๏ ระยิบซาบอาบสูรย์สมบูรณ์ทรัพย์

ไล้ระยับกับคลื่นคืนความหลัง

สันแลโค้งโยงจิตสถิตภวังค์

ชโลมหวังหลั่งทิพย์กระซิบตน ฯ

๏ หัตถ์ราน้ำตามตัดสะบัดแล่น

กราบรับแขนแอ่นโล้ตลอดหน

สดับโสตโพดเสียงสำเนียงยนต์

รับเสียงของสองคนบนนที ฯ

๏ จะชักพร้าฝ่าคลื่นดื่นสวะ

จะไหว้พระวัดดอนรับพรศรี

จะเด็ดยอดผักบุ้งปรุงมื้อนี้

กว่าราตรีจักล้อมย้อมตะวัน ฯ

๏ กรีดกระดาษวาดเส้นเป็นริ้วริ้ว

ระบายทิวแรทัศน์ระบัดฝัน

กว่าราตรีพลีแสงแห่งตะวัน

กว่าสองสันสองคลองครรลองเดียว ฯ

๏ หัวเรือทวนมวลน้ำฉ่ำกระฉอก

คลื่นระลอกออกขวัญประหวั่นเสียว

มือที่ราปรารภ---สุนทรีย์เชียว

เถอะลอดเลี้ยวเคี้ยววังยังประไพ ฯ

๏ พับกระดาษที่วาดเส้นเป็นเรือฝัน

แหละลำนั้นผันล่องสู่คลองไหน

คนสองคนบ่นเกรี้ยวเลี้ยวต่างไป

แต่ละใจสองใจหมุนดุจวัง ฯ

๏ ย่อยยะยับดับแสงแห่งระยิบ

ว่าจะหยิบผักบุ้งปรุงมื้อหลัง

ตานับสิบเห็นเรือกำลังพัง

คนสองคนจมวังหน้าวัดดอน !