๐ ทุกเช้าค่ำจับตาดกวาดลานวัด      เพื่อขจัดความเกียจคร้านในขุมขน
เพ่งพินิจทุกย่างก้าวดูตัวตน                เกิดนิมิตเห็นผลบางสิ่งอย่าง

๐ ใบไม้ร่วงโรยหล่นกองทับถม            เน่าหมักหมมเพียรเก็บกวาดถากถาง
ลานวัดสะอาดสักพักพอปล่อยวาง       ทุกอย่างที่สะสางกลับเป็นเหมือนเดิม

๐ อุปมาอุปไมดังใจเรานี้                       พอมีธรรมส่องทางก็ฮึกเหิม
หากธรรมะขาดช่วงตอนไม่ต่อเติม       ใจกลับเริ่มหมักหมมกิเลสอีกครา

๐ แลลานวัดหมั่นเก็บกวาดทุกวัน        ใจคนนั้นต้องกลัดเกลาเฝ้ารักษา
เพียรเจริญสติภาวนา                            ตาดไม้กวาดสร้างปัญญาเห็นธรรม

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

๐ หลายคนถามว่าทำไมพระไม่ตัดขาด       จากการเป็นฆราวาสอย่างสิ้นสุด
หยุดทุกสิ่งเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์                    ย่อมเผยผุดเห็นแสงธรรมแท้จริง

๐ ปุจฉาญาติโยมนมัสการ                                ท่านสมภารควรเฉลยอย่างยิ่ง
อย่าชักช้าดื้อดึงขึงประวิง                                จงอย่าทิ้งนิมนต์ตอบข้อกังขา

๐ วิสัชนาญาติโยมทั้งหลาย                              อันตัวเราเข้าใจความหมายที่ว่า
สงฆ์พึงละลดเลิกตัดขาดจากลา                       สิ้นฆราวาสอาสวะทั้งปวง

๐ อันตัวเรารู้ว่าตัวเราเป็นใคร                          และเข้าใจในสิ่งที่ญาติโยมห่วง
ธรรมชาติของหัวใจทุกดวง                             ย่อมมีบ่วงห่วงอาทรธรรมดา

๐ ถ้าเข้าใจหลักธรรมปฏิบัติ                             ก็มิขัดธรรมวินัยดอกหนา
ทุกอย่างนั้นเป็นอนัตตา                                   ขึ้นอยู่กับว่ามุมมองแต่ละคน

๐ อาศัยพักพิงร่มเงาศาสนา                             มิได้มาแสวงหาความหลุดพ้น
แต่อยู่เพื่อกลัดเกลาดวงกมล                             เพียรสร้างฝึกฝนยับยั้งชั่งใจ

๐ ครองจีวรห่มเหลืองอย่างมีสติ                      พึงดำริชอบทุกอย่างอย่าสงสัย
โลกวิวัฒนาการเปลี่ยนแปลงไป                       เทศนาออนไลน์ไม่ผิดครรลอง

๐ ดำรงตนมีสติไม่ประมาท                              ฆราวาสและปวงสงฆ์ทั้งผอง

รู้ปฏิบัติหน้าที่หมั่นไตร่ตรอง                          ย่อมมิกลัวมัวหมองคำนินทา

๐ ฆราวาสต่างสงฆ์ตรงศีลวัคร                        คฤหัสถ์ครองเรือนย่อมรู้ว่า
ธรรมะข้อใดควรน้อมนำพา                             เข้าสู่ชายคาบ้านเรือนจึงร่มเย็น

๐ สงฆ์พึงอยู่อย่างสมถะ                                  ลดละปรารถนาทุกสิ่งเห็น
ยึดธรรมวินัยบัญญัติกฎเกณฑ์                         ย่อมถือเป็นสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี

เจริญพร

อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

๐ เรากับท่านบ่แตกต่างกันดอก                        เดินตามตรอกรอยวัฏสงสาร
ยากเกินกว่าเข้าถึงซึ่งนิพพาน                          บารมีบำเพ็ญทานยังมิพอ

๐ อยู่พำนักพักกายเพื่อลดละ                            อาสวะประจำวันที่เคยท้อ
วิถีปุถุชนหยุดชะลอ                                        วินัยเติมต่อความอดทนพากเพียร

๐ มองผิวเผินผ้าเหลืองห้อมห่มกาย                  แต่เนื้อในมากมายเกินกว่าจารเขียน
หลายคนมองว่าริบหรี่ดังแสงเทียน                  กล่าวติเตียนปรารถนาดีห่วงใย

๐ เรามิอาจตัดขาดสิ้นทางโลก                          รับรู้ความเศร้าโศกว่าเป็นไฉน
เห็นเกิดแก่เจ็บตายแปรเปลี่ยนไป                    แต่จิตใจกลับว่างเปล่าธรรมดา

๐ มองดูโลกอันวุ่นวายสับสน                           เหตุเพราะคนดิ้นรนแสวงหา
ตอบสนองความต้องการต่ออัตตา                    ปรารถนาอยู่ร่ำไปไม่สิ้นสุด

๐  เรากับท่านหาแตกต่างกันดอก             กิเลสลวงหลอกท้าประลองยุทธ์
ศีล ธรรม วินัย คอยเยื้อลากฉุด ใจก้าว              ข้ามหลุดพ้นพรรณนาการ

๐ มองแค่เปลือกเห็นเปลือกมิเห็นแก่น               ใครเล่าเห็นแกนกระพี้อันเอ่ยขาน
แวะทายทักปราศรัยคราวพบพาน                    แม้นมิแตกฉานอาจเห็นความจริง

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐  ศาสนสถานเก่าเพพัง                      รวมพลังศรัทธาบูรณะ -
ปฏิสังขรณ์มิยอมปล่อยปะ                  อุตสาหะหาปัจจัยซ่อมบำรุง

๐ กองกฐินผ้าป่าสามัคคี                      จัดทุกปีตามกำลังหมายมุ่ง
ซ่อมแซมต่อเติมเสริมปรับปรุง            สิ่งทรุดโทรมก็รุ่งเรืองคู่ศรัทธา

๐ กาลเวลาผลาญทำลายสรรพสิ่ง        ทุกอย่างมิอาจหยุดนิ่งคงคุณค่า
เก่าร้างสร้างใหม่แทนตลอดมา            ศาสนสถานงามตาต่อไป

๐ ศาสนสถานมากมายคณา                 สวยโอ่อ่าอลังการยิ่งใหญ่
ประกวดประชันขันแข่งร่ำไป              แต่ไฉนศีลธรรมกลับเสื่อมทราม

๐ พระไร้ศีลคนสิ้นธรรมค้ำชีวิต          ในดวงจิตโอบอุ้มแบกคอนหาม -
กองกิเลสทับถมทุกวันยาม                  เอ่ยไถ่ถามหาช่างใดแก้ไขที

๐ พระศีลพังคนธรรมเพซ่อมยากยิ่ง    คือความจริงสังคมไทยวันนี้
แก่งแย่งห้ำหั่นชิงเด่นชิงดี                   อย่าลืมสุดท้ายตายเป็นผีทุกคน

เจริญพร
อุตฺตโม

๐ คนเฮาบุญบ่สร้าง                 หวังเอา   พี่เอย
ตาเบิ่งแลมองเขา                     ก่อไว้
ใจตนนั่นอับเฉา                       คิดแต่ ริษยานอ
บุญคั่นซิเกิดได้                       ต่อตั้งทำเอา

   ๐ หวังบุญเขาแต่งแต้ม         ประดับ  ตนฤา
ยากยิ่งแวววาววับ                   เจิดจ้า
กลับมืดขุ่นดำดับ                     หมองหม่น
บุญหล่นทับตรงหน้า               อย่าได้หวังเลย

   ๐ เพียรทำดีหมั่นสร้าง          บุญเถิด  นาพ่อ
เติมต่อศีลประเสริฐ                  เวี่ยไว้
ศรัทธาแห่งธรรมเลิศ               กอปรก่อ บุญบารมี
ตนพึ่งตัวเองได้                       ใช่แท้บุญจริง

