สงสารเธอ สลด เดินโดดเดี่ยว

                                  คงเปล่าเปลี่ยว วิโยค สุดโศกศัลย์

                                  อยากปลอบเธอ"น้องจ๋า อย่าจาบัลย์

                                  ยังมีฉัน พร้อมว่าง อยู่ข้างเธอ"

                                                   ขอแจมด้วยนะ อิอิ...

หลี่ไป๋ร่ำสุราจันทรากระจ่าง

เคียงข้างกับเงานับเข้าเป็นสาม

สุนทรภู่ รัก เหล้า มักเมาทุกยาม

ข้าพเจ้าไถ่ถามเหงาคืออะไร

ณ เวิ้งฟ้า ขอบฝัน อันหนาวเหน็บ

                    เธอเดินเก็บ ซากความหม่น ที่หล่นหาย

                    กอบน้ำตา ค่าความหวัง พังทลาย

                    เธอเดินเดี่ยว อย่างเดียวดาย ใต้เงาจันทร์ !!!

                                        ...................

เถิดอย่าหม่น อย่าหมอง ทุกข้องจิต

ตามละคร  ชีวิต อาจพลิกผัน

กอบความหวัง ขึ้นใหม่  ในสักวัน

อาจโบกบิน  ถึงถิ่นฝัน  วันพรุ่งนี้

                               ณ เวิ้งฟ้า ขอบฝัน อันหนาวเหน็บ

                    เธอเดินเก็บ ซากความหม่น ที่หล่นหาย

                    กอบน้ำตา ค่าความหวัง พังทลาย

                    เธอเดินเดี่ยว อย่างเดียวดาย ใต้เงาจันทร์ !!!

                                        ...................

            เถิดอย่าหม่น อย่าหมอง ทุกข้องจิต

ตามละคร  ชีวิต อาจพลิกผัน

กอบความหวัง ขึ้นใหม่  ในสักวัน

อาจโบกบิน  ถึงถิ่นฝัน  วันพรุ่งนี้

................... ริมทะเล ...............

                  รอแดดร่ม รำไร หัวใจชุ่ม

ปลดความกลุ้ม ปล่อยความเหงา คืนเข้าที่

กลั้นน้ำตา เอาไว้ อย่าให้มี

โปรยความหม่น ปนธุลี โบกมือลา

              อยู่กับความ เวิ้งว้าง อันว่างเปล่า

เปลี่ยนความเศร้า เป็นบันเทิง ยิ้มเริงร่า

จึงไม่เหลือ น้ำใสแจ๋ว จากแววตา

แล้วเงยหน้า ยิ้มสู้โลก หายโศกตรม

...................สุภาพชน....................

 ณ ที่นี้

 ...ขอบคุณพี่ ผู้หวังดี พลีที่ว่าง

คอยเคียงข้าง ส่งแรงใจ ให้เสมอ

ร่วมผิงดาว ใต้เงาจันทร์ นั้นนะเออ

พาคนเซ่อ คลายหนาวเหน็บ เก็บน้ำตา

 ...ตอบความเหงา คมคำพี่ ราศีพิจิก

หนึ่งจอกพลิก ผิดกระบวน ทุกท่วงท่า

เหงาลวงลม ตรมซาก กากมายา

ณ เวิ้งฟ้า ตามหาฝัน แทบพังภินท์ 

...ริมทะเล  มาเติมหวัง ความฝันใหม่

กอบเก็บใจ ไฟศรัทธา เอามาสิ้น

โลกชีวิต คิดให้ลึก ฝึกให้ชิน

 ยังไม่สิ้น หรอกพรุ่งนี้ มีอีกวัน....

..ปลดความกลุ้ม ปล่อยความเหงา คืนเข้าที่

โปรยธุลี ยิ้มสู้โลก เลิกโศกศัลย์

สุภาพชน พี่ท่านให้ ใจแบ่งปัน

เงาเวลาฯ ขอยืนยัน จะทิ้งเหงาความเศร้าตรม...ขอบพระคุณทุกกำลังใจนะคะ  

 ณ ..เถียงนาน้อย

...ขอชนแก้ว ตำจอก บอกคารวะ

ในขณะ เมาน้ำหมึก จารึกอักษร

แด่พี่ท่าน น้อมคำนับ รับบทกลอน

ส่งมาวอน พี่ทรชน คนบ้านนา.

