เมฆดำตั้งกลุ่มปกคลุมฟ้า

ดาราพร่าเลือนดวงเดือนดับ

ไร้แสงจันทร์นวลผ่องส่องทาบทับ

คณานับความมืดหม่นจนน่ากลัว

เรไรขับขานกังวานก้อง

ท่วงทำนองไพเราะเสนาะทั่ว

ท่ามกลางราตรีที่มืดมัว

เพียงสลัวแสงหิ่งห้อยอันน้อยนิด

(พอดีเห็นหิ่งห้่อยข้างๆหอค่ะ ^__^)

            “ยกจอกรับน้อง”    

 ..นั่งชมจันทร์ วันนี้ ฟ้าสีเศร้า

เมฆทอดเงา บังจันทร์ฉาย ไม่พรายแสง

ลมไร้รูป วูบไหว ไม่แสดง

คล้ายจะแกล้ง หลีกลี้ หนีเพื่อนจันทร์

  เมฆบดบัง เงาใจ ให้ไหววูบ

ลมไร้รูป วูบไหว เงาไม้นั่น

นั่งตัดพ้อ ต่อว่า จันทร์หนาจันทร์

ปล่อยเมฆดั้น ปลายฟ้า มาปกคลุม..

งาเวลาแห่งรัตติกาล ::

อย่างนี้ (จันทร์-จันทร์) เขาเรียกสัมผัสซ้ำครับ นักกลอนที่ดีพึงหลีกเลี่ยง

รับน้องใหม่แรง ๆ จะได้รักแรง ๆ (ฮา)

ยินดีต้อนรับครับ

                                                                   รอบคอบสิรอบรู้         สมเป็นผู้รู้วิชา

                                             ภูมิธรรมนำปัญญา           คือคุณค่าคำว่า ครู

 ตอบรับน้อง นวลร้องไห้ บ้างไหมหนอ

อย่าได้ท้อ จงเชื่อฟัง เพื่อฝั่งฝัน

ครูท่านนี้ หวดไม้เรียว เคี่ยวทุกวัน

รอยแส้นั้น จะสลัก ปักดวงใจ

เซียนเมรัย ได้แค่หยอก นะดวงจิต

อันถูกผิด ครูท่านช่วย อย่าสงสัย

ครูท่านนี้  พี่เคารพ  สุดฤทัย

เพราะแจ่มแจ้ง แห่งทรวงนัย ท่านสอนมา

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

สวัสดีครับ

อ่านแล้ว...เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปชมจันทร์บ้างนะครับ 

หวังว่ากทม. ท้องฟ้าคงจะไม่มืดถูกปิดบังด้วยเมฆควันจนเกินไป..

 ไพเราะครับ ^^

    ขอขอบคุณ ทุกไมตรี ที่มอบให้  

 ขอบคุณใน ทุกถ้อย ร้อยคำหวาน 

เงาเวลาฯ ละอ่อนน้อย ด้อยประสบการณ์

ขอทุกท่าน ได้ชี้แนะ แวะเยี่ยมชม..

 ลมไร้รูป วูบไหว เงาไม้นั่น

ชอบวรรคนี้ ทั้งคำ ความ พาให้เกิดเรื่องราว

โดยรวมชอบหมดค่ะ

 ขอบพระคุณนะคะคุณภูสุภาที่แวะมาเยี่ยมยามให้กำลังใจกัน