“เพื่อนรักหักเหลี่ยม”

......

...มรสุม...ชีวิต...ถาโถมกระหน่ำ…

“วาทะคำอันกระแทกแดกดันนั้น”

“ขอร้องเถิด!ไอ้เพื่อนรัก-อย่าหยามกัน”

“จ้องเย้ยหยัน...ข่มเหงฉัน... เพื่ออะไร...?”

.....

...ทะเล...ใจของฉัน...แม้สงบนิ่ง...

“ซ่อนบางสิ่งไว้-ห้วงลึก-เธอรู้ไหม?”

“ฉันแลเห็น-ทุกอย่างที่-เธอกระทำไป”

“ฉันอยากให้-เธอเอ่ย“ขอโทษ”ฉันมา”

.....

...สายลม...แม้มองไม่เห็น...แต่สัมผัสได้...

 “เราเคยใกล้ชิดกันนะ-สหายข้า”

“เพียงเพราะเงิน-นายลืมคำว่า-เพื่อนยา”

“แกมองตากูซิ - ไอ้เพื่อนเกลอ”

.....

...แสงแดด...ยามเช้า...ช่างอบอุ่นยิ่งนัก...

“ดังความรักวันก่อนเก่าเจ้าเสมอ”

“ทุกข์ลำบากสองเรานั้นผ่านพบเจอ”

“ระหว่างเธอฉัน-เป็น-มิตรภาพเรา”

.....

...ยอดเขา...สูงทะมึน...ตั้งตระหง่าน...

“แกหยาบกร้าน-สร้างตราบาป-สุดโง่เขลา”

-ปลูกต้นเงิน-แทนต้นใจ-หลงมอมเมา-

“ต้นหมองเศร้า-โตห้องใจ-ฉันนะเอย!”

.....

...ผืนนภา...สวยสดใส...แลเวิ้งว้าง...

-มิตรลาร้าง-ไม่สบตา-หมางเมินเฉย-

“วันก่อนเก่า-แกกับกู-คงคุ้นเคย”

“เพื่อนลืมเลย-เคยหมายฝัน-ดวงดารา”

.....

..มรสุม..ทะเล..สายลม..แสงแดด…

“คือสิ่งแวดล้อม-รอบกายนะ-เธอจ๋า”

“ท้องฟ้างาม-แสงดวงดาว-ตระการตา”

“แต่เพื่อนข้า-ใจมืดบอด-กลางหุบเขา”

.....

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”