    ดื่มเพื่อเรา เมาเพื่อลืม กับคืนเศร้า

เป็นเพื่อนเงา เหงาเย้ยจันทร์ กันเถิดหนา

แก้วชนแก้ว ตำจอกย้ำ  ร่ำสุรา 

จึงส่งคำ จำนรรจา บรรณาการ..

ด้วยจิตคารวะจากเงาเวลา..

สวัสดีครับ

ทำให้ผมนึกถึง

-โลกนี้มีพื้นที่มากมายนัก

แต่มีที่ที่รู้จักไม่กี่ที่

มีผู้คนมากมายเท่าโลกมี

แต่มีคนรู้จักดีไม่กี่คน

 ..สงสัยว่าเงาเวลาต้องหาพื้นที่ชีวิต....ให้มีที่ว่างพอ..ที่จะวางภาระทั้งปวงลงเสียแล้วล่ะค่ะคุณรัตนโกสินทร์ศก

 อ๋อ...รู้แล้ว เหตุใด ไม่รู้จัก

ต่างฝ่ายต่าง ตระหนัก ต่างเหตุผล

เพราะไมตรี เต็มเปี่ยม นำเยี่ยมยล

มีตัวตน รู้จักบ้าง แต่บางตา

 ..แต่อย่างน้อย เงาเวลา ก็ได้มารู้จัก

ร้อยคำรัก ความห่วงใย ในที่นี่...(พี่ๆสมาคมนักกลอน)

คอยถามไถ่ ความเป็นไป ด้วยไมตรี

จากพี่พี่ สมาคม คนรักกลอน....

ใน เวิ้งฟ้า ขอบฝัน ก้วงทอเก่า

ฮูปจำเงา ความหลัง บ่จางหาย

เก็บเศษหวัง เอาใว้ เตียนใจกาย

พ่อเดียนหงาย ฟ้าแจ้ง เห็นแสงดาว

                            “ณ ที่นี้”

         "ทรชน" เพื่อนเรา ขอเมารวด

                                                       โอบกอดขวด ดีกรี มาปีกว่า

                                                        มิเคยห่าง ร้างไกล ไหสุรา

                                                       เก่งวิชา เชี่่ยวชาญ...มารเมรัย

                                                                   เมาทั้งเหล้า ทั้งรัก จมปลักลึก

                                                        ยิ่งเช้าสาย บ่ายดึก ยิ่งคึกใหญ่

                                                        ทรชน ทนระชอ ทอระชัย

                                                        ทะยอยไป ปลอบปลุก ทุกกระทู้

                มีเพื่อนเมา เรารู้สึก ให้คึกครื้น

 มาหยิบยื่น ย่อมเห็น ความเป็นอยู่

                                                        "น้อมคารวะ"จุดเด่น น่าเอ็นดู

                                                         ด้นกลอนสู้...ทุกที่...แม้ขี้เมา...

ใน เวิ้งฟ้า ขอบฝัน ก้วงทอเก่า

ฮูปจำเงา ความหลัง บ่จางหาย

เก็บเศษหวัง เอาใว้ เตียนใจกาย

พ่อเดียนหงาย ฟ้าแจ้ง เห็นแสงดาว

โดย กวีลาว อ่านลาวจั่งได้ควม

ผมอ่านแล้วคิดถึงบ้าน ที่บ้านผมพูดลาว แต่ผมพูดไม่ได้(ไม่ได้หัดพูดแต่เล็ก)แต่ฟังออก บ้านอยู่ จ.เพชรบูรณ์ ตอนนี้ผมอยู่กทม.

 ถึง  รัตนโกสินสินทร์ศก

สิเว้ากางเว้าลาวบ่แม่นเลียง

สิอยู่เมียงอยู่นาอย่าไปสน

สิ่งสำคัญจิตสำนึกของโตคน

เฮาฮู้ตนฮู้ซาติฮู้ทางเมีย    (ทางกลับบ้าน)

ขอบคุณครับ...

นั่นสิครับ.

