โอ้อกเอยแผ่นพื้น  ไอศูรย์

จะคร่ำโศกอาดูรย์                  หม่นไห้

ด้วยเมืองรุ่งจำรูญ                  แปรเลี่ยน

เป็นหม่นเป็นหมกไหม้          ผ่าวร้อนสุธาสถาน

กาลสองพันห้าร้อย    ยลยิล

ห้าหนึ่งเศษศกภิณฑ์               พากย์พร้อง

ชนแยกแผกเจตน์จินต์           แจงฝ่าย

ชนเชิดเพียงชื่อซ้อง              แย่งยื้อประโยชน์ตน

พหลพลรัฐแย้ง      ย่ำขาน

อำนาจผาดทะยาน                 สู่ฟ้า

บางเติมแต่งเล่ห์ราน               รุกต่อ

ชนหนึ่งประกาศกล้า              มุ่งท้าท่วงเผชิญ

ราชดำเนินยึดยืดเยื้อ  ขจายคำ

โดยประชาธิปไตยนำ             กล่าวเกื้อ

อีกอกเพื่อนไทยระกำ            เกินกล่าว

ดุจทุรยุคย่ำอะเคื้อ                 ยิ่งฟ้าสุธาสมัย

หทัยชนอีกหนึ่งผู้  ทำกิน

ชีพดั่งจะพังภิณฑ์                  ค่ำเช้า

รีดเลือดร่ำหลั่งริน                 ชื้อจ่าย

คืนค่ำย่ำเยือนเหย้า                 บ่สู้ฉ่ำทรวง

นบปวงองค์เทพท้าว  บนบาน

ทุกทั่วจักรวาลพาน               ปกป้อง

ข้าร้อยแต่สร้อยกาล              จรุงต่อ

หวังหนึ่งไทยเกริกก้อง          กลับฟื้นคืนสมัยฯ.

                                                สมศักดิ์   บรรลุ

บันทึก  ๐๓ มิถุนายน ๒๕๕๑