“ตัวกู – ของกู”

แลดิน ดินสะเทือนเลื่อนอกด้าว              

แลน้ำกระเพื่อมหาวห้าวแห่งหน

แรงลมสะบัดบ้าอารมณ์คน      

แรงไฟไหม้ใจจน ลามล้นเมือง

ฤทธิ์ร่างลงร่วมร่างต่างฤทธิ์ลึก  

น้ำลายร่ายน้ำหมึกคึกคักเขื่อง

ตัวต่อตรึงเหล็กในให้เจ็บเคือง  

ฝังลึกเรื่องร้ายร้อนย้อนเดือนปี

ปลาดาวเผด็จดาวหนาวบนบก    

ฝูงคางคกขึ้นวอพวกขอขี่

ครึ่งทางธรงฐานปฐพี             

มอดแมงก็อึงมี่ ท้าตีคืน

หอยทากรู้ทางทากร่วมถากถาง

แผ่นดินกว้างแกว่งขวานคึกการตื่น

เคาะเนื้อสนิมพาน การหยัดยืน

ถึงขมขื่นก็ขัดเกลาให้เงางาม

ฤาษีเสกน้ำหมากยากเหลือแสน  

บทบาทแผนพลิ้วผ่านการไถ่ถาม

ขมิ้นเหลืองถอนเหง้าจะเอาความ

คลุกในท่ามธาตุร้อนสะท้อนแรง

อู่ข้าวน้ำความเป็นอยู่วิปริต    

เศรษฐกิจตกสะเก็ดเม็ดเงินแกว่ง

ยอดตำลึงไต่นั่งร้านทะยานแยง 

ขุนคลังนอนตะแคงแห่งความกลัว

ใต้ฟ้าระดินฟ้าจะแบ่งแยก         

ใต้อกโอ้อกแตกแผกแผงทั่ว

บ่างช่างยุพยศหยาบกำซาบรัว 

สนั่นนัวก็นั่นเนื้อเชื้อชุไฟ

น้ำตาอกแผ่นดินหรือสิ้นลับ      

 หรือจะดับลงโดยดีฉะนี้ไฉน

อู่ข้าวน้ำเดียวกัน อนาถใจ

หลีกเลี่ยงภัยเพียงใจว่างระหว่างตน

วัฏฏาวตารชาติ      กรฟาดหวะหวาดหน

ก่อร่างบะบ่างบน                   บทเบื้องฟะเฟื่องฟู

แลดินก็ทรุดต่ำ                   นรนำแนะอดสู

“ตัวกูและของกู”                   กิจกล้าระต่อกร

แผ่นดินสะอื้นไห้                   ภวะใจจะหลอกหลอน

แผ่นฟ้า ฤ ถาวร                   วะวะว่าง ฤ ด่างแดน

ครกมนก็สนสาก                   มนอยาก ยะแสบแสน

ต่างตำกระหน่ำแกน    ทะลุฟ้าทลายดิน

  ภูวดล  ภูภัทรโยธิน   ผู้ประพันธ์