๏ ทะเลงามยามเย็นไม่เห็นเจ้า
พี่ทนเฝ้ารอคอยบนรอยหม่น
สุริยาลาหายกลางสายชล
หนึ่งกมลทนฝืนเฝ้ายืนคอย

๏ เห็นเกลียวคลื่นกลืนหายบนทรายขาว
มันเหน็บหนาวร้าวกมลจนท้อถอย
รักคงร้างจางเจือไม่เหลือรอย
ใจจึงพลอยคล้อยเคลื่อนเหมือนทะเล

๏ อาทิตย์ดับลับไปใจคนคว้าง
ฟ้าดูชืดจืดจางช่างว้าเหว่
เสียงนานับสับสนจนปนเป
ท่ามคลื่นเห่ทะเลห้อมกลับตรอมตรม

๏ ทะเลฝันรัญจวนครวญครั่นครื้น
ทะเลหลับหรือตื่นคลื่นทับถม
เหมือนใจคนวนไหวในระทม
ก่อนดิ่งจมล้มตามกับความจริง

๏ อ่อนระโหยโผยแผ่วแว่วหวิวหวีด
คือสังคีตคลื่นครวญป่วนอกยิ่ง
พรากขวัญหลุดลอยไปไร้ที่อิง
ฤๅสิ้นหลักพักพิงให้อิงใจ

๏ คลื่นกระหน่ำซ้ำโถมลูบโลมหาด
เข้าซัดสาดทราย-หินแล้วรินไหล
ฝากเสียงสั่งหวังถึงซึ่งคนไกล
หลั่งน้ำตาอาลัยฤทัยรอน

๏ ทะเลฝันบรรเจิดยังเพริศแพร้ว
สายลมแผ่วโลมไล้จนไหวอ่อน
ทะเลหวนครวญหาทั้งอาวรณ์
จวบจันทร์ จรตอนเช้ายังเฝ้าครวญ๚ะ๛