โลกเคยเย็นเริ่มร้อนผ่อนเป็นร้าย

ทั้งเหมืองฝายเจิ่งนองคลองละหาน

ฝนหล่นร่วงผู้คนก็รนราน

ตกยาวนานเอ่อท่วมอ่วมอุรา

          ฝนไม่มีคราใดให้รันทด

แห้งไปหมดต่อเนื่องทั้งเมืองป่า

ผลผลิตเสียหายทั้งไร่นา

เทวดาเหตุใดท่านใจดำ

          พอฝนมากเกินไปยั้งไม่หยุด

หมู่มนุษย์ทนฝืนสุดกลืนกล้ำ

หมดสนุกทุกข์ยากทนตรากตรำ

เทกระหน่ำไม่น้อยต้องลอยคอ....

เชื่อไหมฝนหล่นพรำค่ำหรือบ่าย  เช้าหรือสายหลายเวลาในหน้าฝน

ก็มิอาจหยาดซึ้งถึงใจคน  ยังร้อนรนมลทินทุกถิ่นไป

หวังความเย็นเข่นฆ่าเวลาโกรธ  ขอฝนโปรดชะล้างสร้างสดใส

พัดพาคนคิดร้ายทำลายไทย  เหมือนฝนมาเบิกฟ้าใหม่สู่ใจคน 

       ใช่แล้วฝนมิอาจหยาดชะล้าง

เข้า ณ หว่างหัวใจใครสักหน

ถ้าหากสาดเข้าจริงยิ่งพิกล

คงทุรนแดดิ้นสิ้นทุกราย

       จึงอยากให้ร่วงหล่นแบบฝนทิพย์

ที่ลอยลิบลงมาพาโกรธหาย

ถึงโมหะก็พร้อมหลอมละลาย

โลภแพ้พ่าย หลงลดลง คงจะดี

        ใครคิดชั่วคิดร้ายทำลายชาติ

ฝนทิพย์สาดเข้าใส่ในทุกที่

เขาจงกลับจิตใจในทันที

แม้ต่างสีให้ซื่อนับถือกัน

       เป็นเพียงฝัน แม้มิได้ เป็นสายฝน

จะร่วงหล่นหรือไม่ได้แต่ฝัน

ดีกว่าอยู่อ้างว้างหนทางตัน

มาสร้างสรรค์...ให้ร้อนหาย...สายฝนโปรย

            ดืใจมากที่บังเอิญได้ต่อกลอนร่วมกับน้องอนุวัฒน์ ....หนุ่มน้อย...เมืองสุรินทร์ ครับ

