ที่จริงดาวกระพริบระยิบอยู่

ยังรับรู้ทุกอย่างมิวางเเฉย

เพียงเมฆาเจ้ากรรมลมรำเพย

พัดเมฆเลยกำหนดมาบดบัง

ดาวเป็นดาวสกาวในหัวใจทิพย์

เชิญเดือนหยิบดวงกมลแห่งมนตร์ขลัง

ให้ห้วงหาวไร้นามความเกลียดชัง

แม้นเมฆคลั่งก็จงเตือนจนเคลื่อนคลาย

ดาวคงเคลื่อนเดือนคงคล้อยตามรอยจักร

เฝ้าตระหนักมรรคทางสร้างความหมาย

เดือนมีดาวดาวมีเดือนเป็นเพื่อนกลาย

เปลี่ยนนิยายเรื่องเดิมเพิ่มปุ่มปม

ปรัชญ์  วลีพร

      ยิ้มกับดาวทายทักประจักษ์มิตร

เคยชื่นชิดต้องมนต์แต่หนหลัง

เกริ่นคำขานสานคำเอ่ยเหมือนเคยฟัง

ตรึงภวังค์ดุจเยี่ยมเยือนเพื่อนนักกลอน

เรียน คุณปรัชญ์ วลีพร

         ใจตรงกันครับ  จะต่องานของคุณดาว  คุณปรัชญ์มาก่อน  เริ่มสนุกแล้วครับ

                                                                                                               ราชาวดี

คนเดินดินถวิลดาว...เรื่องราวฝัน

เดือนดาวนั้นคือคำเปรียบเทียบคำสอน

ระหว่างจริงกับจินตนาทร

พอผันผ่อนส่วนเกินคนเดินดิน

หนาวน้ำตาคราเดือนดาวไม่พราวแสง

ใจหม่นแล้งถึงกับจะดับสิ้น

มิแลฟ้ามิกล้าเห็นความเป็นจินต์

รอพรุ่งนี้ได้ยินไหมเดือนดาว

ปรัชญ์  วลีพร

          แม้คืนแรมแซมดาวพราวฟ้ากว้าง

ไม่อ้างว้างแล้วหนอ  ....... ขอเกริ่นกล่าว

เดือนรูปเคียวที่เห็นเป็นเรื่องราว

น้ำค้างพราวหยาดหยดยังจดจำ

          คือตำนานขับเคลื่อนแล้วเลือนลับ

คืนเดือนดับรุมเร้าทุกเช้าค่ำ

กว่าเมฆหมอกจางหายร่ายลำนำ

เป็นเพลงช้ำคร่ำครวญหวนอาวรณ์

        ถึงคืนแรมแต้มดาวสกาวผ่อง

ชีพรังรองสุขสันต์เหมือนวันก่อน

แหงนมองดาวพราวฟ้าเผลออาทร

ดาวอย่าจรจากไกล ..... ให้เศร้าตรม

เดือนเพื่อนคาว...แม้นทุกคราเมื่อมาพบ

เผยไม่ครบส่วนกายอายถวิล

บ้างเพียงเสี้ยวคล้ายซ่อนเงื่อนเปื้อนราคิน

บ้างประทิ่นทักเพื่อนเดือนเต็มดวง

เหมือนหนึ่งงานมากมายแทบกายขาด

ก็มุ่งมาดปรารถนามาโชติช่วง

ด้วยดวงจิตพิสมัยไม่หลอกลวง

จึงตักตวงตามที่ความมีเป็น

ปรัชญ์  วลีพร

   ๐  นอนเอนกายม้านั่งไม้ริมชายป่า          ทอดสายตาชมเดือนดาวพราวแสง

หิ่งห้อยน้อยลอยถลาล้าโรยแรง                ใครหนอแกล้งทิ้งเจ้าเหงาเดียวดาย

   ๐  แพรวพิรุณเย็นฉ่ำชุ่มชื่น                          พรมทั่วผืนพสุธาแล้งเหือดหาย

เดือนดาราฟ้าหลังฝนกระจ่างพราย              กระต่ายน้อยหมายจันทราชะเง้อคอย

   ๐  เสียงกบน้อยในกะลาประสากบ              ร้องอ๊บอ๊บแสนสุขใจไม่เหงาหงอย

มันยิ่งใหญ่ใต้กะลาในป่าดอย                  โลกใบน้อยสุขจากใจตัวมันเอง

   ๐  พอพ้นโลกกะลาฟ้ากว้างใหญ่                ไม่แปลกใจไยกบน้อยจึ่งรีบเร่ง

ใจฮึกเหิมหาญหักเยี่ยงนักเลง                   มันช่างเก่งกล้ากินเดือนจนเลือนราง

   ๐ สรรพสิ่งคล้ายหยุดนิ่งแต่ติงไหว               เฉกเช่นใจครื้นเครงแต่อ้างว้าง

แสงเดือนดาวเมฆาบังซ่อนพราง                     แต่กลับส่องสว่างในใจคน

