“มึงกับกู”

๐ กูกับมึงเพื่อนกันมันสนิท                             อยู่ใกล้ชิดกันมานานไอ้เกลอเอ๋ย

มึงกับกูคำนี้มันคุ้นเคย                                     ใช่กูเย้ยหยามเหยียดเกียรติของมึง

๐ กูสั่งมึงทำงานเสร็จหรือยัง                           ไยมัวนั่งลอยชายหน้าตาทะลึ่ง

อย่าชักช้าโอ้เอ้ยืนรำพึง                                    นี่คือหนึ่งมึงกับกูที่ต่างกัน

๐ กูกับมึงสื่อกันได้ตามวาระ                           ใช้ถูกกาลเทศะย่อมสร้างสรรค์

พล่ามผิดที่ผิดเวลาอาจจาบัลย์                         ยิ่งสำคัญผู้ทรงเกียรติรับใช้คน

๐ แม้นจริงใจในสถานรโหฐาน                       ถ้อยคำขานยิ่งระวังอย่าสับสน

อันสำเนียงภาษากริยาตน                                 ย่อมหมองม่นมึงกับกูผิดที่ทาง                       

๐ อย่าให้ชาติสกุลต้องมัวหมอง                       เพียงลำพองลมปากอันถากถาง

กูกับมึงพึงสติคิดระวาง                                   ยกเอ่ยอ้างใช่ว่ากูดูถูกมึง

๐ จำไว้เถิดสหายของข้าเอ๋ย                 คำเปรียบเปรยก่อนเก่าควรเข้าถึง

ความหมายแฝงในภาษิตติดตราตรึง              อาจตะลึงซึ้งคุณค่าภาษาเอย

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

๐ เป็นผัวเมียกูมึงนี้อย่าได้ว่า

เป็นขี้ข้ากูมึงนี้อย่าซิเถียง

เป็นพญากูมึงนี่จงหลีกเลี่ยง

เป็นแม่เลี้ยงกูมึงนี้อย่าเอ่ยสอน

๐ เป็นสงฆ์องค์เจ้าอย่าเว้ากูมึง

เป็นคนพึ่งพาด่ากูมึงเห่าหอน

เป็นศิษย์ครูกูมึงมันร้าวรอน

เป็นบังอรกูมึงนี้บ่งามแท้

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”