สิเว้ากางเว้าลาวบ่แม่นเลียง

สิอยู่เมียงอยู่นาอย่าไปสน

สิ่งสำคัญจิตสำนึกของโตคน

....รัตนโกสินทร์ศก....

 พระจันทร์...

อีกด้านนั้นฉันว่ายิ่งกว่าเหงา

ฝั่งกระต่ายอาจล้อพอบรรเทา

อาจเพ็ญเนาเว้าแรมแกมขึ้นลง

เธอจ๋า...

น้ำตาแห่งราตรีนี้พิศวง

แม้อาทิตย์ปลิดแผดแดดทระนง

น้ำตากลับมิหลงอวดทิวา

ให้พระจันทร์นั้นเป็นเพื่อน

คอยเตือนคอยตอบมอบหรรษา

ใต้เงาจันทร์นั่นกระต่ายหมายต่อหน้า

กำลังท้าว่าอีกด้านจันทร์เป็นใคร ? ^_^

        “คนบ้านเด๋วกัน”

 สั้นๆแต่เฉียบคมมากมาย ชอบมากครับ

                                       ณ เวิ้งฟ้า ขอบฝัน อันหนาวเหน็บ

                    เธอเดินเก็บ ซากความหม่น ที่หล่นหาย

                    กอบน้ำตา ค่าความหวัง พังทลาย

                    เธอเดินเดี่ยว อย่างเดียวดาย ใต้เงาจันทร์ !!!

                            เชิญพักพิงปล่อยวางทางข้างหน้า

                    วันเวลาหยุดลงตรงหน้าฉัน

                    เพลงชีวิตลีลามาพร้อมกัน

                    และรับขวัญคนดีนี้แนบจินต์

อันหลุมใด ไหนเล่า เท่าหลุมรัก
เป็นกับดัก กักใจ ให้ตกหลุม
อาจสะดุด จุดดับ ถูกจับกุม
ด้วยคนซุ่ม อำพราง บนทางใจ
หากเขาแผลง ศรราม กามเทพ
เพียงหวังเสพย์ รูปลักษณ์ แล้วผลักไส
ต้องพินิจ คิดตรอง มองความนัย
อาจเสียใจ พลาดไปรัก  จักตรอมตรม

 ..คึดฮอดบ้าน..บุญผะเหวด คือสิหลาย คือสิมีกัณฑ์หลอน  แห่งำรำฟ้อน  ทศพรกัณฑ์ต้น  มหาพลใกล้สิเที่ยง..เสียงมะลึกคึกครื้น..อย่าลืมอ้ายผู้อยู่ไกล..(เก็บคำผญาของท่านลาว คำหอมมาฝากอ้ายกวีที่ฮักแพงทุกๆท่านเด้อค่ะ..)

เงาเวลา..ขอสำแดงบทจ่ายผญาจาเว้าจักหน่อยเด้อจ้า...

        ..ซ๋ำบ๋ายดี กวีอ้าย ..ดีใจหลาย เข้ามาเบิ๊ง

เข้ามาเถิง เซิญแวะเยี่ยม ยามน้องแม่นฮักแพง  ...

...เทิงยามแลง ยามเซ้า ซุมหมู่เฮาดั้นกลอนต๊อ..

ใกล้ไกล คราวได้พ้อ ไทพี่น้อง บ้านฮ่วมเฮียง..

     ..คันได้ยินเสียงแล้ว เงาเวลา มาบอกข๋าว

หนุ่มกวีลาว พี่ทรชน ให้ด้นด่วน น้อทางพี้

คุณกระบี่ใบไม้  คุณไวกูรณ์ มาลาไทย ฮีบมาแว่...(ทั้งพี่สุาภพชน แลพี่รัตนโกสินทร์ด้วยนะคะ)

หอมไหเหล้า อุ๊แท้แท้ ผูกเสี่ยวนั้น คำนับกัน..

...เงาเวลา ความฮู้น้อย จอบหลอยเฮียน พอเขียนอ๊าน..

คำอีสาน บ่ค่องลิ้น ควมเว้าสิ้น ผัดบ่หลาย..