ทุกเช้าตื่นชื่นเช้าเล่าเรื่องรัก

ท่ามทุกสายทายทักความแห้งระโหย

ชื่นแห่งฝนช่วยต่อฝันอันล้าโรย

หลั่งรินโดยชุบวิถี-ฤดีกาล

.หนฝนร่วง หน่วงหนัก มาทักแล้ว

ทุกที่ถิ่น ดินแถว ครบสถาน

โศกภัยร้อน แล้งจับ ดับสะท้าน

ต้นกล้าบาน บุรี ศรีอนันต์

.หากใจฝน หล่นโปรย โดยดุจฝน

คงสุขล้น เอิบหน้า พาสวรรค์

มิแห้งโผย ผ่าวผิว ผิดแผกพันธุ์

ว่าสีนั้น สี้นี้ บดบี้แบน

       ฝนเริ่มรินชะโลมแล้วโยมเอ๊ย

ท่วมเช่นเคยตกถี่ไม่แผน

กรมอุตตุเตือนภัยห่างไกลแดน

นองทั่วแคว้นสุดเขตประเทศไทย

        ทางภาคเหนือ-อิสานร้าวรานหนัก

ท่วมทะลักจนเกินประเมินได้

ช่วงนี้ข่าวหยิบยกอุทกภัย

อาตมาหวั่นไหวเช่นเดียวกัน

บนกันบาน บอกฝน ล้นทะลัก

เพราะเอ่อหนัก ยิ่งไหน กระไรนั่น

เหนือใต้ตก ออกกลาง อีสานนั้น

เกรงเขื่อนกั้น ไม่อยู่ สู้แรงทน

..ขนาดหลวงพ่อหนอ ก็ยังกลัว

เล่นเทรั่ว จักจัก หนักเกินฝน

เจ้าพายุ บุแคม คึกเสียจน

ทั้งถนน เอ่อเปรียบ เทียบทะเล

            ฝนตกหนักหลวงพ่อยังกลัวเปียก

นึกอยากเรียกหลวงพ่อเป็นหลวงเพ่

เณรอย่างเราทุกวันต้องฉันเจ

ขึ้นเรือเมล์บิณฑบาตอนาจจัง

          ได้อาหารพวกเนื้อเผื่อหลวงพ่อ

อ่อมใบยอใส่ย่ามตามท่านสั่ง

ลูกชิ้นเด้งดึ๋งดึ๋งซึ่งโด่งดัง

อีกข้าวตังข้าวตูหมูแดดเดียว

         ลงจากเรือถึงวัดเก็บปัดกวาด

ฝนตกสาด...บอก."หลวงพ่อ รอประเดี๋ยว"

ทั้งแมวหมาเซ็งแซ่แห่กันเกรียว

เผลอหมาเหมียวแย่งหมดเลยอดกิน

         นับเป็นความร้อนร้ายกลางสายฝน

หลวงพ่อบ่นตำหนิและติฉิน

พระกับเณรเลยฉันโอวัลติน

เสียดายคือ...ลูกชิ้น....เต็มปิ่นโต

ถึงดื่นดึกนึกหิวท้องกิ่วคอด

ลูกชิ้นทอดยิ่งยั่วใจให้โมโห

ข้างข้างวัดเขาจัดงานออกร้านโชว์

เสียงประกาศถึงไก่โห่ก็มิวาย

ตัดสินใจเอาอย่างไรก็เอากัน

คืนนี้มิได้ฉันคงไม่หาย

คลุมจีวรลงกุฏิหวังจะคลาย-

โยมหนอโยมทำร้ายหัวใจเณร

กอนกูย กับอนุวัฒน์ แก้วลอย กวียังเติร์กรุ่นใหม่ไฟแรง มีผลงานออกมาให้อ่านเป็นประจำ เคยได้อ่านงานของสองคนนี้ชื่นชอบใจ ขอให้เขียนงานกวีมาให้งานเรื่อยๆ นะครับ

ภายในสองเดือนนี้จะมีข้าราชการ และผู้ประกอบอาชีพอื่นๆ ต้องเกษียณอายุจากงานที่เคยทำ มีผู้ต้องการบทกลอนแสดงมุทิตาอาลัยมากๆ แต่ขาดคนที่จะช่วยเขียนให้ ถ้าช่วยกันสนับสนุนส่งเสริมลงในเว็บไซต์สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทยจะเป็นบุญกุศลร่ามกัน ขอความอนุเคราะห์ด้วยเถิด

          กระทู้นี้พระเณรมาเป็นแถว

โอ้!บุญแล้ว...แต่พลาด ขาดตาเถร

มาโดยที่พี่น้องไม่ต้องเกณฑ์

ท่านช่วยเล่นต่อกลอนซ่อนลีลา

            ร้อนร้ายกลางสายฝนทนเถิดท่าน

เพื่อเพลงกานท์สรวลสรรในพรรษา

เราต่างใช้ความว่างสร้างความฮา

ใครผ่ามา เชิญก่อน...ต่อกลอนกัน...

