แม่โขงเอ๋ยเคยอยู่เป็นเพื่อนข้า

        กาลเวลาพาเจ้าไปให้ถวิล

       ทุกข์สุขร่วมอยู่กับเจ้าเป็นอาจิณ

       ข้าเคยกินนวลเจ้าเคล้าโซดา

       มาบัดนี้ไม่มีเจ้าให้เห็น

       เปลี่ยนมาเป็นแบลนเนมอื่นกันแล้วหนา

       คร่ำครวญคิดถึงเจ้าทุกเวลา

      ค่อยยังชั่วสองแปดห้ามาทดแทน