-๑-

เกิดเป็นร่างต่างตนบนผืนโลก

เผชิญโชคโศกสุขทุกเคลื่อนไหว

ผ่านกี่ความเจ็บปวดรวดร้าวใด

สำลักห้วงห่วงใยจากใครกัน ?

-๒-

กับรอยยิ้มอิ่มแย้มแต้มดวงหน้า

เบื้องหลังรอยชรากลับไหวหวั่น

ในเท้าที่หยัดยืนข้ามคืนวัน

สองขาสั่นฝืนขยับบังคับเดิน

หวังกลบใครคนหนึ่งซึ่งเคียงข้าง

ให้รู้สึกมิแปลกต่างเหมือนห่างเหิน

ให้เห็นว่าตนยังไหวมิใช่ส่วนเกิน

กล้าเผชิญกับวิถีที่บีบรัด

ทั้งที่ร่างเหี่ยวแห้งแรงน้อยนิด

เพียงฝนรินก็ฟุดฟิดติดไข้หวัด

แค่ลุกยืนยังจะล้มยามลมพัด

หายใจขัดก็ยังว่าตนมากแรง

-๓-

นี่แหละรัก หลังลูก สัมผัสโลก

มิอาจฝืนกลืนโศกแม้แข็งแกร่ง

รู้ว่านั่นคือวิถีที่แสดง

ยอมเปลั่ยนแปลงมิอยากให้ใครกังวล

ไม่อยากเป็นภาระแก่ลูกหลาน

จึงกล้าคิดจะค้านตั้งแต่ต้น

อยากหยัดยืนด้วยวิถีที่แห่งตน

แต่สุดท้ายก็มิพ้นรับความจริง

-๔-

นี่แหละโลก เกิดแก่ลูก นี่แหละรัก

เบาหรือหนักไม่เคยท้อต่อทุกสิ่ง

นี่แหละร่มไม้ใหญ่ให้พักพิง

อกอุ่นอิงยังเผื่อแผ่แม้ไม่สบาย.