ขออภัย...ขอแก้ไขวรรคสุดท้ายหน่อยครับเพราะเขียนตก ตัว น คำว่า ผ่าน

      ใครผ่านมา เชิญก่อน...ต่อกลอนกัน

เมื่อวันจันทร์ ฝนตก เป็นยกใหญ่

ว่าจะไป โรงเรียน ก็ไม่ได้

เสื้อกันฝน ก็ไม่มี จะบ้าตาย

บ้านก็อยู่ ซะไกล จากโรงเรียน

วันอังคาร เพื่อนถาม ว่าไปไหน

ไอ้ขี้เกียจ มึงไม่ชอบ ฝึกอ่านเขียน

ก็ลาออก เสียเถอะ ไม่ต้องเรียน

เราล่ะงง เลยทำเนียน ไม่สนใจ

มันไม่จบ มันยังซัก ยังถามถึง

ว่าบ้านมึง หิมะตก อีกไช่ไหม

เราก็คิด หิมะ บ้านพ่อ! มันรึไง

ก็ตอบไป หิมะไหน ล่ะไอ้เกรียน

มันเถียงสู้ บ้านกู ฝนก็ตก

แต่กูยัง งันงก มาอ่านเขียน

ทำไมมึง ไม่ยอม มาโรงเรียน

มึงล่ะเกรียน ขี้เกียจเรียน ก็บอกมา

เราถามไป มึงรู้ ได้ไงวะ

ว่ากูเบื่อ กูท้อ กูมีปัญหา

มันตอบมา ฟิสิกส์มึง ติดศูนย์นินา

เรียนกันมา ตั้งนาน ไม่เคยมี

จริงของมึง กูเบื่อ กูท้อแท้

กูอ่อนแอ กูอ่อนหัด กูอยากหนี

กูอยากให้ ฝนตก ตลอดปี

จะได้มี วันหยุด ยาวยาวยาว

อิอิ

        เราตาเถรอ่อนเพลียกลัวเสียสิทธิ์

คราฝนตกรถติดคิดแล้วหนาว

อยากกลับวัดรับลมนอนชมดาว

แต่งเรื่องราว"ร้อนร้ายกลายเป็นดี"

        เลยเวลาพระเณรฉันเพลแล้ว

หูยังแว่วโยมบ่นเสียป่นปี้

" ตาเถรออกล่าเหยื่อเหลือแต่ชี "

ฟังดูแล้วจั๊กกะจี้หัวใจจัง....

เหลือแม่ชีดีใจไร้ตาเถร

แสนตื่นเต้นย่องเข้าทาง...ประตููหลัง

ฟ้าก็มืดไฟฟ้าดัับเดินเซซัง

ฝนก็หลั่งตกมาอย่างน่ากลัว

ย่องไปถึงห้องพระไม่ละหลบ

เหลือบไปพบสร้อยทองมองสลััว

อีกของดีมีีค่าพาระรััว

กวาดใส่ถุงข้างตััวชื่นหัวใจ

พระเก่าเก็บแจกันทองซองกฐิน

อีกทรัพย์สินเยอะแยะตาแป๊ะไก๋

ค่อยย่องหยิบสุดสำราญบานตะไท

แล้วย่องไปที่หน้าต่างข้างประตู

ค่อยปีนลงอย่างเงีียบเชีียบที่สุด

เอ๊ะสะดุดอะไรใจลุุกซู่่

อ้าวไอ้มอมไอ้ด่างต่างวิ่งกรู

มากััดหูกัดขาข้าแล้วโว้ย

เสียงเอะอะตวาดหมาข้าเลยเสร็จ

ข้าต้องเคล็ดทั้งร่างช่างระโหย

ถููกพระเณรทั้งวััดซัดโอดโอย

ถููกจับโดยละม่อมงอมพระราม

ถูกมัดมือมัดเท้ากับเสาวัด

มันอึดอัดช่างประไรเมื่อใครถาม

โดนทุกคำสาบแช่งแย่งประณาม

ว่าเลวทรามต่ำช้าหน้าไม่อาย

จะแทรกกุฏิหนีเกินจะคิด

ไร้ซึ่งอิทธิฤทธิ์จะหลบหาย

ได้แต่ก้มหัวเหน่งเซ็งกะตาย

แต่มิวายถูกกระโถนชีโยนมา

         พวกที่เริ่ม หงุดหงิดคือ...ศิษย์ทั้งหลาย

ความวุ่นวายของวัดชัดดังว่า

เรื่องของพระเถรเณรชีมีเข้ามา

ทำให้อายขายหน้าประชาชน

          ศิษย์นัดกันหยุดงานกลับบ้านหมด

พร้อมกันงดรับใช้ทำไม่สน

คงประท้วงให้หยุดเพราะสุดทน

ศิษย์วัดที่เคยซนบ่นพึมพำ...

          ร้อนร้ายกลางสายฝนใกล้พ้นผ่าน

แอบเปิดม่านที่ย้อยห้อยลงต่ำ

เสียงชาวบ้านโจษจรรกันประจำ

"ใครจะทำหน้าที่ช่วยชีพระ... "

          ขาดเด็กวัดตาเถรก็เผ่นหนี

เป็นไปได้หรือนี่วัดนี้น่ะ

วอนทุกท่านอย่าเฉยแกล้งเลยละ

เชิญมามะ...ร่วมกุศล....เพื่อผลบุญ