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ มวลแมลงภู่ผึ้ง                     ดมดอม  จาวเอย
เลือกแต่เกสรหอม                   กลิ่นเย้า
เปรียบจิตบ่ตรมตรอม             สดชื่น  ยิ่งนา
ฝักใฝ่ธรรมนอบเกล้า               หลุดพ้นกิเลส

๐ กำหนดเขตแห่งห้วง            จิตใจ     แม่เอย
ระหว่างดีเลวใด                       เที่ยงแท้
พึงตามแต่ใจใคร                     เติมแต่ง   นาพ่อ
ตัวหวี่วันยากแก้                      เกลือกกลั้วอาจม

๐ จิตคนขมขื่นแท้                   พระบอก  จริงฤา
พิศเพ่งจนหัวหงอก            ไป่รู้
กิเลสเล่ห์ลวงหลอก          ยากยิ่ง  บุญบารมี
เพียรหมั่นกลัดเกลาสู้               อย่าท้อนะเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
"ทรชนบ้านนอก"

๐ ใบไม้ร่วงโรยหล่นเต็มลานวัด                       หมั่นกวาดปัดให้สะอาดทุกค่ำเช้า
เพ่งพินิจเห็นบางสิ่งในตัวเรา                           ประหนึ่งเงาติดตามตัวมิห่างกาย

๐ ใบมะม่วงเขียวชอุ่มพุ่มไสว                          ใบขนุนน้อยใหญ่อีกหลากหลาย
ใบมะขามเกลื่อนกลาดกระจัดกระจาย              คูณพุ่มสะยายเหลืองอร่ามงามตา

๐ จับตาดกวาดใบไม้ใจสัมผัสธรรม                 สอนเตือนย้ำดังสวดพระคาถา ว่า
“อนิจฺจา วต สงฺขารา  อุปฺปาทวยธมฺมิโน   อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺชฌนฺติ    เตสํ วูปสโม สุโขติฯ”
สังขารนั้นไม่เที่ยงหนอเป็นธรรมดา                เมื่อเกิดมามีเสื่อมดับสิ้นสลายไป

๐ ถึงคราวระงับดับไปแห่งสังขาร                    ย่อมพบพานความสุขเกิดขึ้นได้
ฉันใดใบไม้ร่วงโรยผลิใบ                                 ฉันนั้นใช่ทุกชีวิตมรณัง

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

๐ มองดูสองผัวเมียพเนจร                   เดินเร่รอนมาขอพักอาศัย
เอ่ยความว่ากระผมไม่มีที่ไป                เมตตาให้เรานอนศาลานี้หนา

๐ เงินทองไม่หลงเหลือติดกระเป๋า        และข้าวเช้าไม่ตกถึงท้องเลยจ้า
ข้าน้อยสงสารแต่ภรรยา                       เดินเคียงบ่าเคียงไหล่ระหกระเหิน

๐ ถ้อยสำเนียงชายบอกเล่าสู่ฟัง           พร้อมน้ำตาหลั่งต่อหน้าไม่อายเขิน                 
ถามไถ่ได้ความว่าเป็นส่วนเกิน           พี่สาวหมางเมินขับไล่ออกจากเรือน

๐ ดั้นด้นมาทำงานกับเถ้าแก่อ้อย          แต่ต้องคอยหลังสงกรานต์โดนเลื่อน
ชีวิตสองผัวเมียถูกบิดเบือน                 สีหน้าเจื่อนตาละห้อยอกตรม

๐ ศาลาริมสระน้ำเก่าผุผัง                     ขอนั่งนอนคุ้มกะลาหัวผม
ฝาล้อมขอบชิดไม่มีได้รับลม                เศษฝุ่นทับถมเดี๋ยวกวาดเองเจ้าข้า

๐ กุฏิศาลาคฤหาสน์เวียงวัง                 คราวเอนกายลงหลังแตะพื้นฝา
เพียงชั่วข้ามคืนที่นอนหลับตา            หารู้ไม่ว่าอยู่สถานแห่งใด

๐ เมื่อมนุษย์ดิ้นรนมิสิ้นสุด                  บ่ยั้งหยุดปรารถนาความใคร่
แสวงหากอบโกยกันร่ำไป                    ปราสาทหลังใหญ่ไม่ต่างศาลาริมน้ำ

เจริญพร
อุตฺตโม

.......(โยม).......

๐ กราบนมัสการครับหลวงพี่               เมตตาชี้ทางออกข้าน้อยจักหน่อย
สี่สิบหกปีชีวิตนี้เลื่อนลอย                    โชคนั้นคือให้ผู้ข้าคอยด่นแท้

๐ บ้านบ่มีอยู่ดินบ่มีเฮ็ดกิน                   อันหนี้สินกองท่วมหัวจนย่ำแย่
ญาติพี่น้องหมางเมินบ่เหลียวแล          สิ้นหวังยอมแพ้ต่อดวงชะตา

๐ เฮ็ดแนวได๋จังสิร่ำสิรวย                    บอกเลขหวยเด็ดจั๊กโต๋แหน่หนา
หวังว่าชาตินี้ผู้ข้าเกิดมา                       สิรวยเงินตราเพราะบุญเก่าก่อน

๐ อยากมีเงินซื้อเหล้าเขากิน                 ล้างหนี้สินดินจำนองสิไถ่ถอน
สิสร้างบ้านแปลงเฮือนไว้หลับนอน     ให้คนเอาออนซอนทั่วบ้านทั่วเมือง                                                     

๐ ขอมนตราท่องแล้วรวยเด้อหลวงพี่  ยามราตรีข้าน้อยสิสวดต่อเนื่อง
เพื่อชีวิตนี้ได้มลังเมลือง                       เกิดฟุ้งเฟื้องร่ำรวยชั่วพริบตา

.......(พระ).......

๐ โยมเอย อาตมาเพิ่งบวชใหม่             สัพพียังท่องบ่ทันได้เลยหนา
อันว่าเรื่องคาถามนตรา                        แค่ยะถาสวดบ่จบบทตอน

๐ คั่นว่าเลขเด็ดเบิ่งเอาเก้าถึงศูนย์        ท่องสูตรคูณจำได้บ่ครูสอน
บอกเลขบ่เป็นได้แต่ให้ศีลพร               อย่ารังเกียจรังงอนประการใด

๐ โยมอยากรวยจงเฮ็ดงานแปลงสร้าง  อย่าสูว่างกิ๋นแต่เหล้าขวดไห
เงินเฮ็ดงานอย่าสิเมิ้ดเพราะเมรัย          ท่องใส่ใจเอาไว้ไปจนตาย

๐ จงเก็บกำอดออมประหยัดไว้             เสาเฮือนใหม่สิบ่ได้สูญหาย
สู้งานหนักเบาต่ำต้อยอย่าอับอาย         อดกับทนหลายหลายจื่อใส่ใจ

๐ ให้เจ้า เฮ็ด เก็บ สร้าง รักษาของ        อันเงินทองที่โยมหามาได้
อยากสิเฮ็ดอยากสิสร้างสิ่งใด                ให้เจ้าแปลงสร้างไว้อย่าเสียเปล่า                     

๐ คั่นมีแล้วจงสร้างบุญสุนทาน           สิพบพานแต่ความสุขบ่หมองเศร้า
อยากรวยอยากมีให้เฮ็ดเอา                   อาตมาบอกเว้าได้แค่นี้โยมเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

เยี่ยมครับ

 ๐ คนดีไม่ดีดูยากยิ่งนัก                        ดังเสาหลักเข็มหมุดโบสถ์วิหาร
ปิดซ่อนไว้ใต้ส่วนลึกสันดาน               ไม่ตระหง่านเช่นช่อฟ้าใบระกา

๐ สิ่งต่างๆดีไม่ดีจงสังเกต                    ถึงต้นเหตุพื้นฐานลองค้นหา
จุดปรากฏสำแดงผลออกมา                 เพื่อดูว่ารอยตำหนิอยู่ที่ใด

๐ ถนนเป็นหลุมบ่อก็ย่อมรู้                   ตึกอาคารดูรอยร้าวนั่นคงใช่
เพชรนิลหินกรวดเงาเจียระไน             แต่มนุษย์แลตรงไหนดีไม่ดี

