....................เกิดรบราฆ่าฟันลั่นสนาม   ทั่วทุกยามตามป่าพนาสัณห์..                                                       ทิ้งเด็กน้อยคอยพ่อรอทุกบวัน    ไม่ได้หันหวนกลับจนลับคืน

.....................ยี่สิบปีไม่เห็นมีสันติภาพ      เหมือนถูกสาบให้ยิ่งจนอดทนฝืน

จับมมีดพร้าปาระเบิดและลูกปืน     ถูกจับยืนเชือดคอรอวันตาย

.....................ได้อะไรจากสงครามสนามรบ    ทั้งประสบปัญหามาไม่หาย

ประชาชนทนอดอยากอย่างมากมาย     มีความตายกระหายหิวเข้าคิวรอ

.....................เพราะผู้นำได้ยศฐาน์บ้าอำนาจ    จนลืมชาติประชาชนทุกคนหนอ

ได้ก่อร่างสร้างปมนิยมพอ    เป็นเหตุก่อสงครามติดตามมา

....................เหลือรอยเลือดและน้ำตาพร่าชีวิต    ทั่วทุกทิศต้องล้มตายเหนื่อยหน่ายล้า

ความอดอยากตรากตรำช้ำอุรา     เมื่อถึงคราอ้าปากขอรอข้าวกิน.

....................ประสบการณ์ผ่านมายี่สิบปี     ไม่เห็นมีสิ่งดีใดในทั้งสิ้น

ได้หันหน้าเจรจาเป็นอาจิณ     จนได้ยินสันติธรรมกัมพูชา...............

                                                              รำลึกวันสีหนุเดินทางกลับสู่กัมพูชา 14 พ.ย.2534