บ้านผมเรียก กะปอม คอแดงพี่
ตอนเด็กมี ใช้ไม้คล้อง ทำอาหาร
หนังกะติ๊ก ลูกดิน ยิงแหลกลาญ
เผาไฟผ่าน คอดเกร็ด เด็ดเสียจริง
    มีดผ่าท้อง เอาไส้ เครื่องในออก
หนังไม่ลอก สับแหลก ไข่อย่าทิ้ง
เตรียมเครื่องปรุง ให้พร้อม ในทุกสิ่ง
พริกสดแห้ง หอม ขิง ข้าวคั่ว ให้ครบพลัน
    พอได้เนื้อ กะปอม ที่สับแล้ว
คงมิแคล้ว ต้องตั้งไฟ ด้วยตัวฉัน
ผัดให้สุก คลุกเครื่องปรุง แล้วชิมกัน
มีมะม่วง น้อยนั้น เป็นเครื่องเคียง
    เป็นเมนู อีสาน อาหารเด็ด
รสเผ็ดหน่อย ขอบอกต่อ ด้วยน้ำเสียง
มีผักกับ ก้อยกะปอม วางรายเรียง
คือเสบียง แสนอร่อย ที่เคยมี
    มีนิทาน นานนม มาบอกเล่า
เกี่ยวกับเจ้า กะปอมน้อย พาราณสี
โค้งคำนับ พระชา ผู้ใจดี
กระดกหัว สองสามที ก็ได้ทอง
    กะปอมน้อย ลืมสิ้น สิ่งเคยทำ
แสนระยำ ทำตัว หยิ่งจองหอง
ไม่คำนับ พระราชา ไม่เหลียวมอง
สุดท้ายต้อง เป็นก้อยแซ่บ ของหมู่เฮา
    เล่าขำขำ นะครับพี่ อย่าโกรธน้อง
ใจหมายปอง ชี้สว่าง คนขลาดเขลา
พอได้ดี หลงระเริง สิ่งมอมเมา
สุดท้ายเขา คงไม่ต่าง กิ้งก่าผู้ได้ทอง

ฯลฯ