@  ทุกข์สุขใดนั่นไซร้            เกิดจาก ใจเรา

จิตหม่นหมองพลัดพราก      ใช่แท้

ฝังยึดหยั่งถึงราก                คงมั่น

ใจปล่อยวางเพียงแม้         ก่อได้สุขตน

  @ ใจคนเราร่านร้อน           ต้องการ

เกิดก่อทุกข์สังขาร               บ่สิ้น

รูปรสกลิ่นสงสาร                  หวานย่อม ตรึงตรา

ก็แค่เปลือกปอกปลิ้น           ใช่แท้เนื้อใน

   @ กิเลสใจใช่แท้             ทุกข์ทน ยากยิ่ง

หมองหม่นมัวสับสน            พร่ำร้อง

หลงใจยิ่งวกวน                  ขมขื่น

ทุกสิ่งใจหมายต้อง            ยิ่งได้สนองตน

 ฯลฯ