นึกถึงไพบูลย์ วงษ์เทศ กับวรรณอำ อันลือลั่นในอดีต

ข้าฯ

มิได้สงสัยในความงดงามของคำและความจากเหล่าอักษรนั้นๆ

ไม่ว่าจากปากกาของเจ้าหรือของใคร

ข้าฯ

มิได้สงสัยแรงบันดาลใจที่เจ้านำมาร้อยรัดรจนาเป็นบทกวีเหล่านั้นเช่นกัน

ด้วยเพราะ ข้าฯ ก็มีความสุขกับการกระทำเช่นเจ้า

ข้าฯ

มิได้เรียกร้องให้ประเทศนี้สงบสุข

เนื่องเพราะความสงบสุขเป็นสิ่งที่เจ้าจะต้องเลือกเอง ที่เรียกว่า ทกข์-สุข อยู่ที่ใจ

ข้าฯ

มิได้เรียกร้องให้เจ้ารักกัน

เพราะความรักเป็นของเจ้า เจ้าจะรักษาไว้หรือแบ่งปันก็แล้วแต่เจ้า ที่เรียกว่า ยิ่งให้ก็ยิ่งได้

เรามักเรียนรู้ว่า มีมืด จึ่งมีแจ้ง

เลือกเอาแล้วกันว่าเจ้าชอบแบบไหน

ประเทศนี้เป็นของเจ้า........หรือมิใช่

มา เนียน ตาม ประ สา เด็กใหม่