๐ รอยร้าวคนไม่ดีมีห้าอย่าง                 ใจบอบบางโหดร้ายปานยักษี
มือไวหยิบจับขโมยของมากมี              ใจเร็วรี่ผลีผลามไม่รู้ตัว

๐ ขี้ฉ้อตอแหลขี้ปดมดเท็จ                   ขาดสติเอ็ดตะโรหลงความชั่ว
ตาบอดเห็นกงจักรเป็นดอกบัว             ตริตรองถ้วนทั่วจริงแท้หรือเปล่า

๐ คนเราเมื่อพื้นฐานศีลวิบัติ                ย่อมติดขัดอัตคัดหมองเศร้า
ศีลธรรมไม่เคยนำมาขัดเกลา                แต่อยากให้ใครเขามาพึ่งพิง

๐ ตัวเองยังเอาตัวเองมิรอด                  ตามืดบอดใจหลงทางอย่างยิ่ง
ธรรมบ่มีศีลไม่ปฏิบัติจริง                    ทุกสิ่งอย่างลองพิจารณาดูเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ พึงชนะทุกอย่างต้องพากเพียร         ใช่นั่งเทียนสวดมนตราหาสวรรค์
ภาวนาไตร่ตรองมองกิเลสทัน              หมั่นขยันสำรวจตรวจจิตใจ

๐ ทำบุญกับอรหันต์สักพันครั้ง            มิเท่านั่งภาวนาถือศีลได้
ทานเงินทองกองท่วมหัวอยู่ร่ำไป        แต่เนื้อในขาดธรรมดำรงตน

๐ เดินเข้าวัดแค่ยามใจไม่สงบ              กราบเคารพพระปูนเพื่อหวังผล
อ้อนวอนติดสินบาทคาดสินบน          ขอตัวเองหลุดพ้นทุกข์เวทนา

๐ ไม่รู้จักบุญแต่อยากได้ดี                    ชั่วชีวีที่ทำไปไร้คุณค่า
เห็นความสุขชั่วคราวแค่พริบตา         แต่คิดว่าตัวเองได้บุญจริง

๐ ตัวเราไม่จำเป็นต้องบอกใคร            ตัวเราไม่ใช่ผู้รอบรู้ทุกสิ่ง
ตัวเราอยู่ชั่วครั้งคราวเพื่อพักพิง         ตัวเราไม่ได้อ้างอิงตำราอันใด

๐ ธาตุสี่ขันธ์ห้าอยู่ในตัวเอง                ทุกวันเพ่งพินิจตอบข้อสงสัย
มองให้รู้ดูให้เห็นในจิตใจ                    ตาเห็นธรรมเมื่อไหร่เห็นตถาคต

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ อ่านเพียงตำรามิปฏิบัติจริง              อย่าถือเอาสิ่งนั้นมาพร่ำสอน
พึงระลึกเรียนรู้เองจงสังวร                  ทุกขั้นตอนสอนตนจากตัวตน

๐ เชื่อครูบาอาจารย์ผู้สอนสั่ง               ตั้งสติฟังเทศนาทุกวันหน
ปฏิบัติซ้ำซากย้ำเวียนวน                    ย่อมเกิดผลตามครูอาจารย์เอ่ย

๐  เรือนร่างกายรู้สึกถึงอารมณ์            เวทนาขื่นขมดีทุกข์เมินเฉย
คำสัญญาหมายมั่นอันคุ้นเคย              สังขารเปิดเผยปรุงแต่งจิตเรา

๐ ดินน้ำลมไฟลุกไหม้ไหลเวียน           ผันแปรเปลี่ยนรู้มิทันย่อมขาดเขลา
พล่าสลัวมืดมัวดุจดังเงา                      มันตามเฝ้าทุกเช้าค่ำจนวันตาย

๐ พึงตระหนักสำรวมจิตภาวนา          รู้เหตุแห่งอาสวะทั้งหลาย
ยับยั้งชั่งใจตัดขาดอย่าเสียดาย            โอ้สหายปฏิบัติเอาเองเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ รักที่มีต่อลูกดังเชือกผูกคอ                รักผัวเมียต่อกันพันข้อมือไว้
รักทรัพย์สมบัติพัสถานอันใด              รักปานเชือกผูกขาไว้ไม่ไหวติง

๐ ปริศนาธรรมอีกหนึ่งข้อ                    ช่วยเติมต่อจิตใจไม่หยุดนิ่ง
ฝักใฝ่เรียนรู้ค้นหาความจริง                สรรพสิ่งมากมายข้อปุจฉา

๐ ตาบอดมืดเดินหลงทางชีวิต             ถูก ฤา ผิด คิดไม่ออกงงกังขา
ธรรมะไขแจ้งวิสัชนา                           พ่างดวงตาเห็นทางออกความจริง

๐ อคติจริตทาสของคน                        ถือตัวตนตัดสินเองทุกสิ่ง
เอาแต่เปลือกยกบอกเล่าพาดพิง           เฉกดังลิงติดร่างแหแก้ไม่เป็น

๐ เชือกมัดตราสังข์ร่างไร้วิญญาณ       ผูกสังขารเพ่งพินิจพิศเห็น
ฟังปริศนาธรรมใจร่มเย็น                    สดชื่นเช่นน้ำทิพย์ชโลมใจ

เจริญพร
อุตฺตโม

๐ คนมีตาใช้ตาก่อนมองเห็นธรรม       ดูบาปกรรมสอนใจเป็นอุทาหรณ์
แม้นตาดีไม่รู้ธรรมย่อมร้าวรอน         ใช้ตาก่อนค่อยใช้ใจเรียนรู้ธรรม

๐ ใจเห็นธรรมต้องตั้งมั่นภาวนา               จิตสูงกว่าดวงตาอย่าชอกช้ำ
กำหนดจิตทิศทางใจอันมืดดำ           มิให้หลงถลำโอนเอนยากยิ่ง

๐ คนธรรมดาสามัญเยี่ยงเรา                      สิ้นขลาดเขลาหากตาเห็นทุกสิ่ง
ธรรมชาติรอบด้านที่ไหวติง             ไม่ละทิ้งตรองดูความสำคัญ

๐ พอดวงตาแจ่มแจ้งรับแสงธรรม             จึงก้าวล้ำบังคับใจไม่หุนหัน
เอาตาดูหูฟังใจรู้ทัน                    ตถาคตนั้นธรรมดานี่เอง

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ คำเว้าพ่อแม่หนักเกิ่งธรณี                 ลูกใดดียกยอสองมือไหว้
ลูกใดชั่วเถียงคำน้ำตาไหล                   บาปบุญใช่ถ่อผืนฟ้าแผ่นดิน

๐ นอนสาหล้าหลับตาแม่สิกล่อม          รักแม่ห้อมห่มลูกน้อยกลอยถวิล
พ่อแม่ทนหิวเพื่อตัวเจ้าได้กิน              อย่าดูหมิ่นเลือดในกายของเฮา

๐ ทำบุญทานไหว้พระรอบทวีป           ดวงประทีปในบ้านกลับหมองเศร้า
มือก้มกราบหินปูนปั้นใจหมายเอา       หวังแสงเงาในชีวิตสุกสว่าง

๐ ถวายภัตตาหารอันเลิศรส                 อย่าลืมคดข้าวเลี้ยงพ่อแม่บ้าง
อรหันต์องค์แรกผู้เบิกทาง                    พระผู้สร้างก่อชีวิตให้เกิดมา

๐ รูปสติ๊กเกอร์ติดกระจกรถ                 เต็มไปหมดพระเกจิด้านหน้า
แต่อย่าลืมรูปบิดรมารดา                      จงบูชาระลึกคุณของท่านเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ทุกปั้นข้าวชาวบ้านป้อนใส่บาตร     อภิวาทศีลพรก่อนจะฉัน
ระลึกคุณแม่โพสพนับอนันต์               คิดถึงวันทุกข์ลำบากยากชาวนา

