๐๐วิหกบินเลาะเลี้ยว   เริงใจ

สู่ป่าพนาไพร      ใหญ่กว้าง

อิสระยาวไกล     ไหลสู่  ตนแฮ

ย่อมรับรู้สิ่งสร้าง    ว่างเวิ้งทางธรรม

๐๐กรงทองที่ผ่องแผ้ว   งามตา

มิใคร่ปารถนา         เกี่ยวข้อง

เป็นเพียงโลกมายา    หลอนหลอก  หยอกฮา

ยากใฝ่ฝันจับจ้อง      คิดคล้องดวงใจ

๐๐ย้อนยอกพาชอกช้ำ    กมล

ฉวยฉกวกเวียนวน          ส่ายซ้ำ

ช่างไร้ค่าของคน             บนจิต   ปราชญ์นา

เหมือนหมดปัญญาล้ำ       ใฝ่ก้อนอาจม

๐๐หัวหูดูย่ำเย้ย        เหยียบหยัน

ต้อยต่ำสุดรำพัน        หวั่นสิ้น

เดี๋ยวนี้ที่ทำกัน          นั้นน่า  ชูฤา

ถึงอยู่ดูดีดดิ้น           ปราบปลื้มติดตน

๐๐ท่องไปในฟากฟ้า       พาเพลิน

มิใคร่ไปหลงเดิน           เกริ่นข้อ

ยากยิ่งสิ่งใดเทิน            เมินแน่   แม่เอย

อยู่ป่าพาเล่นล้อ              ต่อเต้นเร้นกาย...