...
สภา ห้าร้อย ผู้ทรงเกียรติ
ไว้นั่งเครียด ถกเถียง เรื่องปัญหา
แก้กฎหมาย รัฐธรรมนูญ หลายมาตรา
ยามเหนื่อยล้า ก็พักนอน พักผ่อนใจ

สู้กันมา หลายศึก หลายรัฐบาล
ช่างร้าวราน เจ็บปวด ทุกสมัย
เห็นสภา ห้าร้อย นี้เป็นอะไร
มีเอาไว้ แก้ผ้า หน้ารอดกัน

แก้มาตรา อันไหน ก็ไม่ดี
นั่นทีมึง ทีกู อย่าว่ากัน
สภาโล่ง ไม่พอใจ เดินหนีพลัน
ถึงทีฉัน มึงอย่าว่า ถึงครากู

มันก็แปลก ที่สภา มีห้าร้อย
แต่คนน้อย หายหัวไป น่าอดสู
ยังหาที่ หาทาง หาเงินกู้
เอาไว้ปู สร้างสภา แห่งใหม่ไทย

เถียงกัน แทบเป็นตาย รัฐธรรมนูญ
ใจอาดูร แสนเศร้า ช่างอาลัย
ลองตักน้ำ ใส่กะโหลก ชะโงกดูไหม
แก้สันดาน นั่นใช่ ลองแก้ดู

นั่งทำงาน ไม่กี่วัน เดือนเป็นแสน
ทุกข์ยากแคลน ชาวประชา น่าอดสู
หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน ที่เป็นอยู่
อยากให้รู้ ท่านนั่งหลับ น่าอับอาย

โถชีวิต นี่หรือ ความแตกต่าง
ช่างอ้างว้าง ห่อเหี่ยว และเดียวดาย
คนหาเช้า กินค่ำ หมดความหมาย
ไม่สบาย นั่งสภา แล้วหลับฝัน

ตื่นมา ก็หวังได้ นั่งเก้าอี้
เสริมบารี ชาตินี้ คงสุขสันต์
หวังพึ่ง อะไร ให้เขามาแบ่งปัน
ว่าวันนั้น จะได้เป็น รมต.

ฯลฯ