ก้าวย่างอย่างมั่นใจในชีวิต

กำหนดจิตไม่ยั้งหยุดเพื่อจุดหมาย

เราต่างอยู่โลกความจริงทั้งหญิงชาย

เดินไปเถิดให้สุดสายปลายเส้นรุ้ง

ความฝันหัวเราะเยาะยามเช้า
วันพรุ่งเข้าขับแสงสุรีย์ศรี
ตะวันระบายรุ้งจุ่มคุ้งนที
ขณะที่ฉันไต่สายรุ้งงาม

ฉันไต่เจ็ดสีสู่ที่ฝัน
ตะวันวาดหนพ้นขวากหนาม
ปิดแสงฉันหล่นถนนทราม
เช้าคือยามความฝันฉันหัวเราะ!

หวั่นแต่ว่ารุ้งพาดสายแค่ในฝัน

พอตื่นพลันความคิดเหมือนติดเกาะ

เห็นแต่ฟ้ามืดทะมึนยื่นยิ้มเยาะ

ถอดรูปเงาะไม่ออกชอกช้ำใจ...

ฉันอยู่ในรูปเงาะงามเหมาะฉัน
ได้เหาะเหินเพลินฝันถึงวันใหม่
มนต์เรียกปลา จัตุบาทมิขาดไร้
ทองเนื้อในได้ตึ๊งยามตึงมือ ;)

สวัสดีครับอาจารย์ เขียนสนุกๆ คลายเครียดครับ

รุ้งขาดสาย แต่ใจ  อย่าไปขลาด

ก้าวที่พลาด  ผิดพลั้ง  ยังไม่สาย

ทองคือทอง  ย่อมทองแท้  แน่ใจกาย

คนย่อมเห็น  งามได้  ใช่ไหมเงาะ

     เมื่อชีวิตมีอิ่มอกมีตกอับ

อยู่ที่พร้อมยอมรับมันแค่ไหน

ขณะที่ทุกคราวเราก้าวไป

ล้มแล้วลุกขึ้นใหม่ได้เช่นกัน

     จึงกล้าพร้อมยอมรับกับชีวิต

ด้วยมีสิทธิ์เสรีมีความฝัน

จะหัวเราะหรือร้องไห้ไม่สำคัญ

อยู่ที่รู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลง