อยากจะฝากสายลมห่มห่อรัก   วางที่ตักพักที่ใจใครคนหนึ่ง

วอนฟ้าลมเก็บห่อรักไว้ตราตรึง  ให้ซาบซึ้งถึงคนรักจักขอบคุณ

แต่ก็กลัวสายลมที่ห่มห่อ            ไม่สานต่อก่อรักให้ใช่อุดหนุน

กลัวว่าลมทำหล่นหายไม่การุณ   โลกคงวุ่นลมทำร้ายใจของเรา

อยากจะฝากนกขมิ้นที่บินว่อน      ที่เที่ยวนอนตามป่าพนาเขา

อยากจะฝากห่อรักจากใจเรา        จงคาบเอาห่อรักไปทักทาย

แต่ก็กลัวนกขมิ้นเจ้าขว้างทิ้ง      แสนประวิงหวั่นไหวให้ใจหาย

กลัวว่านกขมิ้นจะกลับกลาย แสนเสียดายหากห่อรักหักกลางไพร

อยากจะฝากสุริยาท้องฟ้ากว้าง ภูเขาขวางท้องฟ้าเด่นเห็นสดใส

อยากจะฝากแสงสุริยานำพาไป  ให้ถึงใจคนรักข้าอย่ารอรี

แต่ก็กลัวสุริยาพาหมองไหม้   ดูแสนไกลในท้องฟ้าพาถึงที่

กลัวห่อรักถูกความร้อนแสงสุรีย์ กลัวป่นปี้ก่อนชิดใกล้ใจของนาง

อยากจะดวงดาวสกาวแสง  คงร้อนแรงแข่งกันช่วยสวยฟ้าสาง

ระยิบระยับนับล้านน่าไว้วาง  ก่อนฟ้าสางนางคงซึ้งถึงข้างใน

แต่ก็กลัวดวงดาวเจ้าทำหล่น  กลัวสับสนในหมู่ดาวพราวสดใส

กลัวถกเถียงห่อรักนี้มอบฝากใคร  ยื้อแย่งไปให้สูญหายใจกลาง   ดาว

อยากจะฝากเพื่อนมนุษย์สุดจะคิด นำดวงจิตคิดไตร่ตรองครองใจสาว

จะไว้ใจใครคนหนึ่งซึ่งแพรวพราว  ใจหนาวหนาวร้อนร้อนตอนฝากไป

แต่ก็กลัวเพื่อนมนุษย์สุดดีชั่ว   กลัวยิ่งกว่าสกุณาท้องฟ้าใส

กลัวยิ่งกว่าดวงดาวคราวฝากไป  ไม่ไว้ใจกลัวบอบช้ำระกำทรวง

คงต้องเก็บห่อรักไว้กับใจนี้  รอวันที่มาชิดใกล้ใช่หึงหวง

แล้วค่อยวางห่อรักไว้ในกลางทรวง ทะลุลวงทรวงอกเจ้าเข้าถึงทรวง

โอ้ไม่รู้ว่าใจนางว่าหรือเปล่า  ใจคงเศร้าเหงาใจหากใครหวง

ห่อรักข้ามาบอบช้ำถ้ำกลลวง  จะโทษดวงหรือใจเจ้าแสนเศร้าใจ