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกท่าน

             ยินดีอย่างยิ่งและขอต้อนรับเพื่อนๆทุกท่านด้วยใจจริง

                                                                     ด้วยจิตคารวะ

                                                                            ราชาวดี

       ราตรีประดับดาวพราวพร่างสรวง

จันทร์แจ่มดวงงดงามยามลอยเด่น

วิถีโลกเปลี่ยนผันคืนวันเพ็ญ

ขึ้นแรมเช่นชีวิตอนิจจัง

       มีสุขโศกโชคเคราะห์เพราะตัณหา

ภาพมายาย้อมจินต์ถวิลหวัง

เสี้ยวความคิดกลมกล่อมย้อมภวังค์

จงหยุดยั้ง .... พอเพียงเลี้ยงชีวี

       เปรียบชีวิตคล้ายดาวพราวไสว

วันหนึ่งไซร้แสงหม่นมิคงที่

รักษาแสงโสภาไร้ราคี

สมศักดิ์ศรีงามเด่นที่เป็น .... ดาว

สวัสดีครับ คุณราชาวดี
กลอนบทนี้ ผมแต่งตามอารมณ์ที่พาไปเพราะนึกถึงอยู่ว่า ยามค่ำคืน จะมีอะไรให้เขียนถึงอีกได้บ้าง จึงนึกถึงหิ่งห้อยยามกลางคืน ช่วงนี้ค่อนข้างปวดหัวกับงานมาก จนไม่มีอารมณ์เขียนอะไรเลย  หากมีเวลา ผมจะมาเยือนนะครับ

ปุณณมี

           มาลัยดาวรายเรียงเคียงจันทร์ส่อง

นภาผ่องคล้ายเชิญให้เหินหาว

แล้วร่วมร้อยบรรเลงเพลงขวัญดาว

ช่วยโน้มน้าวปลอบจินต์ร่วมยินดี

           เพียงพบกันวันหวังพลังก่อ

สืบสานต่อสะพานดาวพราวสดสี

ร่วมกันเดินร่วมกันร้อยสร้อยพจี

มิตรไมตรีพันผูกปลูกศรัทธา

         ดอกเอ๋ย  เจ้าดอกกระดังงา

กวีไม่แล้งแหล่งหล้า  เชิญปิยมิตรมา  รจนางานเอย

คิดถึงดาวหลายดวงห่วงคิดถึง

วันหนึ่งแห่งวัน-วัย ได้แหงนหน้า

เห็นดาวหลายดวงแห่งห้วงฟ้า

จึงรู้ว่าดาวยังสว่างดี

คารวะเคารพครูอาจารย์กวีทุกท่าน สบายดีกันไหมครับ

รัตนโกศิลป์ศก

        ดาวแต่งแต้มแย้มยิ้มพริ้มทายทัก

พร้อมตระหนักความคิดถึงซึ่งล้นปรี่

ขอบฟ้ากว้างเช่นไรหากไมตรี

ดาวยังมีแบ่งปันเท่านั้นพอ

     เฉกสายใยเปี่ยมค่าศรัทธามั่น

ยังผูกพันผลงานที่สานก่อ

หวังวันหนึ่งที่ใจได้เฝ้ารอ

โชคดีพอพบดาวพราวอำไพ

       ดอกเอ๋ย   เจ้าดอกลำไย

เทิดศักดิ์ศรีกวีไทย   สร้างผลงานให้  เลื่องลือเอย

         ชีวิตอนิจจัง                  คราเด่นดังดุจดาวใส

ส่องแสงแพรวพิไล              ประสงค์ใดสุขสมปอง

        อนิจจาคราดวงตก      ในหัวอกพิษกลัดหนอง

ยลดาวไม่เรืองรอง              สุดหม่นหมองครองทุกข์ตรม

       ตั้งจิตหมายใฝ่คว้า       สอยดาวมาไว้ชื่นชม

คิดดีทำดีสม                      ร้อยรักบ่มรับขวัญดาว

     ดาวสุกสว่างส่องกระจ่างเสมอ                   ดาวอาจเผลอลืมกระพริบแสงบางครั้ง

ดาวหม่นหมองราศีเงาเมฆบดบัง                  แต่ดาวยังคงเป็นดาวประจำใจ

    ค่ำคืนดาราดาษดาพร่างพราว                      สุดขอบห้วงกลางหาวอันกว้างใหญ่

เฉกเช่นมิตรภาพน้ำใจ                                       ถึงห่างไกลไหลรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

    ดาวสุกสว่างในใจเสมอ                                 หลงละเมอชมดาวทุกคราวเที่ยว

ดาวฉายส่องประกายหวังจริงเชียว                 แวะเลาะเลี้ยวเกี่ยวก้อยน้องชมแสงดาว

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”                                              

สวัสดีครับ คุณทรชนบ้านนอก

           ยินดีที่มาร่วมงานกันอีก  ขอบคุณที่ช่วยเติมเต็ม  ขยันเขียนเหมือนเดิมนะครับ

                                                                                                                    ราชาวดี

      ที่จริงดาวกระพริบระยิบอยู่

ยังรับรู้ทุกอย่างมิวางเเฉย

เพียงเมฆาเจ้ากรรมลมรำเพย

พัดเมฆเลยกำหนดมาบดบัง

                                     ดาว

      ดาวเจ้าเอ๋ย ....... เคยเยือนมาเลือนลับ

ขอเชิญกลับคืนเหย้าเรายังหวัง

เพื่อนร่วมรุ่นที่เห็นเคยเด่นดัง

สำเนียงฟังคุ้นเคยเฉลยมา

     เมฆบอกลาฟ้ากระจ่างพร่างพื้นภพ

ผองดาวครบชื่นชมสมปรารถนา

อยากให้ดาวผ่อนพักลานอักษรา

ร้อยมาลาพร้อมจำนรรจ์รับขวัญดาว

   ขอชื่นชมดวงดาวแพรวพราวแสง

งามจำแลงพร่างพรายประดับฟ้า

ระยิบระยับวิบวับตระการตา

ดาษดากลางห้วงหาวยามราตรี

   ดาวดวงนี้ส่องประกายในใจคน

ก่อเกิดผลแห่งรัก ณ จุดรวมนี้

มิตรภาพความผูกพันจิตไมตรี

เพื่อนผองน้องพี่เชื่อมสะพานดาว

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

เพลินชมดาวแต่ละดวง...ช่วงงามเด่น

แจ่มวันเพ็ญเดือนมาฆะสัจจะหาว

ดาวแอร่มแฉล้มสลักรักพรายพราว

เกินจะกล่าวพรรณนาว่าชื่นชม

ดาวประดับที่ใดจึงใสเด่น

จักงามพร้อมผาดเพ็ญเช่นโสมสม

ดาวประดับที่ใจไร้รอยตรม

นั่นคือพรหมลิขิตสิทธิ์แห่งดาว

ปรัชญ์  วลีพร

         แพรวพิรุณ ...... ชุ่มฉ่ำดุจคำหยาด

แต้มสีวาดเพลิดเพลินเกินคำกล่าว

แสนยินดีปรีดาเอื้อมคว้าดาว

หยุดเหินหาวผ่อนพักได้ทักทาย

        เพียงสบตารู้ใจใฝ่ประสงค์

รักบอกบ่งเรียนรู้สู่จุดหมาย

อยากเห็นรอยยิ้มดาวพราวพร่างพราย

อย่าห่างหายอีกนะจะชื่นชม

     ริ้วลมลูบจูบดาวหนาวในจิต

เคยเชยชิดแววดาวพราวสุขสม

หนาวลมซ้ำโหยหาอุราตรม

วอนให้ลมพัดพาดาวมาเยือน

      ในฝันหนึ่งอิ่มเอมเปรมปรีดา

ณ ลานรักอักษรามาพบเพื่อน

เหลียวมองหาดาวประดับไยลับเลือน

ปลอบใจเตือนตนหนอ ..... ยังรอดาว