ขอฝากลายผญาไว้ สิกลับไป  หัดเฮียนให้เขียนค๊อง 

ให้ถืกคอง หลายกว่านี้ สิกลับมาเว้า เล่าสู่ฟัง..

ส่ำบายกาย ใจล้า พาเข่าอ่อน

ทุกข์กะย้อน ก้อนฟ้า ท่าสิแหง

กล้ายืนต้น ทนเศร้า เฝ่านาแล้ง

เหมิดลังแรง แฮงสู่ อู่น้ำตา

รวยกะรวย แต่หนี่ ที่มาเพิ่ม

ปุ๋ยกะเติม เสริมน้ำมัน พัน ธ.ก.ส

หลายปีพ้น  ก่นนา ล้าใจท่อ

สาวได๋นอ  สิรออ้าย ซายคนจน

อยากตำจอก หยอกเจ้า สาว(ทรชน)บ้านนอก

อ้ายคนคอก   ดอกนาง ยังอายเขิน 

ซายจนจน ต้องเจียมเจียม ผู้ฮ้ายเกิน

บ่สมเซิญ เอิ้ญเมา ดอกนางเอ๊ย!!    

        “เอิ้นถามข่าว”

 โลก กว้าง ใหญ่

ผู้คน มากมาย

ฉันดีใจ ได้รู้จัก คุณ

กวีลาว กะเป็นสาว บ่แม่นซาย

ขอโทษหลาย หากควมคำ นำให้เห็น

เว้าแข็งแข็ง ควมหวานหวาน เว้าบ่เป็น

อีกลำเค็ญ  เฮ็ดนา  มาแต่น้อย

ซึ้งใจหลาย คำเซิญของ ผองพี่

น้องกวี  กะยินดี มาตุ้มโฮม

สิยกไห ลองตำจอก เบิ่งจักโกม

คันมันโจม โหมทุกข์มอด กอดคอเมา

ซื่นหัวใจ  พ้อภาษา  พ้อคนลาว

กวีสาว  กะคืนเมือ ยามศุกร์เสาร์

สิอยู่ไส บ่สุขใจ ท่อบ้านเฮา

แล้วเรียนเล่า  สิจ้าวคืน ซบนาแล้ง   

....อุ่นใจในคำห่วง.....

 ..ขอพักพิง  ปล่อยว่าง  ทางข้างหน้า ...

เงามายา ปลดเปลื้องปลง ลงทั้งสิ้น

เอนทบร่าง  วางแนบตัก พักชีวิน

ใต้ขวัญจินต์ อ้อมกอดรับ ของอักษรา...

..แต่ก่อนนั้น เดินทางเปลี่ยว เกี่ยวกับดัก

 สะดุดหลัก ซากหลุมตอ ท้อนักหนา

ขอบคุณพี่ ปุณณมี ที่แวะมา

เติมศรัทธา แนะวิธี หนีหลุมพราง.. 

...หลากผู้คน บนโลกฝัน อันกว้างใหญ่ 

คลายเหงาใจ ด้วยไมตรี ใช่หนีห่าง 

ภูสุภา  แวะถามไถ่ ไม่จืดจาง

ความอ้างว้าง เคว้งขว้างไซร้  หายไปพลัน..

..พี่ทรชน คนบ้านนา แวะมาเยี่ยม

น้ำใจเปี่ยม ร้อยรัก พักโศกศัลย์

อ้ายกวี ส่งฮักแพง มาแบ่งปัน 

สานสัมพันธ์ วรรณศิลป์ ไม่สิ้นมนต์....

“ขอสมมาเด้อ”