๐ สมณะบิณฑบาตเลี้ยงชีพ                 เช้าเร่งรีบไตร่ตรองยามครองผ้า-
-กาสาวพัสตร์ ไขพ่างดวงตา               ทุกย่างก้าวรู้ค่าข้าวแดงแกงร้อน

๐ ฉันพอเพียงเลี้ยงชีพแค่ท้องอิ่ม         ทุกรสชาติอันลิ้มลองพร่ำสอน
อย่าหลงใหลยึดติดพึงสังวร                 ถึงตอนเช้าเป็นเศษซากอาจม

๐ อันอาหารอร่อยลิ้นเหลือสิ้นซาก       รสถูกปากเพียงอารมณ์เสพสม
กากขยะร่างกายไฉนชื่นชม                  กองทับถมเหม็นเน่าไม่ต่างกัน

๐ ทุกปั้นข้าวชาวบ้านป้อนใส่บาตร     จิตหมายมาดปรารถนาตั้งมั่น
คนมากมายในโลกโศกจาบัลย์              จงแบ่งปันให้เขาอิ่มเหมือนเราเทอญ

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

สาธุ

๐ สมาชิกชาวคุกแน่นขนัด                   คนอยู่วัดร่อยหรอเหลือนิดหน่อย
ถนนสู่ตะรางโล่งเตียนมิต้องคอย         ทางเข้าวัดเหงาหงอยอ้างว้างจริง

๐ เกลือเกิดหนอนไต่กลิ่นบูดเหม็น       หมาเน่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์บูชายิ่ง
พุทธชนสวดวอนขอพึ่งพิง                  แต่กลับทิ้งแก่นแท้ศีลธรรม

๐ รู้ทุกอย่างวิชาการศาสนา                  แต่พาใจเดินทางไถลถลำ
หลงใหลกิเลสจนจิตมืดดำ                    อ่านตำรายากพบพานสุขยั่งยืน

๐ วัดบ้านนอกคอกนาป่าพงไพร          ต่างวัดใหญ่ในเมืองกรุงอันราบรื่น
ขาดแคลนพระสงฆ์จำวัดทุกวันคืน     เสียงสะอื้นแทนสวดมนต์ของญาติโยม

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ มนุษย์วุ่นวายมิสิ้นสุด                       ยากจะหยุดรักใคร่ปรารถนา
ยามหิวกินตามปากชื่นชีวา                  กามารมณ์ตัณหาสนองใจ

๐ เกียรติยศค้ำคอยอชูเชิด                    ย่อมบังเกิดเบียดเบียนอย่าสงสัย
กิน กาม เกียรติ จงยับยั้งเร็วไว             อย่าปล่อยให้มันเพ่นพ่านหลอกเรา

๐ มีสติอย่างเดียวไม่พอเพียง               แค่หล่อเลี้ยงจิตสงบมิอับเฉา
สิ่งสำคัญพิจารณาดูเอา                       ปัญญากลัดเกลาจากสติพึงใช้

๐ สมาธิก่อเกิดความหวาดกลัว             เห็นดีชั่วจิตตระหนักหวั่นไหว
ยิ่งหยั่งลึกยิ่งเห็นสิ่งเป็นไป                  ครั้นไตร่ตรองสิ่งนั้นจนเกิดปัญญา

๐ แปลงสินทรัพย์ในตัวให้เป็นทุน       เพื่อเกื้อหนุนบุญกุศลกันเถิดหนา
ปฏิบัติชอบโดยกายใจวาจา                  ศรัทธาสามสิบสองประการตัวตน

๐ บารมีพึงสร้างดังหยดน้ำ                  อย่าละข้ามทำต่อเนื่องจึงเกิดผล
เพียรหมั่นปฏิบัติธรรมย่อมบันดล       ผลมากกว่าคนทานร้อยล้านครั้งเดียว

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ความเห็นตรงอยู่ใต้              ขอบเขต
จงเพ่งมองสาเหตุ                     เท่านั้น
ทางเดียวหมั่นสังเกต               ครวญใคร่  รู้เอย
ธรรมนั่นพึงยกชั้น                   แห่งห้วงจิตใจ

๐ ศีลธรรมใสผ่องแผ้ว              เบิกบาก   ใจเอย
ปฏิบัติลำบาก                           ยากแท้
พากเพียรเร่งตัดราก                 กิเลส  หนักนา
ฝังหยั่งลึกเกินแก้                      ต่อสู้อีกนาน

๐ เอาสติต่อตั้ง                          ตัวตน             
ยืนหยั่งบนเหตุผล                    เที่ยงแท้
ทางเดียวบ่หลงกล                   ทันเล่ห์    เหลี่ยมฤา
คืออย่ายินยอมแพ้                    หมั่นใช้ปัญญา

เจริญพร
อุตฺตโม

(แก้ไข)

๐ ความเห็นตรงอยู่ใต้              ขอบเขต
จงเพ่งมองสาเหตุ                     เท่านั้น
ทางเดียวหมั่นสังเกต               ครวญใคร่  รู้เอย
ธรรมนั่นพึงยกชั้น                   แห่งห้วงจิตใจ

๐ ศีลธรรมใสผ่องแผ้ว              ไหลหลาก   ใจเอย
ปฏิบัติลำบาก                           ยากแท้
พากเพียรเร่งตัดราก                 กิเลส  หนักนา
ฝังหยั่งลึกเกินแก้                      ต่อสู้อีกนาน

๐ เอาสติต่อตั้ง                          ตัวตน              
ยืนหยั่งบนเหตุผล                    เที่ยงแท้
ทางเดียวบ่หลงกล                   ทันเล่ห์    เหลี่ยมฤา
คืออย่ายินยอมแพ้                    หมั่นใช้ปัญญา

เจริญพร
อุตฺตโม

๐ สังคมต่ำถ้าผู้นำเหยียบย่ำชาติ                      บ้าอำนาจอวดศักดาพาฉิบหาย
ฉ้อราษฎร์บังหลวงสร้างเรื่องงามงาย              เล่ห์เหลี่ยมร้ายหลอกลวงประชาชน

๐ ใจมืดมนติดบ่วงกินกามเกียรติ                     ธรรมอันละเมียดมิเคยแสวงผล
ผลประโยชน์แบ่งปันพวกพ้องตน                   ยากนำพาประเทศหลุดพ้นทุกข์ภัย

๐ อำนาจที่ได้มาโดยมิชอบ                               ผิดระบอบครรลองชนส่วนใหญ่
เพี้ยนวิถีประชาธิปไตย                                    ประเทศใดเล่าจะเชื่อถือศรัทธา

๐ อำนาจจากพวกมากลากกันไป                      ตอบสนองความใคร่ต่อตัณหา
เก้าอี้รัฐมนตรีหมายตั้งตา                                 ทดแทนค่ากตัญญูเหมือนรู้คุณ

๐ ยิ่งพัฒนาประเทศยิ่งเสื่อมถอย                     ราษฎร์ด่างพร้อยศีลธรรมบ่เกื้อหนุน
เอื้อสนองพวกพ้องเกื้อการุณย์                         ระบอบทุนสามานย์ญาติธิปไตย

๐ วิถีพุทธประชาธิปไตย                                  หลักการอันยิ่งใหญ่ศึกษาได้
ผู้นำทั้งหลายจงเรียนรู้ใส่ใจ                             ปฏิบัติชอบไว้ตามกรอบพุทธองค์

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

(แก้ไข)

๐ สังคมต่ำถ้าผู้นำเหยียบย่ำชาติ                      บ้าอำนาจอวดศักดาพาฉิบหาย
ฉ้อราษฎร์บังหลวงสร้างเรื่องงมงาย                เล่ห์เหลี่ยมร้ายหลอกลวงประชาชน

๐ ใจมืดมนติดบ่วงกินกามเกียรติ                     ธรรมอันละเมียดมิเคยแสวงผล
ผลประโยชน์แบ่งปันพวกพ้องตน                   ยากนำพาประเทศหลุดพ้นทุกข์ภัย

๐ อำนาจที่ได้มาโดยมิชอบ                               ผิดระบอบครรลองชนส่วนใหญ่
เพี้ยนวิถีประชาธิปไตย                                   ประเทศใดเล่าจะเชื่อถือศรัทธา

