ทางที่ไม่มีให้หลง

เฉพาะผู้ซึ่งมีวิถีจิต
ว่ายังมิดมืดตื้ออยู่หรือไม่
หากรู้จำ รู้กำจัดเหตุปัจจัย
เห็นจะไม่มีทางเป็นอย่างนั้น

อีกด้านหนึ่งของความมืด

หยิบความมืดหมองของชีวิต
มาพิศเพ่งดูจึ่งรู้ว่า
อีกด้านหนึ่งของมันคือปัญญา
ที่รอเวลาให้เราพลิก

อีกด้านและอีกด้าน

ในตัวปัญญาย่อมมีรูป
วูบไหวไปตามเจตสิก
แม้นอารมณ์ใด เร่าร้อนระริก
กระดิกดิ้นพล่านแต่ด้านเดิม

เหมือนกระทงหลงทางกลางนที

เท่าคลื่นลมวารีจะพาเริ่ม

สั่นแล้วเอียงเพียงจะล่มพอลมเติม

โดยประเดิมก็กระทงลอยหลงทาง

เลือดเนื้อเป็นเชื้อไฟ

ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันสว่าง
ฉันสร้างในสิ่งที่ฉันเชื่อ
ฉันประจักษ์ว่าไฟอาศัยเชื้อ
ฉันจึงยอมเลือดเนื้อเป็นเชื้อไฟ

ฉันเชื่อแต่..

ฉันเชื่อว่าเป็นเช่นนั้นแน่
ฉันแล หาเป็นเช่นนั้นไม่
ฉันจึงคล้อยตามความเป็นไป
แล้วไฉนจะฝืนตามความเป็นจริง

ถามดารา

ถ้าโลกคือละครโรงใหญ่
ผู้กำกับคือใครที่แอบซ่อน
เราจะยอมเขากำหนดทุกบทตอน
หรือจะต้อนผู้กำกับให้อับจน

ถามกรรม

ถ้าเราคือตัวละครโลก
จะถูกโขลกถูกสับเสียยับย่น
เราต้องเล่นตามบทอย่างอดทน
ไม่อาจพ้นบ่วงกรรมกำกับเอง

ในกระจก

เมื่อกระจกสองบานหันเข้าหา
มองหน้าเห็นหลังมิใช่หรือ
มองลึกยิ่งเห็นลึกเมื่อฝึกปรือ
ไยยังดื้อหลับตามิกล้ามอง

เนื้อกระจก

เพราะกระจกก็ใช่ใสสะอาด
พิศผาดยวนใจยั่วให้ส่อง
มองลึกยิ่งเห็นภาพคราบละออง
ไยยังจ้องมองภาพบนคราบมัว

ปากกาที่ย้อนกลับ

ฉันเขียนกลอนขณะกลอนก็เขียนฉัน
ผลัดกันมีอำนาจในอักษร
เมื่อใจเขียน ใจกำหนดทุกบทตอน
เมื่อกลอนปรากฏ กำหนดใจ

ปากกาพาไป

ฉันอ่านกลอนขณะกลอนก็อ่านฉัน
ต่างกันที่จะวัดสัมผัสได้
ทุกบทตอนกลอนจะบอกอะไร
เมื่อไม่ปรากฏกำหนดรู้

ยังไม่ถึงเวลา

ที่ฉันลอยเรือเหนือน้ำได้
เพราะน้ำหนักภายในยังน้อยกว่า
ความหนาแน่นของน้ำในธารา
และยังไม่ถึงเวลาของคลื่นลม

เลยเวลา

ที่เรือลอยลำในน้ำนิ่ง
คนอยู่บนตลิ่งเห็นเรือล่ม
ความเลื่อนไหลหนักหนาแห่งอารมณ์
และเรือก็เคยจมแล้วหลายลำ

น้ำใส

เมื่อน้ำใส หรับฉันอยู่ต้นน้ำ
ฉันจึงจ้ำพายทวนสวนกระแส
แม้ดวงตาแห่งสวะพะเรือแพ
จะแลดูฉันอย่างหยันเยาะ

