ยี่สิบสามตุลาอาลัย

1....ฝนกระหน่ำในวันนี้อย่างปีนั้น

ทรงนิราศสู่สวรรค์ วันเวียนถึง

ยี่สิบสามตุลายังตราตรึง

เก้าสิบเก้าปีประหนึ่งไม่กี่วัน

ยังจดจำตำนานที่ขานเล่า

พระผ่านเกล้าเสด็จล่วงสรวงสวรรค์

วันนั้นเมืองมืดคลุ้มเหมือนคลุมควัน

ม่านเมฆกลั่นเป็นฝนหลั่ง ดังน้ำตา

อกแผ่นดินหมองคล้ำ ด้วยร่ำไห้

หยาดน้ำนองทั่วไปใต้แหล่งหล้า

ณ ที่ใดเห็นสายใสธารา

ก็รู้ว่าคือน้ำตาบนหน้าคน

   ทรงจำหลักในดวงใจไทยทั้งชาติ

 ถวายบังคมบรมบาท ณ เวหน

พระบารมีอันสว่างกลางสกล

โปรดคุ้มครองไทยให้พ้นจากผองภัย

มิให้มีคนไทยกลายเป็นทาส

มิให้สยบแก่อำนาจถือบาตรใหญ่

มิให้มีผู้คิดร้ายทำลายไทย

มิให้แบ่งแผ่นดินไปแม้ธุลี

ขอให้สามสถาบันยังมั่นคง

อยู่ธำรงเอกลักษณ์ด้วยศักดิ์ศรี

ถวายคำกลอนบูชาแทนมาลี

แด่พระจักรีปิยมหาราชา

“ ณ ปลายฟ้า”

2       ....เกิดไม่ทันยุคสมัยอันใหญ่ยิ่ง

แต่ทุกสิ่งสถิตอยู่ก็รู้ค่า

รู้ว่า ธ ทรงวางรากนครา

 ด้วยพระมหาปรีชาญาณ

ที่โน่น  ที่ไหนไหน ในแผ่นดิน

คือจารึกมิรู้สิ้นให้สืบสาน

ทุกมือทาสที่พ้นพันธนาการ

ยังหอมหวานในเสน่ห์แห่งเสรี

ธ พิทักษ์ยุติธรรมสยามประเทศ

ลบเทวษและลดการกดขี่

ปลดโซ่ตรวนแต่ละข้อต่อชีวี

ด้วยพระบารมีพระปรีชา

วันที่สูรย์ดับแสงอันแรงร้อน

ทั้งนครคือทุกข์โทมนัสา

แผ่นดินรายสีดำและน้ำตา

เป็นวันแห่งมิ่งมหาปิยาลัย

พระทรงม้า ทรงเมือง ประเทืองประเทศ

สดับเหตุแห่งบ้านเมืองชั่วกาลสมัย

ด้วยปีต่อปี แม้ผ่านไป

ธ ยังประทับอยู่ในหัวใจคน

อัคนี  หฤทัย

ลงในคอลัมน์ "เหนือกาลเวลา" สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ปีที่ 57 ฉบับที่ 5 -  ศุกร์ที่  23-พฤหัสบดี 29  ตุลาคม 2552