"ระบำใบหญ้า"

     พยับแดดแผดเผาผะผ่าวร้อน
ยังฟายฟ้อนก้อนหินก็บิ่นหัก
เมฆทะมึนธาราหลากทะลัก
ใช่ชะงักงุดทางใต้รางธาร
     ทุกใบย่อมใบหยัดระบัดหญ้า
ทุกใบท้าฟ้าดินหินละหาน
ทุกใบวาดใบหวังโชติชวาล
ทุกหย่อมย่านหญ้ายังหยั่งรากยืน
     หญ้าคือหญ้าในนามความเป็นหญ้า
แต่ใช่ว่าหญ้าใช่ไม่เป็นอื่น
เพียงหนึ่งหยาดน้ำค้างในบางคืน
จะพลิกฟื้นผืนหญ้าท่วมฟ้าดิน...
     
     หวีดหวิวปลิวคว้างเคว้งคว้าง
หลงทิศหลงทางพลัดถิ่น
ข้ามทุ่งข้ามท่าถลาบิน
ไปกินน้ำหาวร้าวรอน
     กระจัดกระจายถมทับ
ซึมซับเสพโศกโลกหลอน
ยับย่อยร่อยเละเฟะฟอน
หมู่หนอนชอนไชไล้เล็ม
     ฝาครอบขอบฟ้ากว่ากว้าง
แต่ทางลีบเรียวรอยเข็ม
ตากฝันตักฝันเติมเต็ม
ขื่นขมรสเค็มฤาคาย...

     รูปนั้นใครวาด
พิลาศเฉิดฉาย
เป็นรอยเป็นลาย
คล้ายคล้ายรอยเท้า
     ตรงนี้ใครย่ำ
จนช้ำเหี่ยวเฉา
เป็นคุณ เป็นเรา
เป็นเขา  เป็นคน
     ตรงโน้นใครถาง
จะสร้างถนน
เป็นแบบแยบยล
ไปปล้นจักรวาล...

     ค่อยปลิผลิแตกชำแรกหิน
ดันดินเสียดยอดตลอดย่าน
ริกริกพลิกพลิ้วเป็นทิวธาร
ไต่ยอดหิมพานต์ละลานตา
     กลบกลืนขื่นขมระทมนั้น
สร้างฝันสานฝันปรารถนา
ละอองน้ำค้างที่ค้างคา
พอค่าควรต้นจักเติบโต
     ไร้มือ...คือฟ้า...จักกล้าฉีก
ไร้ปีกอย่างนก...จะผกโผ
ไร้สิ้นสรรพสิ่งจะอดโซ
ใบโผล่พ้นได้...จักร่ายรำ...

     ๖/๙/๔๒/๑๒
     พิมครั้งแรก  ธันวาคม/๒๕๔๓