๐ อำนาจจากพวกมากลากกันไป                      ตอบสนองความใคร่ต่อตัณหา
เก้าอี้รัฐมนตรีหมายตั้งตา                                 ทดแทนค่ากตัญญูเหมือนรู้คุณ

๐ ยิ่งพัฒนาประเทศยิ่งเสื่อมถอย                     ราษฎร์ด่างพร้อยศีลธรรมบ่เกื้อหนุน
เอื้อสนองพวกพ้องเกื้อการุณย์                         ระบอบทุนสามานย์ญาติธิปไตย

๐ วิถีพุทธประชาธิปไตย                                  หลักการอันยิ่งใหญ่ศึกษาได้
ผู้นำทั้งหลายจงเรียนรู้ใส่ใจ                             ปฏิบัติชอบไว้ตามกรอบพุทธองค์

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ เลือกแต่เปลือกมานินทาด่าไม่ดี         เอากระพี้ชี้ตราหน้าว่าขลาดเขลา
ยกทิฐิตัวเองตัดสินเอา                         อ้างปัญญาอันอับเฉาวิจารณ์คน

๐ จงไตร่ตรองพิจารณาสักนิด              ถูกกับผิดเส้นบางกั้นคั่นเหตุผล
ก่อนกระทำสิ่งใดจงแยบยล                  อย่าหลงกลจริตทาสในจิตใจ

๐ อ่านให้รู้ดูให้มั่นคั้นให้ข้น                 ใช้ปัญญาเหตุผลตอบข้อสงสัย
มองแต่ตาเร่งด่วนตัดสินใจ                  ย่อมมิเห็นเนื้อในกรวดเจียระไน

๐ อย่ามีตาเห็นแค่หมาขี้เรือนฉี่             คิดทางดีก็เกิดปัญญาได้
หมาขี้เรื้อนต่างคนตรงที่ใด                  คนจัญไรใจบาปขี้เรือนกว่าหมา

๐ ครั้นตามองสรรพสิ่งรอบด้าน           หากมองผ่านปัญญาย่อมเกิดค่า
ธรรมะเป็นเรื่องของธรรมดา                ดูแต่ตาไร้ปัญญาตาหมากขามขี้

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ อยากมีคู่จงดูคนอื่นเขา                     บ่าแบกเอาหน้าที่ดีไฉน
ครอบครัวครอบหัวตลอดไป               ทิ้งตัดใจใช่ตราบาปตราบวันตาย

๐ ยามมีรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน            อันอ้อยตาลหวานลิ้นสิ้นจางหาย
คราวรักร้างอักหักเกือบวางวาย            แม้นใครหมายคู่ครองจงตรองดู

๐ หากรักนี้สุขสมหวังปรารถนา           ต้องศึกษาหลักครองเรือนชีวิตคู่
กระแสโลกาภิวัตน์ไหลพรั่งพรู             ถ้ามิรู้เท่าทันย่อมอับปาง

๐ บุราณสอนว่าผัวหาบเมียคอน          ก่อนนอนเรื่องปัญหาเร่งสะสาง
ขุ่นข้องหมองใจอย่าปล่อยละวาง         ทุกสิ่งอย่างเกิดบาดหมางถ้าค้างใจ

๐ อยากมีคู่จงดูคู่อื่นเขา                        ส่วนคู่เราเอาศีลธรรมรักษาไว้
ศาสตร์การครองเรือนยากยิ่งฉันใด      ศาสตร์แห่งธรรมยิ่งใหญ่กว่าฉันนั้น

เจริญพร
อุตฺตโม

๐ อยากมีคู่จงดูคนอื่นเขา                     บ่าแบกเอาหน้าที่ดีไฉน
ครอบครัวครอบหัวตลอดไป               ทิ้งตัดใจใช่ตราบาปตราบวันตาย

๐ ยามมีรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน            อันอ้อยตาลหวานลิ้นสิ้นจางหาย
คราวรักร้างอักหักเกือบวางวาย            แม้นใครหมายคู่ครองจงตรองดู

๐ หากรักนี้สุขสมหวังปรารถนา           ต้องศึกษาหลักครองเรือนชีวิตคู่
กระแสโลกาภิวัตน์ไหลพรั่งพรู             ถ้ามิรู้เท่าทันย่อมอับปาง

๐ บุราณสอนว่าผัวหาบเมียคอน          ก่อนนอนเรื่องปัญหาเร่งสะสาง
ขุ่นข้องหมองใจอย่าปล่อยละวาง         ทุกสิ่งอย่างเกิดบาดหมางถ้าค้างใจ

๐ อยากมีคู่จงดูคู่อื่นเขา                        ส่วนคู่เราเอาศีลธรรมรักษาไว้
ศาสตร์การครองเรือนยากยิ่งฉันใด      ศาสตร์แห่งธรรมยิ่งใหญ่กว่าฉันนั้น

เจริญพร
อุตฺตโม

๐ อยากมีคู่จงดูคนอื่นเขา                     บ่าแบกเอาหน้าที่ดีไฉน
ครอบครัวครอบหัวตลอดไป               ทิ้งตัดใจใช่ตราบาปตราบวันตาย

๐ ยามมีรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน            อันอ้อยตาลหวานลิ้นสิ้นจางหาย
คราวรักร้างอักหักเกือบวางวาย            แม้นใครหมายคู่ครองจงตรองดู

๐ หากรักนี้สุขสมหวังปรารถนา           ต้องศึกษาหลักครองเรือนชีวิตคู่
กระแสโลกาภิวัตน์ไหลพรั่งพรู             ถ้ามิรู้เท่าทันย่อมอับปาง

๐ บุราณสอนว่าผัวหาบเมียคอน          ก่อนนอนเรื่องปัญหาเร่งสะสาง
ขุ่นข้องหมองใจอย่าปล่อยละวาง         ทุกสิ่งอย่างเกิดบาดหมางถ้าค้างใจ

๐ อยากมีคู่จงดูคู่อื่นเขา                        ส่วนคู่เราเอาศีลธรรมรักษาไว้
ศาสตร์การครองเรือนยากยิ่งฉันใด      ศาสตร์แห่งธรรมยิ่งใหญ่กว่าฉันนั้น

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก” 

๐ จงเรียนรู้ความตายก่อนตัวตาย         เรือนร่างกายมนุษย์มีธาตุขันธ์ห้า
ตั้งสติไตร่ตรองใช้ปัญญา                     พิจารณาอนัตตาปล่อยวาง

๐ อันตัวกูมิใช่เป็นของกู                       ยืมเขาอยู่ถึงเวลาก็ลาร้าง
ยากยับยั้งเรือนร่างอันบอบบาง            ผ่องสว่างสุกใสยั่งยืนนาน

๐ ทุกวันร่างกายเราตายปกปิด             จงพินิจพิศเพ่งดูสังขาร
เนื้อหนังมังสาเหนียงหย่อนเหี่ยวยาน  ผมหงอกปานดอกเลาเจ้าจงดู

๐ อนิจฺจา วต สงฺขารา                          แก่ชราธรรมดาทุกนามผู้
หญิงชายทั้งหลายดูเอาเถิดโฉมตรู       จงอย่าอยู่แค่หายใจไปวันวัน

๐ ความไม่เที่ยงเป็นสัจธรรมจริง         สรรพสิ่งเกิดดับกลับนรกสวรรค์
วนเวียนว่ายตายเกิดชั่วกัปกัลป์           ก้าวเท่าทันรู้ความตายสิ้นทุกข์ตรม

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ พระรู้ธรรมมิแจงธรรมชักสงสัย       กวีผู้ยิ่งใหญ่ไม่เขียนอักษร
สมเณรน้อยนั่งง่วงงาวหาวนอน          คนบ้ากลอนร่ายเพ้อพรรณนา

๐ พุทธองค์ตรัสรู้ทรงโปรดสัตว์          ขรัวโตจากวัดจุดใต้ส่องหล้า
นิ่งเงียบสงบสยบพสุธา                       ฤา รอสุริยาโผล่ทิศประจิม