         แม้ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยจะลอยลับ

ถึงวันพรุ่งก็จะกลับสมคำกล่าว

ขอส่งสารสู่สรวงถึงดวงดาว

ว่าคิดถึงใจร้าวเพราะดาวลวง

เมื่อยังเล็กเด็กน้อยคอยอ้อนแม่

สองตาแลดวงดาวพราวพร่างสรวง

อยากได้ดาวอิงแอบไว้แนบทรวง

จนกาลล่วงเติบใหญ่ฝังใจจำ

       ยามเปลี่ยวใจไร้เพื่อนมาเยือนเหย้า

คืนที่เหงาทุกคราเพลาค่ำ

ดาวล้อมจันทร์รายเรียงเพียงลำนำ

ลิขิตคำจากจินต์ถวิลวอน

แอบเมียงมองชมดาวทุกเช้าค่ำ

เจ้าอย่าช้ำชอกใจเลยดาวจ๋า

เหนื่อยนักลองพักบ้างสักครา

ยังไงฟ้าไม่ทิ้งดาวให้เหงาใจ

ดาวเคียงจันทร์สุริยันอิจฉา

สูรย์เจิดจ้าเดือนดาราหวั่นไหว

ธรรมชาติธรรมดาหมุนเวียนไป

ครั้นฟ้าใหม่ดาวในใจจะปรากฏ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

       ที่พักพิงอารมณ์เคยสมสุข

ช่วยปลอบปลุกความรักในอักษร

มีเพื่อนดาวร่วมเรียงเคียงคำวอน

ถ้อยสุนทรฝังจิตคิดอาลัย

       ศาลารายริมน้ำสุขล้ำยิ่ง

คือทุกสิ่งหรรษาจะหาไหน

มีดาวร่วมรจนาพาเพลินใจ

ร่วมฝันใฝ่ไฟรักแห่งนักกลอน

        สายชลปริ่มสองฝั่งทุกครั้งเยือน

ยังติดเตือนอดีตผ่านแต่กาลก่อน

ผะแผ่วผิวริ้วชลกระเพื่อมวอน

เหมือนจะอ้อนเสน่หามาชื่นชู

         วะวับแสงหิ่งห้อยพลอยเพลินจิต

นวลแสงพิศต้องตาคราเคียงคู่

แต่เราต้องเดียวดายได้แต่ดู

สูงเกินกู่ถึงดาวพราวนภา

        หอมราตรีต้นเก่าดูเหงาหงอย

เดือนเด่นลอยลับสรวงให้ห่วงหา

ดาวกระพริบอยู่ไยไม่หวนมา

รู้ไหมว่า ..... เราคอยอย่างน้อยใจ

เหม่อมองฟ้าหม่นคืนเพ็ญหนาว               ไยดวงดาวเศร้าสร้อยเหงาหงอยแท้

ฤา กลาแถงจรัสแสงแกล้งรังแก            ไฉนเลยฟากฟ้าแปรไม่แคร์ดาว

ดาวเอยดาวเจ้าล่องลอยอยู่เบื้องบน           อย่าสับสนงวยงงห้วงกลางหาว

ดึกดื่นดาราดาษดาพร่างพราว                 ระยิบระยับวิบวาวดาวล้อมเดือน

แต่มีดาวสักกี่ดวงเจิดจรัส                        สว่างชัดคงอยู่มิคราเคลื่อน

ศศิธรข้างแรมยังลาเลือน                         ดุจเสมือนดาวในใจโรยแรง

เหม่อมองฟ้าหม่นคืนเพ็ญหนาว                ดาวปวดร้าวคราวโดนฟ้ากลั่นแกล้ง

แต่ดาวยังเป็นดาวมิเปลี่ยนแปลง              จะเฉิดฉายจรัสแสงอีกครา

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”              

                              หอมราตรีต้นเก่าดูเหงาหงอย

                       เดือนเด่นลอยลับสรวงให้ห่วงหา

                      ดาวกระพริบอยู่ไยไม่หวนมา

                     รู้ไหมว่า ..... เราคอยอย่างน้อยใจ

        หวนหาอาวรณ์หวัง     ทุกอย่างพังแปรเปลี่ยนไป

เหน็บหนาวเหลืออาลัย       ไม่สมปองสิ่งต้องการ

        ดาวเอยอย่าเลยลับ    โปรดสดับเพลงขับขาน

หวานแว่วพลิ้วแผ่วธาร        โลมหลั่งมานชื่นเปรมปรีดิ์

         ดวงดาวสุดเดียวดาย            เปล่งประกายหม่นหมองศรี

เตร็ดเตร่เหนือเมฆี                        ผ่านราตรีวันต่อวัน

          เหนื่อยหน่ายเหลือคณา       อยากอำลาไปนิรันดร์

แต่ใจยังห่วงจันทร์                        อาจจาบัลย์หากดาวจร

          ครบเดือนก็หวนมา              ด้วยห่วงหาแลอาทร

ฟังคำเพื่อนพร่ำวอน                      ด้วยกาพย์กลอนจึงกลับกลาย

          ลอยมาอีกคราหนึ่ง              กลอนซาบซึ้งมิขาดสาย

ส่งสารมาทักทาย                         คงผ่อนคลายเบาคร่ำครวญ     

           ยลสารให้ยินดี                         ร่ำพาทีพร้อมชี้ชวน

รำลึกพร้อมประมวล                         แรกพบดาวพราวนภา

       คล้ายเหมือนเพื่อนสนิท             เคยชื่นชิดร้อยภาษา

ต่อคำจำนรรจา                              พาสุขสันต์เมื่อวันวาน

      ขวัญเอย อย่าเลยลับ                เชิญขวัญกลับมาขับขาน               

พร้อมดาวพราวสราญ                     เคียงคุ่หมายร่ายเพลงกลอน

           คิดถึงคะนึงหวน            เคยชี้ชวนเมื่อวันก่อน

หลงมนต์กลอักษร                   ซ่อนเสน่ห์ในวาที

          เมฆหมอกลอยพ้นผ่าน   จากวันวานปลื้มไมตรี

ประกายดาวแจ่มศรี                 ชุบชีวียามพบกัน

         ไม่บอกก็รู้ว่า                สื่อภาษาในโลกฝัน

แต้มสีกวีวรรณ                      สรรค์คำกล่าวโน้มน้าวจินต์

          ใครกันฉันไม่รู้           ใครเคยคู่ใฝ่ถวิล

เพื่อนบ่นให้ยลยิน            จึงรู้สึกให้นึกงง

       โปรดช่วยชี้เฉลย      ตามเอื้อนเอ่ยดังประสงค์

เพื่อชวนมาร่วมวง             ซึ่งก็คงสนุกดี

        หากเขาเข้ามาอ่าน   หรือเพียงผ่านมองวลี

อิ่มเอมแลเปรมปรีดิ์           ด้วยยังมีเพื่่อนมารอ     

         ขอโทษเข้าใจผิด                   ปิยมิตรร่วมสานก่อ

ห่างหายไปนานพอ                         ลืมแล้วหนอวงอักษรา

         ยินดีมีเพื่อนใหม่                   ปันน้ำใจมอบให้มา

ดาว เด่นประดับฟ้า                        ประโลมหล้าแสนยินดี

        ร่วมเสริมกวีสาน                   มาผสานมิตรไมตรี

ลานฝันสุนทรีย์                            สืบสายต่อมรดกไทย

          พิศเพลินวลีร้อย               พลอยเหินหาวพราวสดใส

เพ็ญจันทร์ผ่องอำไพ                 คะนึงในจินตนาการ

          ดาวเรียงเพียงเนตรนุช    ช่างงามสุดเกินไขขาน

หอมกลิ่นราตรีสราญ                รมย์รื่นในหทัยถวิล

          มนต์กลอนสร้างสัมพันธ์ ไมตรีมั่นธารรักริน

เรียงร้อยสร้อยกวิน                   ด้วยคมคำนำศรัทธา

     คิดถึงดาวที่รัก                     ยากเกินหักตัดใจลา

ดวงดาวบนฟากฟ้า          คือศรัทธามหาชน

    ดาวนี้คงเป็นดาว                 สุกสกาวสว่างผล

ดาวในใจทุกคน                       มิอาจลืมเพื่อนดารา

   ยามเหงาแวะทายทัก             คราคิดรักยังห่วงหา

เสน่หาตรึงตรา                         ถักทอดาวผูกร้อยกัน

   แอบมองดาวเสมอ                ดาวละเมอเศร้าโศกศัลย์

ดาวออดอ้อนรำพัน                  จึงกลับมาหาดวงดาว

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

            ผลงานที่ประจักษ์             ซึ้งตระหนักเกินคำกล่าว

เพื่อนก่อต่อสืบสาว                      คือเรื่องราวบำเพ็ญตน

          ภาพยลดลศรัทธา             มุ่งหมายค่าเพื่อชุมชน

ทำดีทวีผล                               ปลื้มกมลมิลืมเลือน

         คือ ดาว พราวแสงส่อง     งามเรืองรองคราเยี่ยมเยือน

กำลังใจจากเพื่อน                    ส่งมามอบเพื่อปลอบขวัญ

        สะสมบุญสืบสาน             ดุจสายธารหล่อชีวัน

ทรชน คนขยัน                      คือ ......รางวัลของชีวิต

         ก้าวสู่ความสมหวัง                        เพิ่มพลังเต็มดวงจิต

กล้าแกร่งด้วยความคิด                          จักพิชิตสู่เส้นชัย

       เฉกเช่นดวงดาวนั่น                       ทุกคนฝันดาวสุกใส

ถนอมสู่ห้องใจ                                   สูงเกินไขว่คว้ามาครอง

      เพียรร้อยสร้อยคำขาน                   เป็นสะพานเชื่อมรังรอง

จุดหมายที่ใฝ่ปอง                              ขอจับจองนวลแสงดาว

..ดาวใดในหล้าโลก                       ฤๅร้างโศกร้างรักหักหาย

ส่องกระพริบยิบยับอยู่พร่างพราย      แพรวพราวปรายฟ้ายามราตรี

....ดาวหนอดาว                            แสงเจ้าวาววับเริ่มริบหรี

ทวงถามข่าวคราวเขาคนดี               คนที่นอนใกล้ชิดสอนนับดาว

       ดาวเอ๋ย  ดาวประดับ

ไยลาลับจากสรวงให้ห่วงหา

เคยแย้มยิ้มนวลดาวพราวนภา

สุขทุกคราเยี่ยมเยือนเตือนหทัย

จำภาพฝันวันวานสมานมิตร

ได้ชื่นชิดเรียงร้อยสร้อยคำไข

วันนี้ฝันอำลามาร้างไกล

สงสารใจหวังวันชื่นกลับคืนเอย

        ดาวเอ๋ย  ดาวเด่น

ใครใครเห็นหลงรักประจักษ์ค่า

เพราะดาวแจ่มสุกสกาวพราวนภา

ประดับหล้าประโลมดินถวิลปอง

เป็นเพียงมิตรชิดใกล้ได้รู้จัก

เผลอแอบรักแอบชมมิสมสอง

ระยะทางแสนไกลได้แต่มอง

ขอเพียงครองดาวในใจได้ไหมเอย

     เปล่าเปลี่ยวเดียวดายหมายมั่น

นับวันฝันชื่นคืนสุข

ความหวังรางเลือนเพื่อนทุกข์

โรมรุกชีพท้อทรมาน

     ดาวหลบซ่อนดวงห่วงหา

มองฟ้าไยหม่นเมฆผ่าน

หวังพรุ่งนี้คงชื่นบาน

ตระการโลกชื่นรื่นรมย์

                 ร้อนร้อนร้อนรุมรุ่มร้อน

เหนื่อยอ่อนเต็มตื้นขื่นขม

จากหายหลายวันนานนม

จ่อมจมไข้ใจไม่จาง

    พักจิตผิดหวังพังวอด

ตลอดหลบเร้นเว้นว่าง

ค่ำเช้าเหงาหงอยปล่อยวาง

อ้างว้างเหว่ว้าอาวรณ์

    คะนึงคำนวณหวนกลับ

นั่งนับมิวายถ่ายถอน

คิดถึงตรึงจิตมิตรกลอน

จำย้อนใคร่ครวญหวนมา

    เปลี่ยนชื่อจากเดิมเสริมใหม่

หวังให้ยืนยงคงค่า

มิอาจเป็นดาวดารา

อายฟ้าอายจันทร์หวั่นใจ

    ขอเป็นเศษเสี้้ียวพึงมี

 ธุลีผงดำต่ำใต้

ด้อยกว่าก้อนดินก้อนใด

แต่ไม่ลืมราชาวดี...

    ขอเป็นเศษเสี้้ียวพึงมี

ธุลีผงดำต่ำใต้

ด้อยกว่าก้อนดินก้อนใด

แต่ไม่ลืมราชาวดี...

    ชมดาวพราวสรวงห่วงหา

เพื่อนยาประจักษ์ศักดิ์ศรี

เมียงมองลานฝันสุนทรีย์

ไมตรีเรียงถ้อยร้อยกานท์

    อิ่มเอมผลงานปรากฏ

จำจดคุ้นเคยขับขาน

คือดาวเด่นดวงยืนนาน

ชำนาญการกลอนอำไพ

   เพื่อนคือดาวพร่างกลางสรวง

เด่นดวงมีค่าพึงใฝ่

เศษเสี้ยว ธุลีดิน ไซร้

ประดับอยู่ในใจชน