ใจใส

เมื่อดวงตาภายในยังใสอยู่
ย่อมรับรู้วิสามัญเป็นมั่นเหมาะ
แม้สวะรุกเงียบเข้าเลียบเลาะ
จักมิเกาะเกี่ยวต้องคับข้องใจ

เมื่อดวงตาภายในยังใสอยู่
ย่อมรับรู้วิสามัญเป็นมั่นเหมาะ
แม้สวะรุเงียบเข้าเลียบเลาะ
จักมิเกาะเกี่ยวต้องคับข้องใจ

หนี

ไปไม่กลับ-วันนี้,พรุ่งนี้กลับ
หลับไม่ตื่น-เพราะแกล้งหลับให้สับสน
ฟื้นไม่มี-ฝอยตะเข็บเพราะเย็บแยบยล
หนีไม่พ้น-เงาของตัว,กลังอะไร

อย่าหนี

ไปไม่กลับ-พรุ่งนี้ก็ไม่กลับ
หลับไม่ตื่น-มั่นคงอย่าสงสัย
ฟื้นไม่มี-ถ้วนหน้ามิว่าใคร
หนีไม่พ้น-กี่คนก็จนมุม

เงา

แท้จริงเงามิได้มีอย่างที่เห็น
ถ้าหากเส้นแสงทะลุวัตถุสาร
ดุจปัญญาที่ประจักษ์ในจักรวาล
ย่อมผ่านทะลุเงามืดเขลากมล

งาม

เมื่อรู้แจ้งแทงตลอดสิ้นบอดเขลา
ขยับเข้าใกล้จักรแห่งมรรคผล
เมื่อปัญญาผ่าทางสว่างชน
ย่อมหลุดพ้นพันธนาพญามาร

ดึกแล้ว

กิ่งไม้แห้งร่วงคว้างกลางดึกนั้น
ขณะฉันและความคิดมืดมิดหม่น
ยังมัวทำอะไรอยู่มิรู้ตน
กิ่งไม้หล่นก้องลึกโอ้ดึกแล้ว

ในดึก

ราตรีย่อมยาวนานสำหรับผู้-
ยังตื่นอยู่ยินเพียงสำเนียงแว่ว
ขณะนั้นในสว่าง ใจพร่างแพร้ว
จักแน่แน่วในดึกเห็นลึกซึ้ง

ราตรีย่อมยาวนานสำหรับผู้-
ยังตื่นอยู่ยินเพียงสำเนียงแว่ว
ขณะนั้นใจสว่าง ใจพร่างแพร้ว
จัก แน่แน่วในดึกเห็นลึกซึ้ง

นักเดินทาง

พรุ่งนี้ของชีวิตจะไปไหน
จะไปได้อย่างไรจึงไปถึง
จะไปเพื่ออะไรใฝ่คำนึง
การไปจึงมีค่ากว่าได้ไป

คนเดินทาง

วันนี้ของชีวิตยังติดหล่ม
จะสะสมทุกอย่างทุกเคลื่อนไหว
จะพอกเพิ่มหนึบหนับด้วยคราบไคล
เออไฉนไยมุ่งถึงพรุ่งนี้

ในหน้าผา

มองหน้าผาถ้าแค่เห็นว่าเป็นผา
อาจไม่รู้ที่มาแห่งผาหิน
หากมองผาทะลุผาเห็นฟ้าดิน
ย่อมยลยินปรัชญาแห่งผาภู

ในก้อนหิน

ล้วนเศษซากซับซ้อนแห่งก้อนหิน
ความสูญสิ้นคือการที่ย่อมมีอยู่
ต่างก็แต่ชีวิตพินิจรู้
ไม่มีผู้ใดกล้าบอกว่ามี

เงา

แท้จริงเงามิได้มีอย่างที่เห็น
ถ้าหากเส้นแสงทะลุวัตถุสาร
ดุจปัญญาที่ประจักษ์ในจักรวาล
ย่อมผ่านทะลุเงามืดเขลากมล

แด่ ราตรี

เมื่อดวงดาวทุกดวงร่วงลงแล้ว
หรือดวงแก้วส่องสกาวแทนดาวได้
แม้นราตรีสีดำอยู่ร่ำไป
ก็มืดในเงามัวของตัวเอง