๐ จุดเทียนส่องนภาเย้ยจันทร์ฉาย        ใช่เลี้ยงกายหมายหวังปากท้องอิ่ม
กลิ่นอักษรเย้ายวนหอมชวนชิม           ใคร่ลองลิ้มฝีมือกุ๊กภัตตาคาร

๐ กินกับข้าวบ้านทุ่งมานานนม            สิ้นสุขสมจนหลงใหลในอาหาร
มันธรรมดาเกินไปจึ่งไหว้วาน              ผู้แตกฉานศาสตร์วิชาเมตตาที

๐ พระรู้ธรรมแจงธรรมวันละนิด         จงโปรดศิษย์โง่เง่าขลาดเขลานี้
หมายสดับเพลงกลอนปพนธีร์             เพื่อชี้ทางบรรลุธรรมอันเฉิดฉาย

๐ อย่าปล่อยสามเณรน้อยเทศนา          เห็นผีบ้าร่ายกลอนเกิดเบื่อหน่าย
วณิพกพเนจรมีมากมาย                       ฤา แค่ขายเป้าหมายเลี้ยงปากท้องตน

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ อนิจจา วต สงฺขารา                          เรือนกายาคนเรานั้นไม่เที่ยง
ทุกข์เกิดแก่เจ็บตายเป็นแค่เพียง          เรื่องธรรมชาติยากเลี่ยงหลบพ้น

๐ การดับไปแห่งสังขารเกิดสุข            คือวิมุตติมนุษย์ผู้แสวงผล
ความตายเป็นธรรมดาสากล                อย่ายึดติดจนตนทุกข์สุขสลาย

๐ พลัดพรากตายจากมีกันทุกคน         ลองเที่ยวค้นหาดูเถิดสหาย
ญาติพี่น้องเรือนใดไม่เคยตาย              เจ้าอย่าหมายพบพานเลยชีวิตนี้

๐ เรือนร่างกายยืมเขาอยู่อาศัย             ถึงเวลาคืนเขาไปตายเป็นผี
ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นฟื้นไม่มี              จงยินดีกับความตายของทุกคน

๐ สติภาวนาปัญญาเกิด                        ธรรมะอันประเสริฐบังเกิดผล
อย่ายึดติดธาตุสี่ขันธ์ห้าของตน           ปล่อยวางก็หลุดพ้นทุกข์เวทนา
 

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ยุคสมัยบ้านเมืองศิวิไลซ์                  เห็นต้นไม้สูงใหญ่เท่าเอวออกผล
ก้อนหินเหลืองสร้างศรัทธาแยบยล      หญิงแก่หลงกลความงามเสน่หา

๐ เศรษฐีเงินถังครอบงำประชาชน       ธรรมะสู่มรรคผลสลับค่า
ทางไปนิพพานเปลี่ยนเป็นอัตตา         หมาเน่าคนกราบสักการะสรรเสริญ

๐ ปลาว่ายเวียนวนหลงสายน้ำ             โคแก่ถลำกินหญ้าอ่อนไม่เขิน
ถนนสู่ตะรางคนชอบเดิน                    วัดพุทธชนห่างเหินบางตา

๐ พ่อแม่ประจบลูกขอข้าวกิน              โยมจูงพระบิณฑบาตนำหน้า
เกลือหนอนซอนไซเหม็นระอา            มีเงินตราก็เป็นเทวดาเดินดิน

๐ ไฟจะเผาไหม้น้ำลุกโชติช่วง             คนทั้งปวงไหว้บูชาปูนกรวดหิน
ผ้าเหลืองห่มสงฆ์เปื้อนมลทิน              เสียงธรรมได้ยินเชิญขึ้นแต่สวรรค์

๐ วัดวาโฆษณามหรสพ                       เรียกปวงชนมาพบทุกข์สุขสันต์
เคาะกะโหลกกะลาสักน้ำมัน                 แก่นแท้ศาสนานั้นไม่มี

๐ คนทำบุญไม่มีจุดยืนชัด                    ปฏิบัติตามศรัทธาเขาสั่งชี้
ยังไม่หยั่งเข้าถึงธรรมะดี                      ธรรมทั้งสี่ประการไม่เคยเจอ

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ จงรู้จักสร้างโอกาสให้กับตน             ย่อมเกิดผลแก่ดีเราก่อนใครเขา
แม้นนั่งขี้ในห้องน้ำคิดดูเอา                 ยืนเข้าแถวรอคิวทรมาน

๐ ลงมือชิงทำก่อนย่อมได้เปรียบ          โอกาสมันสงบเงียบคนมองผ่าน
ใครมากปัญญาประสบพบพาน           สุขสำราญไขว่คว้าเป็นของตน

๐ คนขาดปัญญาเห็นอะไรเมินเฉย       ปล่อยตามเลยโดยไม่คิดหาเหตุผล
หลายครั้งคิดอุบาทว์สัปดน                 ใจมืดมนมองข้ามโอกาสที่ดี

๐ โอกาสมีทุกที่แห่งหน                        ใจสับสนย่อมพาตนหลีกหนี
ทิ้งความสำเร็จตรงหน้ามากมี              ยามนั่งขี้สร้างโอกาสดีใส่ตัว

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ บวชเป็นพระเข้าใจพระยิ่งนัก           พอประจักษ์เรื่องราวพระคงใช่
ฉันใดมีคนดีเลวปนกันไป                    ฉันนั้นไม่ต่างอะไรกันดอกโยม

๐ อย่างน้อยมีคนนุ่งผ้าเหลืองอยู่วัด     กวาดปัดเสนียดจัญไรเป็นปู่โสม
เฝ้ารักษาสมบัติมิให้เสื่อมโทรม            พรมน้ำมนต์ชโลมโปรยศีลพร

๐ หากคิดว่าตนดีกว่าพวกเขา              ไทสูเจ้าลองมาบวชดูเสียก่อน
นุ่งผ้าเหลืองใจสำรวมสังวร                 แม้นมิตัดตอนขาดจากปุถุชน

๐ แต่ส่วนลึกในจิตใจของเขา               มีธรรมะกลัดเกลากอปรก่อผล
ยังดีกว่ามนุษย์อีกหลายคน                  หลงพาตนเข้าสู่คุกตะราง

๐ คนสองพวกกินข้าวฟรีมิต่างกัน       ตัวท่านนั้นยกมือไหว้ใครบ้าง
คนสองคนต่างคนต่างเลือกเส้นทาง     มิได้เข้าข้างใครแต่จงตรองดู

๐ กรรมใดใครก่อกรรมนั้นคืนสนอง     จงเฝ้ามองแต่ใจอย่าอดสู
ธรรมดาธรรมชาติญาคู                        ท่านย่อมรู้บาปกรรมตัวท่านดี

๐ ก่อนเคยว่าพระสงฆ์เอาไว้มาก          ประสบเองพบวิบากกรรมวันนี้
เกินบรรยายความในใจที่มี                   ทุกอย่างอยู่ที่เราศรัทธาอย่างไร

๐ วันนี้โยมจูงพระบิณฑบาต               มัคทายกประกาศธรรมไฉน
ศาสนาอ้อนวอนฟุ้งเฟื้องไฉไล ศาสดาใหญ่สวมถุงเท้าเดินพรม

๐ อันตัวเรายอมแพ้ศิโรราบ                  จักไหว้กราบสมมุติสงฆ์ไม่ขื่นขม
อคติสิ้นไปใจบังคม                              แต่จิตชื่นชมศาสดาองค์เดียว

๐ น้อมดวงจิตศรัทธาพระพุทธเจ้า       ถือศีลวัตรค่ำเช้าใจไม่ฉุนเฉียว
ใช้ปัญญาแก้กิเลสเงื่อนปมเกลียว         จิตใจยึดมั่นแน่นเหนียวครองธรรม

๐ ใครจะเป็นยังไงช่างตัวเขา                อย่าเอาจริตเราใส่จะชอกช้ำ
ทุกอย่างเป็นไปตามยถากรรม              ถือคำพระว่าคนนี้มีสองด้าน

๐ มองด้านดีใจนี้ยินดียิ่ง                      ครั้นเห็นสิ่งด้านร้ายจงสงสาร
อย่ายินดียินร้ายเกินทรมาน                  จงดูผ่านปัญญาย่อมพบสุขเอย