ขอสมมา”กวีลาว”สาวบ้านนา               ย้อนคึดว่าเป็นผู้ชายคือเด๋วกั๋น

ผัดซั้นแท้กะงึดหลายบ่คึดฝัน               ว่าเจ้านั้นเป็นสาวงามแม่นซั้นบ่

    ท่งนาแล้งถิ้มเฮือนมาหากินไก๋          กะนับได้สิบเจ็ดปีจนซิท้อ

ดีเจ๋อหลายสาวบ้านเฮามาเว้าจ้อ           อ้ายคนญ้อเว้าภูไทกะได้เมิ๋ด

     เงาเวลาเผิ่นเอิ้นบอกว่าว่างเปล่า      ลาวเป็นสาวเว้าว่าเหงาเฮาตะเหลิด

บ่าวขี้เมาทรชนเข้ามาเปิด                  ก่ะเลยเกิดเห็นผู้สาวบ้านเฮานี้

    อยู่ม้องนี้เกิบสี่เดิ๋นมันม่วนเจ๋อ          เห็นผิเลอเป็นแนวเลอจะเข็ยนชี้

จักว่าผิดจักว่าถึกดีบ่ดี                      หลายคนติมีคนซังกะยังสู้

    นานมื้อเข้ากะยังเมากะยังม่วน         พ้อหลากล้วนครูอาจารย์ทั้งเสี่ยวหมู่

เฮียนบ่ป่องเขิ๋นมิเป็นเผิ่นเอ็นดู             สอนเฮียนฮู้วางแนวหล่องถ่องอักษร

     โลกมันก้วงใหญ่ถ่อเลอเฮาบ่ฮู้         แต่กะหยู่หย่างมีสุขบ่ทุกฮ้อน

กิ๋นเหล้าเมากะล้มโต๋ลงหลับนอน           เพ้อเข็ยนกอนอ้อนผู้สาวกะซั้นแหล้วฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

“คำผญาบ้านเฮามาเว้าเห้อฟัง”

ผัวเมียนี้ กูมึง อย่าได้เว้า                     ข่อยและเจ้า สองเฒ่าชั่วชีวัน

คันว่ายามกินข้าว ให้ผัวนี่กินก่อน            ให้มันเหลือแต่ก้าง นางหล่าจั่งค่อยเล็ม.....นางเอ๊ย

อันว่าบุญ ๆ นี้ บ่มีไผปันแจก                 มันบ่แหกออกได้คือจั่งไม้ผ่ากลาง

คือจั่งเฮากินข้าว เฮากินเฮากะอิ่ม            มันบ่ไปอิ่มท้อง เผิ่นพุ้นผู้บ่กิน

ไกล ขอให้ไกลแต่บ้าน ซั่วไห่นาสวน                   ไกล ขอให้ไกลแต่มวลหมู่เฮือนกับบ้าน

คันว่าวาจาเว้าของคนเฮา อย่าได้ห่วง       ต่างคนแม่นสิอยู่ต่างบ้าน คำเว้าอย่าต่างกัน เด้อ......

คันบ่อออกจากบ้าน บ่เห็นด่านแดนไกล     คันบ่ไปหาเฮียน กะบ่มีความฮู้

คันแม่นมีความฮู้เต็มพุง กะตามซ่าง         โตสอนโตบ่ได้ ไผสิย้องว่าดี...

คือจั่งเห็นแก้วมณีนิลหัวใส                   บาดได้มาแท้ ๆ ดมเล่นดั่งเม็ดดิน

คือจั่งบ่สมโส่ง เสียทรงผู้ฉลาด               คือจั่งคนขี้โม้ บ่สมผ้าเผิ่นทาน

ฯลฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

 ขอบพระคุณบทกวีและคำผญาจากญาอ้ายทรชนคนภูไทเด้อจ้า..เงาเวลาอ่านแล้วมักหลายอีหลีจ้า

    ณ เวิ้งฟ้า ขอบฝัน อันหนาวเหน็บ
เธอเดินเก็บ... ความหม่น.... ที่หล่นหาย
ความหม่นหมอง โศกเศร้า เผาหัวใจ
เธอจะเก็บ มาทำไม ให้ฉัน....งง

                                             ทิ้งไปเถอะ ความหม่น ที่หล่นล่วง

                                                                  อย่าได้ห่วง หงุดหงิด พิศวง

                                                                 มาเดินดิน กินขนม แล้วชมดง

                                                                 ดูพฤกษ์พง งามตา...ดีกว่าเธอ

 ...เงาเวลา เลิกเก็บเหงา ความเศร้าแล้ว

เพราะหวังแวว สืบฝัน วันฟ้าใหม่

สุภาพชน น้ำมนต์จ๋า มาปลอบใจ

ขอบคุณใน ทุกไมตรี ที่เยี่ยมยาม...

