บางครั้งฉันอยากพักเสียบ้าง

บางครั้งฉันอยากพักเสียบ้าง
นั่นเพราะหนทางที่หมองหม่น
นั่นเพราะฉันเหนื่อยนักจนเกินทน
นั่นเพราะฉันเห็นคนที่เปล่าดาย

เพราะบางครั้งฉันเห็นดาวลับขอบฟ้า
สงสารดาวจะลับลาและเลือนหาย
เพราะฉันเห็นปลาน้อยล่องลอยตาย
เพราะฉันเห็นตายายฉันระทม

บางครั้งฉันอยากพักให้นานนาน
เพราะฉันเห็นกี่ชาวบ้านเขาขื่นขม
เพราะเด็กน้อยหิวข้าวและหิวนม
เพราะฉันเห็นแต่โคลนตมในดวงตา

ฉันแสนเจ็บเศร้าแทนเมืองหลวง
ที่ดูรวดร้าวในทรวงเสียยิ่งกว่า
พ่อค้าแม่ขายล้วนดาษดา
แต่ไม่มีลูกค้าแม้คนเดียว

คนเปล่าดายถูกทิ้งให้โหยหิว
ต้องคอยหิ้วท้องจรท่องเที่ยว
ค่ำไหนน้ำตารินแทบสิ้นเจียว
ใจเอ๋ยแสนแห้งเหี่ยวเหลือคณา

ตายายผู้ร่วมเมืองหลวงเล่า
ก็ต่างเฝ้าขอทานเหมือนสิ้นท่า
ลูกหลานเดินผ่านไปก็ผ่านมา
ใส่ชุดออฟฟิศโออ่าข้ามตายาย

บางครั้งฉันจึงถึงอยากพัก
ตั้งหลักให้ชีวิตสู่จุดหมาย
หาร่มไตรรัตนะพึ่งอุ่นกาย
ใจสงบสบายนิ่งน้อมบูชา ฯ

บางครั้งฉันจึงถึงอยากพัก
เพราะตระหนักในภารกิจอันมีค่า
ทุ่มสติกำลังเผยแผ่พระธรรมา
เบียดแทรกความอ่อนล้าในป่าเมือง

ฉันพักเพื่อจะกลับคืนมา
เพื่อรอสู้ไปจนกว่าฟ้าสีเหลือง
ไปจนกว่าธรรมอำไพจะรุ่งเรือง
ล้างดวงใจให้ประเทืองตลอดกาล