การกระทำของคนมันสุดห่วย มอบความซวยเพื่อนมนุษย์สุดแสบสัน

ใครจะเดือดใครจะร้อนช่างแ_่งมัน ขอพวกฉันสนุกกันเท่านั้นพอ

     ถนนมีขอทีวันนี้ขอ กูจะล่อคันเร่งตะเบ็งเสียง

คุณจะหลับฤๅนั่งฟังสำเนียง รถส่งเสียงสนุกกันฉันพวกเกรียน

    ฉันทนฟังพวกมันแข่งกันขับ แค่มารับพวกมันน่าเบื่อหน่าย

 เจ้าหน้าที่ของเราก็มากมาย   พวกเนื้อร้ายไม่อยากรับเข้าคลับเลย

     ถึงเวลามารับให้รีบลุก หมดสนุกพวกมึงอย่าหนีหาย

  อย่าไปจ้องมองดูให้ตาลาย มึงนั้นตายไปแล้วเข้าแถวเลย

     อย่าได้มัวยืนมองจ้องดูศพ ควรเคารพในกรรมบาปวิถี

  มึงได้เกิดแต่เสือกไม่ทำดี  เกรียนอับปรีย์อย่างนี้น่าตีตาย.   จุลภาค

     พ

   ๐   ธรรมดา ของชีวิต ดิบสันดาน               เล้งฮูชง จารตรงใจ เรายิ่งแท้

ชั่วหยาบกร้าน หน้าด้านทน ใช่คนแน่                กานท์ เกรียน แก้ ไม่แพ้ทาง ช่างโดนใจ

   ๐   ดวดเมรัย พร่ำอ่าน สำเนียงหวาน           รสจัดจ้าน ซ่านซับทรวง ระริกไหว

บนถนน หนทาง คนจัญไร                         ผู้ดีใหญ่ ด่าขรม เบื่อระอา

   ๐   เนื้อหงอกร้าย แผ่กร่าง ทุกขุมขน            ทุกข์ สุข คน ปน ดี ชั่ว ปรารถนา

วัฏจักร สงสาร สังขารา                           อนิจจา อนัตตา เหลืออะไร

   ๐   ใหญ่เท่าฟ้า ค่าเพียงดิน สินยศศักดิ์         สิ่งที่รัก สี่คนหาม เทียมกันไหม

สามคนแห่ เดินย่างแปร รอยทางไป                 สองคนไซร้ นั่งแคร่ ชี้นำพา

   ๐  อนิจจัง สดับธรรม ปุณณมี                  สำแดงชี้ “ม้านั่งไม้” เสน่หา

รศ.ศก แรงบันดาลจารสารา                       คือ “ดวงตาพระผู้มีพระภาคเจ้า”

   ๐ ขอบน้ำใจ แวะชิม ลิ้มรสถ้อย                 ถักเรียงร้อย ถ่อยสาน กานต์อับเฉา

ฤทธิ์เมรัย คอยถนอม กล่อมกลัดเกล้า              เศษเนื้อเน่า กองขยะ คลับภิรมย์

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

  ๐   ธรรมดา ของชีวิต ดิบสันดาน               ถ้อยขับขาน จารจากใจ เราใช่แท้

ชั่วหยาบกร้าน หน้าด้านทน คือคนแน่               กานท์ เกรียน แค่ ปัญญาอึ่ง ไม่ซึ้งใจ

   ๐   ดวดเมรัย ร้อยเรียง สำเนียงหวาน          รสจัดจ้าน ซ่านซับทรวง ระริกไหว

บนถนน หนทาง คนจัญไร                         ผู้ดีใหญ่ ด่าขรม เบื่อระอา

   ๐   เนื้องอกร้าย แผ่กร่าง ทุกขุมขน            ทุกข์ สุข คน ปน ดี ชั่ว ปรารถนา

วัฏจักร สงสาร สังขารา                          อนิจจา อนัตตา เหลืออะไร

   ๐   ใหญ่เท่าฟ้า ค่าเพียงดิน สินยศศักดิ์         สิ่งที่รัก สี่คนหาม เทียมกันไหม

สามคนแห่ เดินย่างแปร รอยทางไป                สองคนไซร้ ได้นั่งแคร่ ชี้นำพา

   ๐  อนิจจัง สดับธรรม พระทรงศรี              สำแดงชี้ โปรดสัตว์ เทศนา

บันดาลใจ ก่อเกิด สานสารา                     เห็น “ดวงตาพระผู้มีพระภาคเจ้า”

   ๐ ขอบน้ำใจ ใครแวะชิม ลิ้มรสถ้อย             ถักเรียงร้อย ถ่อยสาน กานต์อับเฉา

ฤทธิ์เมรัย คอยถนอม กล่อมกลัดเกล้า              เศษเนื้อเน่า กองขยะ ของผู้ดี

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

 