ณ เวิ้งฟ้าขอบฝันอันอบอุ่น

หยาดพิรุณพลางน้ำตาของข้าสิ้น

เห็นแต่เพียงน้ำโคลนที่เจิงดิน

ละลายสิ้นความเหงาและเศร้าใจ

         ณ เวิ้งฟ้าขอบฝันอันอบอุ่น

หยาดพิรุณพลางน้ำตาของข้าสิ้น

เห็นแต่เพียงน้ำโคลนที่เจิงดิน

ละลายสิ้นความเหงาและเศร้าใจ

                       ........เปลว....

         เงาเวลา วันนี้ เริ่มมีฝัน

ทิ้งหม่นเหงา ฉับพลัน จึงยิ้มได้

ณ เวิ้งฟ้า บรรเจิด เลฺิศวิไล

จงก้าวไป...เป็นที่หนึ่ง ถึงดวงดาว

                         ......สุภาพชน........

 ...ฝนล้าง...ร้างลา..

.พิรุณโปรย ละอองไอ ไหลบ่าล้าง

ความอ้างว้าง เลือนลบ เกลื่อนกลบสิ้น

เงาน้ำตา พร่าพร่าง จางจากจินต์ 

ละลายสิ้น เฉกลำนำ คำคุณเปลว..

******************************

..เงาเวลา ก้าวผ่านพ้น ความหม่นเศร้า

กอบเก็บเอา ความฝัน มาตั้งใหม่

ปลูกศรัทธา อันบรรเจิด เลิศวิไล

ก้าวเดินใหม่ รอยยิ้มทาบ คุณสุภาพชน..

.เงาเวลา ก้าวผ่านพ้น ความหม่นเศร้า

กอบเก็บเอา ความฝัน มาตั้งใหม่

ปลูกศรัทธา อันบรรเจิด เลิศวิไล

ก้าวเดินใหม่ รอยยิ้มทาบ คุณสุภาพชน..

                            ...เงาเวลาแห่งรัตติกาล...

         "เงาเวลา" ยิ้มแย้ม จนแก้มยุ้ย

เธอเดินดุ่ย โดยลำดับ ไม่สับสน

ขอยินดี อีกครั้ง ไร้กังวล

ก้าวผ่านพ้น ความเหงา หายเศร้าตรม

                      ... สุภาพชน...

 ..ขอบพระคุณ  ในน้ำใจ พี่ชายท่าน

เงาเวลา จะไม่พรั่น ไม่หวั่นไหว

จะยิ้มสู้ ทุกปัญหา สัญญาใจ

จะไม่ท้อ ต่อก้าวไป ในจุดยืน...

          ขอบพระคุณ  ในน้ำใจ พี่ชายท่าน

เงาเวลา จะไม่พรั่น ไม่หวั่นไหว

จะยิ้มสู้ ทุกปัญหา สัญญาใจ

                                      ......เงาเวลาฯ......

           เมื่อเธอไม่ ท้อแท้ ได้แต่ทึ่ง

เธอเป็นหนึ่ง ปรับตน สู้ทนฝืน

ทิ้งความหลัง ทั้งมวล ไม่หวนคืน

จงเริงรื่น อย่าสนเท่...เงาเวลาฯ

                                 .....สุภาพชน...

ขอบพระคุณ  ในน้ำใจ พี่ชายท่าน

เงาเวลา จะไม่พรั่น ไม่หวั่นไหว

จะยิ้มสู้ ทุกปัญหา สัญญาใจ

จะไม่ท้อ ต่อก้าวไป ในจุดยืน.

                                      ......เงาเวลาฯ......

           เมื่อเธอไม่ ท้อแท้ ได้แต่ทึ่ง

เธอเป็นหนึ่ง ปรับตน สู้ทนฝืน

ทิ้งความหลัง ทั้งมวล ไม่หวนคืน

จงเริงรื่น อย่าสนเท่...เงาเวลาฯ

                                 .....สุภาพชน...

       กลัวทำไมเกรงอะไรหวั่นไหวหรือ

ทุกอย่างคือใจเราติดคิดเองหนา

ปล่อยใจวางว่างเปล่าเถิดเงาเวลา

เดี๋ยวพี่พาเคล้าสุราพาเพลินใจฯ

                                ...ทรชนบ้านนอก...