ขอน้อมคารวะจากใจ
"ทรชนบ้านนอก"

๐ ความตายแขวนคอทุกบาทย่าง     จงเร่งสร้างกรรมดีใส่เจ้าของ
ตายไปแล้วแม้นมากมายเงินทอง         สูงกองท่วมหัวหมดปัญญาเอาไป

๐ โกงกินคอรัปชั่นมันไม่เที่ยง              บุญหลบเลี่ยงสวรรค์ไล่ผลักไส
ขุมนรกเกิดขึ้นในจิตใจ                         ถึงยิ่งใหญ่คับฟ้าเล็กกว่าโลง

๐ เอาเงินทานใจหวังล้างบาป               ลบคำสาปสู่สวรรค์อันโอ่โถง
บริจาคเศษเงินบาปฉ้อโกง                   จะเด่นโด่งดังเพียงโลกปุถุชน

๐ ปรารถนาลูกบวชจูงขึ้นสวรรค์         พ่อแม่นั้นไม่มีศรัทธากุศล
ทำบุญทานแต่เปลือกสุขกมล               ยากหลุดพ้นขุมนรกอเวจี

๐ บูชาศรัทธาพระพุทธเจ้า                   คดข้าวเลี้ยงดูพ่อแม่เจ้านี้
เชื่อคำสอนครูบาอาจารย์ดี                   ก่อนเป็นผีมีธรรมะในจิตใจ

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ พ่อแม่แก่ชราผมหัวหงอก                 ลูกมิเคยบอกรักสักครั้งหน
ระริกระรี้มีผัวเป็นตัวตน                      ชายร้อยคนพร่ำรักไม่อายเขิน

๐ สองคนแก่ชะแง้คอยลูกรัก                ลูกชายซบตักเมียรักไม่ห่างเหิน
ปล่อยพ่อแม่เดียวดายปานหมาเมิน      ทิ้งพระในบ้านเผชิญยถากรรม

๐ รูเข้าเอาอกเอาใจรักษา                       รูออกกลับสิ้นค่าน่าชอกช้ำ
คนกำเนิดถูกลูกน้อยผู้ใจดำ                  ฉลองคำอวยพรแฮปปี้เบิร์ดเดย์

๐ ยุคนี้พ่อแม่ประสบสอพลอลูก           โดนดูถูกเทียมขอทานร่อนเร่
ขอข้าวลูกกินถิ่นรังคอนพังเพ              เสียงกล่อมเห่ลูกน้อยไม่ได้ยิน

๐ สวดมนต์กราบอ้อนวอนหินปูนปั้น  แต่พระคุณพ่อแม่นั้นหยามหมิ่น
เลือดในอกที่เจ้าเคยดื่มกิน                    ลูกลืมสิ้นหลงใหลสุราเมรัย

๐ อย่าทำทานตอนท่านไม่อยู่               ถึงวันนั้นใจอดสูร่ำไห้
อาหารชั้นเลิศเสื้อผ้าแพงเท่าใด            มันช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี

๐ พ่อแม่คือพระอรหันต์ในบ้าน           จงเลี้ยงดูท่านสุขสำราญสุขี
อิ่มปากท้องอุ่นกายใจเสียที                  ก่อนไม่มีท่านให้เราดูแล

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

1234567890

๐ ลูกนี้พระว่ามีสี่จำพวก                      ลองลบบวกคูณหารดูเองเล่า
พอเลี้ยงใหญ่ทิ้งไปไม่เห็นเงา               ลูกนี้เขาเรียกลูกกาผู้ลืมตน

๐ ออกหากินบินโบยสู่โลกกว้าง            ปล่อยทิ้งขว้างพ่อแม่ไม่แลสน
ทุกค่ำเช้าหากินแต่ปากท้องตน             ผลัดเปลี่ยนขนสีทองแต่งทรงกาย

๐ ลืมสัญชาติอีกาจะเทียมหงส์             ทำตัวสูงส่งทิ้งกำพืดแหนงหน่าย
เบื่อระอาทุกข์ซอมซ่อมากมาย             บินโยกย้ายถิ่นรังคอนไม่หวนคืน

๐ จำพวกสองสงสัยไหมสหายเอย        พ่อแม่ยากเมินเฉยเสียน้ำตาขมขื่น
ลูกสิ้นไร้ปัญญาสุดกล้ำกลืน                 ไม่รู้ไม่ตื่นไม่เบิกบานสักครา

๐ มีมือตีนเกียจคร้านผลาญพ่อแม่        ดีเพียงแต่สร้างเรื่องก่อปัญหา
ทุกข์เจ็บช้ำในหัวอกตลอดมา               ลูกเกาะแข้งเกาะขาพ่อแม่กิน

๐ ลูกสามพระเทศนาว่าลูกกล้วย          เหมือนความซวยพ่อแม่มิจบสิ้น
ชั่วชีวิตร่ำไห้น้ำตาริน                          ฆ่าพ่อแม่ดับดิ้นแต่ดิ้นแต่มา

๐ ดูต้นกล้วยเถิดคราวสาวหนุ่ม           เขียวชอุ่มพุ่มไสวยิ่งนักหนา
พอมีลูกเหี่ยวแห้งในพริบตา                ถึงเวลาตัดต้นทิ้งสิ้นเยื่อใย

๐ ลูกสี่นี้ลูกแก้วสารพัดนึก                   ขวนขวายศึกษาหาความรู้ฝักใฝ่
คุณธรรมกตัญญูในหัวใจ                     สุดประเสริฐยิ่งใหญ่กตเวที

๐ อภิชาตบุตรของพ่อแม่                     เฝ้าดูแลปรนนิบัติไม่หน่ายหนี
รู้พระคุณค่าน้ำนมแม่คนดี                   นี่คือลูกสี่อย่างเล่าสู่ฟังเอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ หัวดำออกหัวหงอกเลี้ยงหัวเกลี้ยงสอน         คนถึงวัดตอนขึ้นกองฟอนเมรุเผา
ย่างเข้าวัดแค่ติดสินบนพระเอา                        แต่บ่เคยนำธรรมขัดเกลาจิตใจ

๐ แต่ละวัดสร้างปูนปั้นอลังการ                       หมายเงินทานก่อรากฐานอันยิ่งใหญ่
อกุศลผลบาปทราบเพียงใด                             แก่นแท้เนื้อในพุทธธรรมไม่มี

๐ โลกาธิปไตยก้าวล้ำนำหน้า                ธรรมมาธิปไตยหยุดอยู่กับที่
วัดเพียบพร้อมศรัทธาพุทธาพิธี                      เณรเถรชีรายได้เป็นกอบเป็นกำ

๐ จริตตนมองโลกในด้านร้าย                           เลือนลับหายมิปล่อยใจให้ถลำ
ถอนสติปล่อยวางเขียนถ้อยคำ                        พักสรงน้ำสักคราเดี๋ยวกลับมา

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ปริศนาธรรมบุราณขานกล่าว           อยากกินข้าวปลูกข้าวใส่พะลานหิน
สดับฟังเทศนาธรรมสู่จินต์                  จิตถวิลขอคำตอบโดยชอบธรรม

๐ อยากมีศีลให้ฆ่าตีพ่อแม่                    วิสัชนาแปลความอันลึกล้ำ
มืดแปดด้านใครหาญกล้าแจงคำ          เฉลยเงื่อนงำข้อธรรมปริศนา

๐ อยากให้คนแวะจงฆ่าเพื่อนเดียวกัน ปุจฉาธรรมอันมากซึ่งคุณค่า
ผู้แตกฉานจงไขพ่างดวงตา                 สิ้นปัญญามืดแปดด้านวานช่วยที

๐ แลคลับคล้ายคลับคลาน่าสงสัย        ฉงนใจไตร่ตรองปริศนานี้
ขวนขวายไขข้องใจที่ตนมี                   ยังหาที่มาแห่งคำตอบไม่เจอ

๐ บุญกุศลปัญญายังมิหยั่งถึง               จิตซาบซึ้งปรารถนาอยู่เสมอ
สงสัยข้อกังขาจนพล่าเบลอ                 ใครนะเออจะตอบข้อข้องใจ

เจริญพร
อุตฺตโม

.

