หลังโก่งโก้ง โค้งลง เหมือนคำนับ
มือหนึ่งจับ ด้ามเคียว เกี่ยวรวงข้าว
ทุ่งรวงทอง เหลืองอร่าม สุกสกาว
เพื่อนหนุ่มสาว เคยคิดถึง เมื่อวันวาน

ผืนท้องนา ทุ่งแดนดิน ถิ่นสยาม
ความงดงาม ตามวิถี ผสมผสาน
ร่วมแรงเกี่ยว ลงแขกขัน กับการงาน
สุขสำราญ แม้วันผ่าน ยังจดจำ

กระดูกสันหลัง หล่อเลี้ยง คนทั้งชาติ
ดูองอาจ ภาคภูมิใจ ไยเจ็บช้ำ
คนหยามเกียรติ เย้ยหยัน ว่าชั้นต่ำ
โดยเหยียบย่ำ หมองหมิ่น เจ็บสุดทน

ในน้ำมีปลา แลท้องนา มีรวงข้าว
เจ็บปวดร้าว สู้ชีวิต มาหลายหน
โดยเอาเปรียบ กดขี่ เพราะความจน
คุณค่าคน ต่ำต้อยยิ่ง สุดคณา

รากหญ้าแท้ คือฐานราก ของแผ่นดิน
ไยมลทิน หมองติดตัว มากหนักหนา
เกิดเป็นเพียง คนทำกิน ลูกชาวนา
ไยตีค่า ค่าของคน เพียงเศษคน

ฯลฯ