๐   ธรรมดา ของชีวิต ดิบสันดาน               ถ้อยขับขาน จารจากใจ เราใช่แท้ ชั่วหยาบกร้าน หน้าด้านทน คือคนแน่               กานท์ เกรียน แค่ ปัญญาอึ่ง ไม่ซึ้งใจ    ๐   ดวดเมรัย ร้อยเรียง สำเนียงหวาน          รสจัดจ้าน ซ่านซับทรวง ระริกไหว บนถนน หนทาง คนจัญไร                         ผู้ดีใหญ่ ด่าขรม เบื่อระอา    ๐   เนื้องอกร้าย แผ่กร่าง ทุกขุมขน            ทุกข์ สุข คน ปน ดี ชั่ว ปรารถนา วัฏจักร สงสาร สังขารา                          อนิจจา อนัตตา เหลืออะไร    ๐   ใหญ่เท่าฟ้า ค่าเพียงดิน สินยศศักดิ์         สิ่งที่รัก สี่คนหาม เทียมกันไหม สามคนแห่ เดินย่างแปร รอยทางไป                สองคนไซร้ ได้นั่งแคร่ ชี้นำพา    ๐  อนิจจัง สดับธรรม พระทรงศรี              สำแดงชี้ โปรดสัตว์ เทศนา บันดาลใจ ก่อเกิด สานสารา                     เห็น “ดวงตาพระผู้มีพระภาคเจ้า”    ๐ ขอบน้ำใจ ใครแวะชิม ลิ้มรสถ้อย             ถักเรียงร้อย ถ่อยสาน กานต์อับเฉา ฤทธิ์เมรัย คอยถนอม กล่อมกลัดเกลา              เศษเนื้อเน่า กองขยะ ของผู้ดี   ขอน้อมคารวะจากใจ “ทรชนบ้านนอก”

                                                               “ทุกข์แท้ แลเห็นนิพพาน”    

     ๐  ไม่เห็นทุกข์ มี ฤา เรา จะเห็นสุข           คิดว่าทุกข์ จมทุกข์ ยิ่งทุกข์ยิ่ง

แต่ทุกข์แล้ว ทำให้เรา รู้ความจริง                   ดวงจิตนิ่ง ทุกข์ทุกสิ่ง หมดสิ้นไป

     ๐  ใครเห็นทุกข์ ย่อมเห็นธรรม อันแจ่มแจ้ง     สาดส่องแสง ชี้ทาง สว่างไสว

ทุกข์ระทม จมปลัก อยู่ในใจ                       อดทนไว้ เพ่งไตร่ตรอง มองทุกข์ดู

     ๐  สัจธรรม ทุกขัง หยั่งนิพพาน               คือธาตุแท้ แห่งสันดาน ใคร่รู้

ทน เกิด แก่ เจ็บ ตาย มีอยู่                       เป็นตัวกู ของกู ตราบนิรันดร์

     ๐  อยู่กับทุกข์ จนรู้ทุกข์ เข้าใจทุกข์           ย่อมเห็นสุข ไร้ทุกข์ ใจสุขสันต์

ยอมรับทุกข์ สู้กับทุกข์ อยู่ทุกวัน                   ดวงตานั้น อาจเห็นธรรม อย่างแท้จริง

    ๐  มนุษย์เรา ยากก้าวข้าม ทะเลสี่             เพียงเพราะมี กองกิเลส อันใหญ่ยิ่ง

หมักทับถม ดวงจิตให้ ไม่ไหวติง                    ฝังจมดิ่ง ลึกสุดห้วง สีทันดร

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

      ๐   เพชรแท้ทนต่อร้อน    รุมเผา

ใจแกร่งละขลาดเขลา           เกลศร้อน
ธรรมะกล่อมกลัดเกลา           จิตว่าง  จริงเอย
แสงส่องสีสะท้อน              เจิดจ้าวับวาวฯ

     ๐   เพชรแท้งามจากเนื้อ-  -ด้านใน
ผุดผ่องประกายใส             หม่นสิ้น
ดุจเฉกเช่นจิตใจ              ธรรมส่อง ทางแล      
เกลศแตกดับดิ้น               สว่างกมลฯ

     ๐   เพชรแท้คงค่าไร้      ลิงวอก
โยนเล่นพลิกกลับกลอก          เพ่งแล้ว
ใจมันบ่ซึมดอก               ซาบซ่าน ทรวงเอย
เห็นแค่กรวดทรายแก้ว           เวี่ยไว้สูญเปล่าฯ

     ๐   เพชรแท้จักเจิดจ้า     เพียงใด
พึงผ่านเจียระไน               ห่อนรู้
งดงามคู่จิตใจ                กระจ่าง ธรรมเฮย
คุณค่าสมดังผู้                 ใฝ่รู้ธรรมมาฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”                             

๐ มีกรรมให้เข้าใจ      อย่ากำไว้เรื่องของกรรม ทุกอย่างเรากระทำ         สำแดงออกเห็นผลแท้    ๐ อยู่กับกรรมเรียนรู้     อย่าหดหู่ควรพึงแล หมั่นปรับปรุงไขแก้          สันดานลึกในตัวตน    ๐ กำไว้มันยิ่งแน่น      ยากถึงแก่นการหลุดพ้น กรรมดีชั่วส่งผล            แบแล้ววางซำบายใจ    ๐ กำเพื่อให้อยู่มือ      ยึดติดคือหวังอะไร มีพบพรากจากไป          กรรมนั้นแสนธรรมดา ขอน้อมคารวะจากใจ “ทรชนบ้านนอก”