สุดปลายถนนของเด็กน้อย

..สุดถนนสายนี้แล้วสินะ...

ตอนเด็กเด็กฉันเคยวิ่งจนสุดสาย

ฉันเคยลุกฉันเคยล้มอยู่มากมาย

แต่ฉันก็มีจุดมุ่งหมายที่ปลายทาง

...ที่ตรง...ท้องฟ้านี้มีเมฆขาว

ใบไม้แก่ร่วงกราวสู่เบื้องล่าง

ยังเจ็บแผลที่เคยล้มอยู่ไม่จาง

ขาของฉันอาจสั้นไปบ้างเลยช้าไป

อยากจะไปให้ถึงที่ตรงนั้น

ที่ที่เด็กอย่างฉันได้โตใหญ่

กลางทุ่งหญ้าเขียวขจีอันทอดไกล

มีเสื่อผืนหมอนใบกับเพื่อนรักพร้อมกันทุกคน

...วิ่งไปกับความฝัน...

ฝันฉันนั้นทอดยาวไปบนพื้นถนน

เจ้านกน้อยขยับปีกอย่างซุกซน

ผีเสื้อน้อยคงพร่ำบ่นอย่างเฝ้ารอ

ถ้าหากว่าฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่

ขาของฉันคงก้าวไกลวิ่งไวหนอ

มือของฉันคงสร้างทุกอย่างได้เพียงพอ

เก็บสายรุ้งมามัดทอ...ลัดเส้นทาง

ตอนนี้ฉัน...วิ่ง...มาถึงแล้ว

เติบโตแล้ว...ทุ่งไฉนใยเปล่า..ว่าง...

ฝันของฉันเคยเรืองรองกลับเลือนราง

หัวใจฉันไม่อยากจาง...กว่านี้เลย!