่อใครไม่หูเบา

     ลมปากเหมือนปลาหมอ       อาจเสื่อมก็เพราะปากเจ้า

พูดดีไม่มีเศร้า      พูดชั่วเข้าเพิ่มมลทิน

     ลมปากไม่แน่วแน่     มิเที่ยงแท้ซื่อตรงสิ้น

ทำให้คนพังภิน      ประชาหมิ่นไม่หันมอง

     ลมปากดาบสองคม      ให้สุขสมตามหมายปอง

บ้างพูดให้หม่นหมอง     ตามครรลองวิถีคน

     ถ้าหากคิดจะกล่าว       ขอให้เจ้าคิดสองหน

ลมปากอาจพาจน         หรือสุขล้นพ้นทุกข์ไป

     ถ้าหากสนทนา     อย่าเอ่ยอ้านินทาใคร

พูดคิดสิ่งดีไว้       ย่อมทำให้ใจเบิกบาน

     ถ้าเพียงแค่ลมปาก       ปราศจากสาระสาร

จงเปลี่ยนลมปากมาร     ให้เป็นการพูดดีเอย