อาลัย อาวรณ์

อาลัย อาวรณ์
[อาลัยอาวรณ์] ๐ ตะวันรอนอ่อนแสงยามแลงค่ำ นั่งดื่มด่ำฉ่ำฤดีตรงที่เก่า เหนื่อยกับงานการก่อท้อจริงเรา ปลดปล่อยเศร้าเหงาทรวงห้วงอารมณ์ ๐ ยิ้มละเมียดละไมเติมไออุ่น หอมละมุนกรุ่นกลิ่นเหล้าเคล้าผสม ดุจน้ำทิพย์หยิบจากฟ้ามาเชยชม รสชาติขมกลมกล่อมย้อมวิญญาณ ๐ คำบุราณหวานเป็นลมขมเป็นยา ฤทธิ์สุรายากระษัยใช้ผสาน คนอกหักรักษาแผลแก้อาการ ลืมนงคราญผู้หาญหักรักระทม ๐ สิบปากว่าอย่าเชื่อเมื่อพบพักตร์ รักสลักปักอุราเป็นยาขม จากหวานชื่นคืนวานเก่าเฝ้าจอมจม สุขเสพสมล่มสลายตายทั้งเป็น ๐ ดังยาพิษปลิดวิญญาณ์ฆ่าสังหาร ทรมานซานซมขมรักเข็ญ ใจฮำฮอนอ่อนล้าเพลาเย็น ก็ยังเป็นเช่นคนเก่าผู้เมามาย ๐ ลมหายใจไหลรวยรินแทบสิ้นลม เศร้าระทมขมขื่นไห้ใจสลาย หยดน้ำตาปร่ารินรดรันทดกาย แม้นสุดท้ายพ่ายแพ้แต่มิยอม ๐ สิ้นทุกอย่างอ้างว้างสุขจางหาย คล้ายว่ากายตายทั้งเป็นลำเค็ญพร้อม สู้ดิ้นรนบนถนนจนตรมตรอม ทุกข์ห่มห้อมตรอมวิญญาณเลือดซ่านกาย ๐ ไร้เรี่ยวแรงแผลงฤทธิ์ประสิทธิ์ประสาท สุดอนาถชาติเสือเมื่อแพ้พ่าย ถือศักดิ์ศรีภักดีมั่นตราบวันตาย คงความหมายเชิงชายไว้ในแผ่นดิน ๐ ลมหายใจไหลอยู่ก็สู้ต่อ มิได้ท้อต่อชะตาฟ้าดูหมิ่น พรหมลิขิตกีดกั้นจนฉันชิน ภูผาหินดินเทียมฟ้าข้ามิกลัว ๐ ดินกลบหน้าน้ำตาหยดรดผืนดิน จิตถวิลบินท้าฟ้าสลัว มืดอำพรางทางเบื้องหน้ายังพล่ามัว หยุดพักมองตรองตัวเองวังเวงจินต์ ๐ เหนื่อยมานานซานซมหลงจมปลัก ทั้งเรื่องรักหนักงานร้าวรานสิ้น รอยตราบาปสาปฝังขังชีวิน จักดับดิ้นวิญญาณ์ ณ คราใด ๐ ใครกันเล่าเข้าใจในตัวข้า เยี่ยงคนบ้าชะตาหักถูกผลักไส ซดน้ำเหล้าเกลากล่อมย้อมฤทัย เศร้าอาลัยในรักลวงดวงชีวัน ๐ กลอนน้ำเมาขี้เหล้าเขียนเกรียนที่สุด เตะสะดุดจุดหมายท้าทายฝัน เขย่าขวดจำอวดเล่นประเด็นมัน มากเรื่องเก่าเล่าขำขันประชันความ ๐ เทพขี้เมาเกลากลอนอักษรสาน ร้อยขับขานงานศิลป์ถิ่นสยาม บทประพันธ์สรรค์สร้างอ้างนิยาม มิลือนามตามปราชญ์ชาติกวี ๐ มิเหนียมอายขายหน้าข้าก็ช่าง มองมุมต่างอย่างเข้าใจในศักดิ์ศรี รูปก็หล่อพ่อปั้นมาหน้าดูดี ถ้อยพาทีมีเชิงชั้นขั้นเทพเมา ๐ ถอยรุกรับขยับสู้อยู่ทุกวัน เพียรขยันหมั่นทอกรอเสลา หอมรวยรินกลิ่นสุรายาบรรเทา ช่วยกล่อมเกลาทุกเช้าเย็นเป็นอาจิณ ๐ รสเมรัยไสขัดบำบัดจิต ปลุกชีวิตนิมิตฝันปั้นศาสตร์ศิลป์ หยาดน้ำทิพย์สิบชั้นฟ้ามาสู่ดิน ย้อมดวงจินต์สิ้นอาวรณ์กลอนเฮฮา ๐ ร่ายเรื่องรักหนักอกวิตกทุกข์ เจ็บจนจุกอุกอั่งนั่งโหยหา หยดน้ำตาร้อยห่าหาบอาบอุรา กี่ครั้งคราข้ารันทดสลดใจ ๐ บทละครย้อนชีวิตลิขิตเขียน สลับเวียนเปลี่ยนฉากลากถูไถ ลูกชาวนาข้าแผ่นดินถิ่นเมืองไทย