เออว่ะ    ขี้แพ้ก็ยอมแพ้ซะ    ขี้ติก็ติแม่งเรื่อยไป เก่งแต่ปากมีเยอะ

กากเดนแห่งวงการวรรณกรรมเป็นที่ประจักษ์แล้ว

จากด้านบนความเห็นนี้

๏ ฉันไม่เคยเขียนกวีเพื่อชีวิต ............. จะมีสิทธิ์บ้างไหมในรู้สึก
ไม่เคยรู้อะไรในห้วงลึก ....................... แค่ตรองตรึกตามเขากล่าววาทะ
จึงคาดว่าบทกวีเพื่อชีวิต ...................... คงประดิษฐ์เคียงคู่ผู้เสียสละ
เป็นกำลังแรงใจให้ชนะ ........................ สู้เพื่อจะพ้นวันอันบัดซบ
ไม่คาดว่าบทกวีเพื่อชีวิต .......................จะสฤทธิ์ทรัพย์แทรกแปลกขนบ
แสวงเงินแสวงกล่องย่ำกลองรบ ..........ยากสงบโวยวายยามพ่ายยับ
หากคิดว่าบทกวีเพื่อชีวิต........................คือก้อนอิฐเรียงแทรกแทนแตกดับ
หากยักแย่ยักยันดันกระชับ...................อาจผันกลับพังครืนจนพื้นยุบ
โอ้อิฐแห่งบทกวีเพื่อชีวิต........................จงสถิตเรียบร้อยไร้รอยบุบ
อิฐก้อนใหม่ยังไม่เผาอย่าเข้าทุบ...........หากฝันบุบสลายไปใครจะรักษ์
โปรดเถิดท่านเหล่ากวีเพื่อชีวิต ..............จงตั้งจิตสร้างสรรค์อันประจักษ์
สร้างแนวทางยิ่งใหญ่ด้วยใจภักดิ์ .........ให้เป็นหลักศักดิ์ศรี "เพื่อชีวิต" ๚ะ๛

ผมตามอ่าน คุณศาลายา  มาหลายครั้งแล้ว ยังออกปากชมกับเพื่อน ๆ  วันนี้เห็นวรรคทอง อดมาชมไม่ได้

 "อิฐก้อนใหม่ยังไม่เผาอย่าเข้าทุบ    หากฝันบุบสลายไปใครจะรักษ์"  (ใครจะรับผิดชอบด้วยล่ะ)

ขอบคุณท่านสมศักดิ์ ที่ชอบกลอนของผมครับ

ขอบคุณท่านรัตนโกสินทร์ศก ด้วยครับ ที่เขียนได้ดีมากจนผมเกิดแรงบันดาลใจแต่งตามครับ

ต้องขอกล่าวคำว่า "ขอขอบพระคุณ" ทุกท่าน   ทั้งท่าน หุหุหุ, อรรถวิทย์, ศาลายา และ อ.สมศักดิ์

แสดงความเห็น และให้ข้อคิดที่บางครั้ง ได้หลงลืมไป

....ขอบคุณที่เป็นอิฐที่แข็งแรงมั่นคงต่อวงการวรรณกรรมครับ

และขอขอบคุณท่าน ศาลายา ที่ชื่นชมด้วยครับ

ปล.ผมอาจไม่ได้หวังรางวัลแต่มีเป้าหมายเสมอครับ

เป้าหมาย : เขียนเพื่อถวายในหลวง และตอบแทนคุณแผ่นดิน จนกว่าใบไม้จะร่วงลง......