๐ ในโลกนี้ไม่มีใครไม่ช้ำรัก       เลือดกระอักแทบสิ้นชีพสลาย

แต่เพื่อนแท้อยู่กับเราจนวันตาย     เงาเคียงกายหมายสะท้อนบางสิ่ง

๐ รักมิลวงหลอกใครให้ช้ำชอก     มีแต่คนหลอกรักมักรักทิ้ง

เบื่อก็บ่นกร่นด่าว่ารักไม่จริง       แล้วใครล่ะกลอกกลิ้งรัก ฤา คน

๐ เกิดเป็นคนย่อมหลงรักพิศวาส    แม้นชายชาติอัศวินยังฉงน

ธรรมดาสัตว์โลกอลวน          ใครหลุดพ้นห้วงรักบ้างช่วยบอกที

๐ ชอบที่เบื่อพร่ำบ่นด้นกานท์อ้อน   อย่าร้าวรอนอันใดเลยท่านพี่

ร่ำเมรัยขับกล่อมโลกโลกีย์        ลานกลอนนี้รับระบายทุกอารมณ์

๐ ในโลกนี้ไม่มีใครไม่ช้ำรัก       เหนื่อยก็พักรักทำไมเมื่อขื่นขม

นั่งดวดเบียร์ดูดสาโทลืมเนื้อนม     สิ้นตรอมตรมรักลวงคนหลอกคน

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

 แหมพี่ท่านพูดไปช่างเห็นภาพ

ให้กำซาบลิ้นกับฟันนั้นไฉน

เบื่อเนื้อนมจะให้ผมทำอะไร

เมาต่อไปดีไหมท่าน ทรชน

อีกจอกเสี่ยว

๐ เบื่อเนื้อนมเชิญลิ้มรสน้ำเมา     กรอกลัดเกลาใจจิตอันขุ่นหมอง

อันชาติชายคราแพ้รักพักไตร่ตรอง   รักนวลน้องร้างกล่อมจินต์ใช่สิ้นลาย

๐ ขุนศึกพักรบลับดาบสู้ศึกนอก     รักจนตรอกลอกคราบเสือนะสหาย

บุรุษเจ้าชู้ย่อมไม่ทิ้งเชิงชาย       พยัคฆ์ร้ายซ่อนเขี้ยวเล็บทรชน

๐ ผ่านศึกรบร้อยครั้งยังพ่ายแพ้     รักเพียงแค่พานพบไว้หลบฝน

คราฝนจางนางหายพิลึกกล       รอรักสาวสักคนผู้รักจริง

๐ อันรักแท้นอกจากแม่มีแต่เหล้า   รสน้ำเมาไม่เปลี่ยนแปรคงแน่นิ่ง   

ต่างจากรักในทรวงอกน้องหญิง     ร้ายกลอกกลิ้งวิ่งไล่ไม่เคยทัน

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”