๐๐ลมหนาวโชยโรยมาพาสายฝน

ไหลปะปนเป็นไปไร้เส้นสาย

เป็นละอองมองไปไร้ริ้วลาย

มิเต้นส่ายหลอนหลอกหยอกสายตา

๐๐เป็นม่านขาววาววับจับไปทั่ว

ดูสลัวหมองหม่อนจนเหมือนว่า

โลกใบนี้ที่เห็นช่างเย็นชา

ไร้ชีวิตชีวาน่าตรอมตรม

๐๐ความเยือกเย็นเซ็นซ่ามาช่วยเสริม

ช่วยแต่งเติมคุณค่าพาขื่นขม

ดูซึมเศร้าเคล้าไปในอารมณ์

ละอองพรมไม่พลิ้วลิ่วไหลลง

๐๐เสียงวิหกนกหายมลายสิ้น

ทุกชีวินเหมือนกับดับเป็นผง

เงียบสงัดขัดข้องต้องงวยงง

ทุกสิ่งคงนิ่งหยุดสุดบรรยาย

๐๐ลมไม่ล้อทอทักกับพักหยุด

มิยอมฉุดสิ่งใดให้เต้นส่าย

เป็นคำสาปบาปใดไหนกล้ำกาย

มาทำลายทุกสิ่งยิ่งมืดมล

๐๐นั่งเอนกายใต้ฝนที่หม่นหมอง

จ่อจดจ้องรอบกายคล้ายสับสน

ลมเคยชื่นคืนกลับหลับพักตน

ใต้สายฝนสุดท้ายย้ายฤดู......