เป็นบ่าวไพร่ไทรากหญ้าอย่าลืมตัว ๐ ต่างผู้ดีศรีสยามงามแต่เปลือก ใต้รองเกือกเสือกไสว่าไพร่ชั่ว สุดระทมขมขื่นคืนหมองมัว ฟ้าคุ้มหัวกลัวอะไรใครก็ตาย ๐ บทสุดท้ายมิอายฟ้ากล้าสู้ดิน ตราบชีพสิ้นกลิ่นเมรัยไม่จางหาย ทำความดีพลีอุทิศทั้งจิตกาย ฝากเชิงชายลายสือไว้ในแผ่นดิน ๐ ผืนแผ่นฟ้าใต้หล้าสุธาธาร ต่างพบพานผ่านผันกันทั้งสิ้น เกิดแล้วดับลับลาจนชาชิน สมถวิลโผผินจากพลัดพรากไป ๐ จันทร์ส่องแสงส่องใจในค่ำคืน สุดสะอื้นสะเทือนสั่นสุดหวั่นไหว จันทร์ร่ำไห้ร่ำร้องห้องห้วงใจ สุดอาลัยอาวรณ์ช้ำสุดกล้ำกลืน ๐ คืนระทมระบมทรวงบ่วงรักร้าย เมื่อรักพ่ายรักตอกย้ำจำทนฝืน เสียน้ำตาน้ำใจนางร้างแรมคืน แม้นยามตื่นยามหลับอาภัพจริง ๐ เหม่อมองฟ้ามองดาวสกาวพร่าง คิดถึงนางถึงหน้าน้องสมปองหญิง รักแรกพบแรกสบตาน่าแอบอิง หมายพักพิงพักรักไว้ในใจนาง ๐ เป็นคู่ซ้อนคู่ชีวันขวัญชีวา อ้อนวอนฟ้าวอนดินเป็นสินจ้าง สุขสมหวังสมรักสลักวาง เป็นคู่สร้างคู่สมอย่าตรมตรอม ๐ รักผูกพันผูกเราสองประคองรัก หอมนวลพักตร์นวลนางสิปางหอม ดอมกลิ่นเจ้ากลิ่นเนื้อนวลชวนดมดอม จันทร์กระพ้อกระจ่างพร้อมห้อมเจ้าจันทร์ ๐ รอยรักเก่ารักเราสองต้องจำจาก เขามาพรากมาเป็นหนามหยามใจฉัน ลบความเหงาความเศร้าเราผูกพัน เก็บฝากฝันฝากจันทราเพื่อนข้าที ๐ โอ้เจ้าจันทร์เจ้าช่วยอวยพรข้า สมรักสมปรารถนาเถิดครานี้ ความขุ่นข้องขุ่นเคืองใดในชีวี คลายหมองเศร้าหมองฤดีที่คลุมเครือ ๐ ดินก่อกำเนิดเกิดเรือนร่าง สรรพสิ่งจริงต่างอ้างว้างเหลือ เกิดแล้วดับกับมายาหาจุนเจือ หลงภาพเงาเน่าเนื้อหนังมังสากาย ๐ น้ำไหลเวียนเปลี่ยนถ่ายเลือดกายพล่าน สีแดงฉานซ่านรวยรินกระสินธุ์สาย เหม็นคูถหนองกองขยะเป็นประปราย เทระบายถ่ายทิ้งสิ่งไม่ดี ๐ ลมแปรปรวนรัญจวนเศร้าเหงาโศก พัดโบยโบกโลกกระแสแลวิถี ความมืดหม่นระคนหมองของชีวี สิ่งเลวร้ายมากมายนี้ที่อารมณ์ ๐ ไฟเผาไหม้ในกายคายไออุ่น ปลุกกระตุ้นฉุนเฉียวเคี่ยวเพาะบ่ม ถ่อสังขารวิญญาณอันซานซม เอาสติดำริข่มคมปัญญา ๐ อันธาตุสี่ที่รู้เป็นครูฝึก แก่นผลึกสำนึกไว้ใคร่ศึกษา สรรพสิ่งจริงแท้แค่มายา อนัตตาหาจีรัง ฤา ยั่งยืน ๐ ดังแก้วเปล่าเหล้าเติ่มเพิ่มสีสัน จิตผูกพันสัญญามิกล้าฝืน รักตามติดคิดยึดมั่นทุกวันคืน จึงชอกช้ำกล้ำกลืนขมขื่นใจ ๐ แม้นแก้วใสใบเปล่าไร้เหล้าเติม เป็นดังเดิมเริ่มแรกจะแปลกไหม สละทิ้งทุกสิ่งอย่างปล่อยวางไป ก็สิ้นไร้ในกองทุกข์พบสุขเอย ขอน้อมคารวะจากใจ ทรชนบ้านนอก ๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๘
ผู้ตั้งกระทู้ ทรชนบ้านนอก :: วันที่ลงประกาศ 2015-07-01 01:10:19

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล