การจำลองแบบ Spatiotemporal กำลังกลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นในวิชาชีววิทยาการสร้างแบบจำลองทางชีวภาพเปรียบได้กับ "กล้องจุลทรรศน์คอมพิวเตอร์" ที่เปิดใช้งานการค้นพบมากมายในระดับโมเลกุล[1 ] การเปรียบเทียบนี้อาจเหมาะสมที่สุดสำหรับการจำลองเชิงพื้นที่ ซึ่งผลลัพธ์มักจะถูกสร้างภาพและวิเคราะห์เป็นแบบจำลองสองหรือสามมิติที่อธิบายโครงสร้างและการเคลื่อนที่ของเซลล์ ออร์แกเนลล์ หรือโมเลกุล เมื่อรวมกับการวัดที่ลงจุดและการแสดงอื่นๆ ที่สามารถลดมิติของผลลัพธ์ เซลล์ ได้ การสร้างแบบจำลองเชิงพื้นที่จึงเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการทำความเข้าใจข้อมูลที่ซับซ้อนด้วยภาพและโดยสัญชาตญาณในการเข้าถึงกล้องจุลทรรศน์เชิงคำนวณ เหล่านี้ และเพื่อความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับวัตถุ นักวิทยาศาสตร์ในสาขาต่างๆ ได้ผสมผสานการทดลองแบบ "ห้องปฏิบัติการเปียก" มากขึ้น [ 2]ด้วยแบบจำลองทางคอมพิวเตอร์เพื่อทดสอบ ตรวจสอบ และสร้างสมมติฐานที่พัฒนาจากข้อมูลการทดลองหรือเพื่อให้ข้อมูลเชิงลึกใหม่ๆ . ตัวอย่างเช่น สิ่งพิมพ์เกี่ยวกับชีววิทยาเชิงโครงสร้างในปัจจุบันมักรวมข้อมูลแบบจำลองเพื่อขยายขอบเขตและปรับบริบทของผลการทดลองที่สำคัญให้ดีขึ้น[ 3]และหลักสูตรระดับบัณฑิตศึกษาได้รับการปรับปรุงใหม่มากขึ้นเพื่อให้นักศึกษาได้รับการฝึกอบรมเพื่อสร้างแบบจำลองระบบทางชีววิทยา[4]