 ..เงาเวลา ตอบช้าไป อภัยด้วย

 แลพี่ท่าน เอาใจช่วย   ด้วยห่วงหา

พี่สุภาพชน คอยส่งใจ ให้เรื่อยมา

เงาเวลา ซึ้งซาบใน ทุกไมตรี

..ทั้งพี่ท่าน บ่าวภูไท ผู้ไกลบ้าน

ส่งสุรา บรรณาการ ให้ถึงที่

สมสมญา ทรชน คนใจคนดี

มอบไมตรี ด้วยน้ำใจ ให้ตลอดมา.....

        เมื่อ"ว่างเปล่า" ว่างนาน ก็พาลกร่อย

กระทู้หงอย เงียบจัง นึกกังขา

เหลือบชะแง้ แลเหล่ เงาเวลา

ถึงเข้าช้า ควรให้ อภัยเธอ

      เพียงทักทาย หายห่วง ไม่ง่วงแล้ว

จึงรีบแจ้ว เขียนคำ นำเสนอ

เพื่อ"ว่างเปล่า" ไม่ว่าง อย่างที่เจอ

เกรงจะเผลอ ปล่อย"ว่างเปล่า"...เงียบเหงานาน

          เงาเวลา เดินเปลี่ยว ในความว่าง

แต่หนทาง ต่อไป ใกล้ถึงฝัน

เพิ่มแรงใจ ต่อสู้ อย่าไหวหวั่น

กล้าฝ่าฟัน ก้าวไป  ในความจริง

 ..กลับมาแล้ว กลับมาทวง ความห่วงหา

กลับมาแล้ว.... กลับมาย้ำ คำสัญญา ที่ห่างหาย

กลับมาแล้ว...กลับมาพัก มาทักทาย

กลับมาแล้ว ค่ะคุณสายฯ และพี่ชายสุภาพชน... 

...เงาเวลา มัวเดินวน หลงทางทิศ

หาความหมาย ของชีวิต คิดสับสน

หาความว่าง วางความเหงา เผาทุกข์ทน

ได้คำตอบ จากหลายคน จนเข้าใจ...

     แม้หลงทิศผิดทางอยู่กลางป่า
ยากจะหาหนทางห่างจุดหมาย
อาจมองหาวหาดาวเหนือเรื่อประกาย
ยังบอกทายทิศทางในกลางดง
     แต่หลงผิดติดคุกทุกข์เพราะรัก
ยากจะหักห้ามใจไม่ให้หลง

แม้คนนอกบอกทางให้วางปลง
ก็ยังคงหลงติดไม่คิดไป

          กลับมาแล้ว กลับไป ทำไมเล่า ?

หรือว่าเงาเวลาฯมาไม่ไหว

เห็นแว่บแว่บ หนีย่อง อย่างว่องไว

ชักสงสัย หลงทิศ หรือติดลม

        จึงได้ปล่อย"ว่างเปล่า"ให้เหงาเปลี่ยว

แอบหนีเที่ยว น้ำตาเล็ด หรือเน็ตล่ม

เลยขาดเพื่อน เคียงนำ เขียนคำคม

เปิดผ่านชม ไม่ได้เห็น เช่นทุกวัน

คุณสุภาพชน สุดยอดมากครับ

                           ฝากท่านปุณณมี ช่วยตามหา เงาเวลาฯด้วยนะคร้าบ...../

 ...ขออภัย  เงาเวลาฯ ช้าไปนิด

ใช่หลงทิศ  หรือติดลม อย่าสงสัย

ทั้งเนตช้า แลติดการ งานนอกใน

ใช่ตั้งใจ ทิ้ง "ว่างเปล่า" เหงาเงียบงัน (ขออภัยพี่สุภาพชน และคุณปุณณมีนะคะที่ตอบกระทู้ช้าค้า)

...เปิดขึ้นมา คราใด พาใจปลื้ม

ให้แช่มชื่น คำทักทาย พี่ชายท่าน

คอยส่งคำ นำความห่วง ของช่วงวัน

มอบกำนัล ด้วยห่วงหา เอื้ออาทร...

...