"มียาอะไรไหมที่ช่วยให้หลับแล้วไม่ต้องตื่นอีก"

ชอบประโยคอันมีนัยแห่งปริศนาธรรมที่คุณยอดรัก สลักใจ กล่าวไว้ในวาระสุดท้ายของชีวิตนี้ยิ่งนัก

เราท่านทั้งหลายลองถอดปริศนาธรรมนี้กันดูเถิด  แม้คุณยอดอาจไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนมาก  (เพราะเข้าใจสภาวธรรมแห่งการก้าวข้ามพรมแดนสำคัญนั้นแล้ว)  แต่เราต่างชวนกันครุ่นคำนึงได้...และใคร่ครวญต่อไปอีกว่า  ดั่งนั้นแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ของเราผองล่ะ ควรให้อะไรแก่ความมีอยู่และเป็นอยู่...ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น

ขอความสุขซึ้งในเสียงเพลงที่คุณยอดรักได้มอบไว้แก่ผู้ฟังทั้งหลาย จงเป็นอานุภาพพลังให้ดวงวิญญาณของคุณยอดรักได้รับสุขและสุคติในสัมปรายภพตลอดไป

...

และในโพสต์นี้ ทุ่งสักอาศรมขอนำบทกวี "น้ำค้างที่รัก"  มาสู่กันอ่านด้วยครับ

น้ำค้างที่รัก

[ด้วยจิตพิสุทธิ์เป็นเดิมพัน]

.

          เธอก้าวเข้ามาแต่ครานั้น

      ในทางที่ฉันสรรค์สร้าง

      ยอมพลีชีวิตอุทิศวาง

      ให้ฉันนำทางทุกย่างเท้า

          ศรัทธาแห่งเธอคือน้ำค้าง

      เปราะบางบนใบหญ้ายอดเขา

      หวาดแดดหวั่นลมรุกเร้า

      จึงหวังยุดฉุดเช้าให้ยาวยืน

          เธอก้าวเข้ามาถึงครานี้

      ไม่มีไม่เห็นเส้นทางอื่น

      จนหายไปในฉันและวันคืน

      กลืนทั้งชีวิตจิตวิญญาณ

          น้ำค้างที่รักของใบหญ้า

      ที่สุดแดดจ้าจักพร่าผลาญ

      หรืออาจบางทีมิช้านาน

      ความเป็นเราจะร้าวรานเพราะตั๊กแตน

          ฉันอยากให้เธอเตรียมใจ

      วันหนึ่งเราจะไร้กันไกลแสน

      ทั้งมิอาจกำหนดสิ่งทดแทน

      นอกจากแก่นชีวันแห่งมรรคา

          เรามีกันและกันในวันนี้

      เพื่อไม่มีกันและกันในวันหน้า

      ฝึกไม่มีทั้งที่มีอยู่ปรีดา

      เพื่อยิ้มกับน้ำตาเมื่อลาร้าง

          อย่ากลัวแดดแรงเลยที่รัก

      แดดจะฟักฟูมเธออกฟ้ากว้าง

      จะโอบกอดยอดใบให้ฉันพลาง

      แล้วเราต่างจะเห็นเส้นทางจริง