ชีวิตเราถ้าเหมือนเรือ  (พ.ศ 2502)

ชีวิตเรา ถ้าเหมือนเรือ เมื่อออกท่า
ไม่รู้ว่า ค่ำนี้ นอนที่ไหน
จะลอยล่ม จมน้ำ คว่ำลำไป
หรือสมใจ จอดฝั่ง ..ก็ยังแคลง

ได้แต่ดื่ม น้ำตา เมื่อฟ้าร่ำ
ยิ่งยามย่ำ สายัณห์ ยิ่งกรรแสง
ถูกลมหวน หอบข่ม ระดมแรง
จึงรู้แล้ง หมดแล้ว น้ำแก้วตา

เพราะหากมัว มาร่ำ กำสรวลอยู่
ไหนจะรู้ ทรงเรือ บ่ายเมื่อหน้า
ต้องตักพาย หมายขืน ฝืนลมฟ้า
ไร้เวลา อาดูร พอกพูนใจ


สติตรง ตาแน่ว ดูแนวน้ำ
ไม่ลอยลำ ขวางเรือ เมื่อน้ำไหล
ถ้าไม่ล่อง ก็ท่องทวน สวนทันใด
เรือจึ่งได้ แนวดิ่ง ไม่ทิ้งทาง

ในโลกนี้ มีสิ่ง ต้องวิ่งแข่ง
ถ้าหย่อนแรง ราข้อ ต่อเข้าบ้าง
ก็จะแพ้ แย่ยับ ถึงอัปปาง
อย่าหมายร่าง เราจะอยู่ สู้หน้าใคร

ชีวิตเรา ถ้าเหมือนเรือ เมื่อออกท่า
ต้องรู้ว่า ค่ำนี้ นอนที่ไหน
ต่อรุ่งเช้า ก้าวอีกขั้น มรรคาลัย
กว่าวันชัย สมประสงค์ ถือธงชู..

จากม.ช…ด้วยรัก

ฉันได้มาที่นี่…ที่น่ารัก
ยินดอกสักช่อสวยอวยพรว่า
“ขอต้อนรับคนดีที่เข้ามา
สู่มหาอาณาจักรน่ารักนี้..

เชิญสู่ห้วยเหวธารที่ซ่านเซาะ
โสตเสนาะศัพท์สังคีตขับดีดสี
ฟังลำนำนกร้อยถ้อยพาที
ดื่มดนตรีแห่งมหาวนาวัน

เสียงกระซิบระยิบพร่างจากอ่างแก้ว
จะพรมแผ่วพลิ้วพาหลับตาฝัน
หยาดน้ำใจใสยิ่งแม่ปิงนั้น
จะกล่อมขวัญมิ่งขวัญทุกวันคืน…

โอ้…อยากหลับตาลงที่ตรงนี้
สักร้อยวันพันปีไม่มีตื่น
หลับอยู่ในความฝันอันยั่งยืน
เพื่อจักชื่นหัวใจไปจนตาย

ประยอม  ซองทอง
(ม.ช.; ๑๑ กันยายน ๒๕๑๑)

ฟ้าหลังฝน

(แต่งเมื่อ พ.ศ.๒๕๐๔)

เราพบกันวันที่รุ้งครอบคุ้งหล้า

ทั่วท้องฟ้าวาววามด้วยความหมาย

น้ำในธารกลอกกลิ้งภาพพริ้งพราย

ประดู่ปรายสยายปลิวพลิ้วเป็นแพ

ในความจริง, ความงามและความเศร้า

ที่คลุกเคล้ามากมายหลายกระแส

ทั้งที่ทุกข์รุกล้ำกระหน่ำแด

ทั้งที่แปร้เปี่ยมสุขจนจุกใจ

เราจักยินพิณทิพย์กระซิบว่า

หลังจากฟ้าชอุ่มหมองด้วยร้องไห้

หลังพายุดุเดือดหายเหือดไป

ฟ้าจะแผ้วผ่องใสไร้ราคี

ถึงค่ำคืนโคมจะฉายประกายก่อง

ม่านฟ้าหมองจะครามขลับระยับสี

ถึงทิวาฟ้าจะแจ้งแรงรวี

โปรยปรานีม่านฟ้าหล้าเรืองรอง

ในชีวิตมิดมนแม้หนไหน

เมื่อทุกข์จางจากใจเคยไหม้หมอง

ในม่านจิตจึงจะมีรุ้งสีทอง

เป็นค่าของขื่นขมที่ตรมทน

เราพบกันวันนี้จึงมีค่า

หลังจากฟ้าชุ่มฉ่ำด้วยน้ำฝน

หลังจากที่ชีวิตมืดมิดมน

เราควรพ้นอุปสรรคที่รักไกล

ฉันกลับมาหาเธออีก...ที่รัก

แม้เธอจักต้องการฉันหรือไม่

มาด้วยความรักท้นล้นฤทัย

มาเพื่อให้โลกประจักษ์ว่ารักจริง

(จากหนังสือรวมบทกวี  "สุดสงวน")

กุหลาบเหลือง

หยิบหนังสือเล่มหนามาจากชั้น

คือรางวัลจากใจใครคนหนึ่ง

เป็นรวมงานกานท์กวีที่ซาบซึ้ง

เตือนนึกถึงวันแสนดีอันจีรัง

กุหลาบเหลืองซากแห้งที่แทรกไว้

เคยเรื่อเรืองเรืองไรในความหวัง

แทบทุกถ้อยร้อยวลีมีพลัง

ที่แฝงฝังความนัยจากใจจริง

ในวันพรากจากไกลเหมือนตายจาก

เธอฝังฝากความนัยอันใหญ่ยิ่ง

ปลอบคนทุกข์ปลุกด้วยห่วงคอยท้วงติง

ผ่านพ้นสิ่งต่ำช้ามาเป็น “คน”

แล้ว “ หน้าที่” ก็จำพรากเธอจากไป

สู่ความจริงยิ่งใหญ่ใน “เหตุผล”

แต่ละวัน เดือน ปี ที่ตรมทน

เทิดเธอบนหอคอยเกินไขว่คว้า

หยิบหนังสือเล่มนั้นมาวันนี้

วันที่มีม่านน้ำพร่ำพื้นหล้า

มันบอกโลกให้เห็นเป็นน้ำตา

ที่เธอหลั่งลงมาบูชาตน

ก้มดูตัวต่ำต้อยน้อยค่านัก

เพียงใจรักแทนสายป่านผ่านเวหน

ข้ามขอบเมฆม่านแสงแรงอำพน

เพียงยินยลลำนำฉ่ำชลนัยน์

อยากให้แก้วแววฟ้าได้กล้าหาญ

เพื่อผสานสีแสงแห่งฟ้าใส

ขับความมืดหมองหม่นบนม่านใจ

เฉกวันวัยสีทองของชีวิต

กุหลาบเหลืองช่อนี้ที่เธอให้

ยังสดในใจซื่อยึดถือสิทธิ์

และยังเป็นเพื่อนดีในนิมิต

คอยเตือนจิตให้เข้มแข็งแกร่งกว่าใคร

อยากมอบช่อกุหลาบแห้งแฝงความหลัง

คืนเธอผู้อยู่ยังอย่างหม่นไหม้

แทนความรักความหวังครั้งเยาว์วัย

ให้หทัยเธอฉกรรจ์เฉกวันเยาว์

  ๒๕ สิงห์ ๒๕๒๘

 ชอบมากคะ

ชอบมากครับ