๐ เห็นบ้านอื่น..ชื่นแท้..ลูก-แม่-พ่อ
เราทดท้อ..รอคอย..อย่างหงอยเหงา
ลูกมาพราก..จากไกล..สิ้นไร้เงา
พ่ออย่างเรา..เขาย้ำ..ด้วยคำลา

๐ เคยอุ้มชู..ดูแล..ตั้งแต่น้อย
จนค่อยค่อย..เติบใหญ่..ให้ศึกษา
กระทั่งครบ..จบสิ้น.ปริญญา
พ่อรอรับ..กลับมา..จนล้าแรง

๐ นานหลายปี..ที่รอ..จนพ่อล้า
ในอุรา..ว้าเหว่..เหมือนเสแสร้ง
แต่ความหวัง..ตั้งไว้..ไม่เปลี่ยนแปลง
อย่ากลั่นแกล้ง..ให้พ่อ..ต้องรอคอย

๐ มิได้หวัง..เงินทอง..หรือของฝาก
จะน้อยมาก..อย่างไร..มีใช้สอย
พ่อมีสิ่ง..ล้ำค่า..กว่าเพชรพลอย
กลับหลุดลอย..ไปลับ..ไม่กลับมา

๐ พ่อนั้นเหงา..เจ้าไย..หนีไกลห่าง
พ่ออ้างว้าง..เกินห้าม..ความเหว่ว้า
ซุกความเศร้า..ซ่อนไว้..ในสายตา
แต่ในทรวง..ห่วงหา..ด้วยจาบัลย์

 ๐ เห็นเขาอื่น..ชื่นแท้..ลูก-แม่-พ่อ
เรากลับรอ..ลูกกลับ..ประทับขวัญ
จะกี่ปี..ที่ผ่าน..เนิ่นนานวัน
จำให้มั่น..ว่าพ่อ..ยังรอคอย๚ะ๛