กวีไม่มีแล้ว (๑)

ถ้ามีใครสักคนมาก่นถาม

บทกวีงามงามมีอ่านไหม

ฉันจะตอบสั้นสั้นอย่างมั่นใจ

ไม่มีหรอกไม่มีใครเป็นกวี

แล้วกวีที่มากมายหายไปไหน

ร้านกาแฟร้านใหญ่เห็นไหมพี่

หรือร้านเหล้าร้านเพลงร้านสตรี

หรือตามแผลงหนังสือมีกวีจร

หรือตามเมืองตามป่าชลาศัย

อยู่สวรรค์ชั้นไรใครสังหรณ์

หรือคืนวันรันทดเขียนบทกลอน

เอื้ออาทรวิญญาณตนด้านเดียว

หรือโดดเดี่ยวเคี่ยวกรำจิตสำนึก

พากเพียรฝึกปรัชญากลางป่าเปลี่ยว

หรือเบื่อทางร้างคดแสนลดเลี้ยว

เลิกข้องเกี่ยวเลิกฝันตื้นตันทรวง

อย่าถามเลยว่ากวีอยู่ที่ไหน

กลางพงไพรใจกลางนครหลวง

กลางทะเลเห่กล่อมถนอมลวง

หรือบ้าป่วงในนามความเป็นจริง

ขอตอบว่ากวีไม่มีแล้ว

หมดวี่แววหมดสมัยไร้เสือสิงห์

กฎไตรลักษณ์พุทธศาสน์ประกาศประวิง

ว่าทุกสิ่งจีรังไม่ยั่งยืน

ไม่ทนอยู่ต้องเปลี่ยนไปไร้ตัวตน

คือเหตุผลคือต้นเหตุแห่งขมขื่น

บทกวีเคยสวยงามต้องกล้ำกลืน

หลับไม่ตื่นฟื้นไม่มีหนีไม่พ้น

เชิญเถิดเชิญร่ำไห้.....ถ้าใจภักดิ์

ก่อนกวีที่เคยรัก จักหายหน

หรือกวีที่ศรัทธามาหมดคน

ชาติอับจนวรรณศิลป์สิ้นปรัชญา

เลือดเนื้อและวิญญาณจงหาญสิทธิ์

มอบอุทิศไหว้เซ่นเขาเข่นฆ่า

แลกกากรสบทกวีไว้เยียวยา

มวลศรัทธาหม่นหมองให้ผ่องพรรณ

ถ้าจะตอบใครสักคนเมื่อเขาถาม

บทกวีงามงามอยู่ไหนนั่น

ช่วยกันตอบเถิดหนาว่าสักวัน

บทกวีจะพลันผลิลออ ฯ

ปรัชญ์  วลีพร