0987654321

.

๐ ยิ่งศึกษายิ่งลึกซึ้งถึงแก่นธรรม         จิตน้อมนำศรัทธาปรารถนาผล
ธรรมทุกข้อต้องเรียนรู้ด้วยตัวตน        ผู้บันดลชี้ทางออกคือครูบา

๐ อาจารย์สอนสั่งฝึกปฏิบัติ                 เรียนทางลัดย่อมมิรู้ถึงคุณค่า
ความสำเร็จไม่ได้มาชั่วพริบตา             วิริยะมากเกินกว่าปุถุชน

๐ อ่านธรรมเห็นธรรมอักษร                 ซาบซึ้งตอนเทศนารู้เหตุผล
ปฏิบัติจริงแจ่มแจ้งดวงกมล                ธรรมะยินยลจึ่งใช้ปัญญา

๐ อยากกินข้าวปลูกใส่พะลานหิน        ใจถวิลเก็บบุญกินในชาติหน้า
หมั่นสร้างบุญกุศลจิตศรัทธา               จงพากเพียรนำพาตนสู่หลักชัย

๐ อันรากเหง้าจิตใจของมนุษย์             ยากดิ้นหลุดอาสวะนี้ได้
ฆ่าห้ำหั่นดับดิ้นสิ้นจากใจ                    ปริศนาธรรมไซร้ฆ่าพ่อแม่ตน

๐ ศีลวัตรพึงปฏิบัติชอบ                      เดินตามกรอบธรรมวินัยบรรลุผล
สำรวมกายวาจาใจอย่าหลงกล             คือฆ่าเพื่อนคนสนิทของตัวเรา

๐ เมื่อใจหมายปรารถนาสู่สวรรค์         จงเพียรหมั่นสดับธรรมสิ้นขลาดเขลา
แก้ผ้าในวัดไตร่ตรองดูเอา                    ค่ำเช้าเฝ้าฟังธรรมคัมภีร์ใบลาน

๐ น้อมนำมาปฏิบัติอย่างถูกต้อง          จิตผุดผ่องหลุดพ้นวัฏสงสาร
ศรัทธาพระสัมมาผู้นิพพาน                 ชั่วอสงไขยกาลสู่สวรรค์จริง

๐ ปริศนาแห่งธรรมไขกระจ่าง             ดวงตาพ่างสัจธรรมสรรพสิ่ง
คำสอนพุทธองค์โลกพึ่งพิง                  จงอย่าทิ้งอริยะสัจสี่...เอย

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ภาวนาสวดมนต์คืนสุดท้าย              สำเร็จเป้าหมายดังใจปรารถนา
กุศลที่ข้าพเจ้ากระทำมา                       ดลนำพาบุญเกิดแด่ทุกคน

๐ แม้น้อยนิดพากเพียรอุตสาหะ           วีริยะอดทนจนเกิดผล
พึงสงบสุกสว่างดวงกมล                     ถึงมิอาจหลุดพ้นกิเลสอันใด

๐ บุญกุศลบารมีคงไม่มาก                    แต่ใจฝากถึงทุกคนจงสดใส
รับเอาความปรารถนาดีจากใจ             ส่งมอบให้ทุกคนโปรดยินดี

๐ ตั้งจิตอธิษฐานค่ำคืนนี้                     ขอทุกท่านสวัสดีสุขี
ร่ำรวยสมปรารถนาทุกราตรี                จงมั่งมีเงินทองกองท่วมตัว

๐ ภาวนาสวดมนต์คืนสุดท้าย              ขอทุกท่านหลับสบายถ้วนทั่ว
อริราชศัตรูร้ายหวั่นหวาดกลัว             ใจมืดมัวกลับสว่างทุกท่านเทอญ

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

๐ ขอกุศลผลบุญข้าพเจ้าทำ                  ช่วยอำนวยท่านสมปรารถนา
ตลอดระยะเวลาสองสัปดาห์                บูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

๐ แม้นเกิดกุศลผลบุญอันใด                 ดาลดลให้ทุกคนหายโศกเศร้า
บาปทั้งปวงจงเป็นเพียงของเรา           สุขดวงเนาถ้วนหน้าด้วยธรรม

๐ วันนี้ลาสิกขาเป็นสามัญชน              เกือบหลุดพ้นอาสวะอันลึกล้ำ
แต่กลิ่นกิเลสเย้ายวนใจประจำ             พาจิตหลงถลำยามพลั้งเผลอ

๐ บุญบารมีไม่ถึงซึ่งมรรคผล               ยึดติดตนหลงกลกิเลสเสมอ
สุขทางโลกแทรกซ้อนบำรุงบำเรอ       จึงพบเจอเพียงเปลือกสาระธรรม

๐ แก่นหัวใจพุทธศาสนา                      จิตศรัทธาใจสัมผัสทุกเช้าค่ำ
แต่มิอาจบรรลุผลแห่งกรรม                 ทุกอย่างเกินคำอธิบายจากใจ

๐ ขอกุศลผลบุญกุที่เราสร้าง                จงนำทางทุกท่านให้สดใส
ทุกข์จางหายแคล้วคลาดปลอดภัย       สาธุไว้เหนือเกศเกล้าด้วยเทอญ

เจริญพร
อุตฺตโม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

 ๐ สุดท้ายเหลือเพียงแค่เถ้ากระดูก        เก็บไว้ให้ลูกหลานกราบไหว้เท่านั้น

คนทั้งโลกไม่เศร้าโศกจาบัลย์               ตายไปอย่าหวังขึ้นสวรรค์ชั้นใด

๐ ตกนรกแบกแผ่นดินไว้บนบ่า           อาบน้ำตาประชาชนร่ำไห้ขอ
กินสวะอาจมลูกหลานทานไป              นั่นเพราะบาปทำไว้ก่อนตัวตาย

๐ ปล้นราษฎร์โกงรัฐยัดใส่กระเป๋า       ผลาญเผาชาติบ้านเมืองจนฉิบหาย
เสี้ยมสอนรากหญ้าก่อม็อบทำลาย        สุขแต่กายใจตกขุมนรกจริง

๐ กลับชาติตอนเหลือกระดูกเถ้า           ร่างเหม็นเน่าสิ้นโอกาสกลอกกลิ้ง
หมดลมหายใจไร้แผ่นดินพักพิง          สิ่งที่ทิ้งประจานตนคือบาปกรรม

๐ ผีสางเทวดาเป็นพยาน                      คำสาปสานจารึกอย่าหลงถลำ
กรมหลวงชุมพรสัจจาถ้อยคำ              ใครระยำโกงแผ่นดินไม่ตายดี

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

"เกิดเป็นคนอย่าเป็นคนลืมตีน"

๐ เงินเดือนน้อยใช้สอยอย่างประหยัด       มัธยัสถ์อดออมถนอมผล

อยู่พอเพียงเลี้ยงกายสู้อดทน                ชีวิตชนชั้นแรงงานประเทศไทย

๐ ลูกจ้างเขารับจ้างกินไปวันวัน             ความใฝ่ฝันขับรถป้ายแดงใหม่

บ้านหลังน้อยซอมซ่อไม่พอใจ               ซื้อหลังใหญ่หนี้ท่วมหัวดอกเบี้ยบาน

๐ ทำโอทีดึกดื่นยันเที่ยงคืน                  เช้าลุกตื่นตีสี่ออกจากบ้าน

เร่งรีบรุดฉุดกายหมายทำงาน                หอบสังขารอันโรยราล้าอ่อนแรง

๐ ถูกกักขังดังนกน้อยติดกรง                นายประสงค์สิ่งใดไม่โต้แย้ง

หัวโขนครอบเริ่มฉากการแสดง              ศักดิ์ศรีแห่งตัวตนหมดสิ้นลง

๐ จบปริญญาแค่ขี้ข้ารับใช้                   บางคนใส่หัวโขนจนใหลหลง

วัวลืมตีนลืมถิ่นฐานพนาพง                 เดินอวดองค์ท่ามกลางดงผู้ดีปลอม

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”