งดงาม  เปี่ยมในความหมาย และขอร่วมรำลึกพระคุณแม่ไว้ด้วยคนครับ

     อันหัตถา  ทั้งสอง  ครองพิภพ
โลกาจบ  แว่นแคว้น  แดนสวรรค์
ย่อมโอบอุ้ม  คุ้มลูก  ที่ผูกพัน
นับจากครรภ์  จนเติบใหญ่  แต่ไรมา
     ด้วยสายรก  เชื่อมอกแม่  แผ่ถึงลูก
เป็นสายผูก  ใยพัน  มั่นอาสา
จะฟูมฟัก  รักเลี้ยง  เคียงกายา
ดั่งเทวา  ปกป้อง  ประคองกาย

     ขอบคุณ คุณปุณณมี ครับ

     บทกลอนไพเราะครับ

 แวะมาเสพบทกวีที่ไพเราะและเปี่ยมความหมายครับ ^^

“รอยจูบบนฝ่าตีน”

ก้มดูฝ่าตีนเจ้า

มีใครเขาจูบมันบ้าง

รอยจูบรักเลือนราง

จืดเจือจางจำได้ไหม

.....

เวลาหมุนผันผ่าน

กับคืนวานล่วงเลยไป

ตอนนี้เจ้าเติบใหญ่

ลืมจูบใครไหมคนดี

.....

สองเท้าเจ้าก้าวเดิน

ย่ำเผชิญไปทุกที่

อย่าลืมรักเคยมี

ตรงฝ่าตีนที่เจ้าเดิน

.....

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

สวัสดีครับ

ขอมารับสิริมงคลจากบทนี้ครับ

     อัญชุลีวันทาอภิวาท
แทบสองบาทมารดาน้ำตาไหล
ด้วยระลึกนึกรู้อยู่ในใจ
พระคุณใดไม่เทียบเปรียบมารดร
     ให้กำเนิดเกิดเห็นเป็นชีวิต
ทั้งอุทิศกายใจได้สั่งสอน
หยดน้ำนมผสมเลี้ยงเพียงอาทร
พระคุณก่อนย้อนไม่หมดรจนา
     ครบอายุอุปสมบททดแทนแม่
แม้เพียงแต่เวลาสั้นหนึ่งพรรษา
ขอตั้งจิตอุทิศรู้ผู้มารดา
เกาะชายผ้าจีวรเหลืองอันเรืองรอง

          แม่อิ่มบุญ ลูกชาย แม่ได้บวช

พระลูกสวด พุทธมนต์ ฝึกจนคล่อง

ชายจีวร เปล่งปลั่ง สีดั่งทอง

พระลูกครอง ผ้าไตร สมใจแล้ว

        เหลียวดูโยม มารดา พระพาปลื้ม

ท่านด่ำดืม ยิ้มย่อง อย่างผ่องแผ้ว

บารมีพระ ลูกชาย เริ่มฉายแวว

ตั้งจิตแน่ว มองโยมแม่ เผื่อแผ่บุญ...

     ใต้เงาร่มห่มกาสาวพัสตร์
ปฏิบัติตัดทางโลกเคยหมกหมุ่น
ตื่นแต่เช้าบิณฑบาตประกาศคุณ
ด้วยการุญผู้สุนทานสถานธรรม
     กราบพระพุทธดุจพระองค์ทรงประทับ
รอสดับเสียงมนต์เช้าจนค่ำ
ด้วยเฝ้าดูดอกอุบลโผล่พ้นน้ำ
จนงามล้ำไม่เกิดเพื่อเป็นเหยื่อปลา
     อธิษฐานผ่านพระพุทธสุดประเสริฐ
บุญใดเลิศจงเกิดแก่ท่านแม่ข้า
หวังทดแทนแม้นมิหมดจรดผืนฟ้า
ขอบูชาอรหันต์ผู้มารดร

           อ้อมอกแม่อบอุ่นละมุนขวัญ

ยังจำวันส่งเสียงไร้เดียงสา

มือนิ่มนิ่มผ้านุ่มนุ่มชุ่มน้ำตา

แม่ซับหน้าลูกรักตระหนักคุณ

        ครั้นเติบใหญ่แกร่งกล้าท้าทายโลก

เผชิญโชคหลากปัญหาพาหัวหมุน

มีแม่ช่วยแก้ไขร่มใบบุญ

ช่วยค้ำจุนลูกทุกครั้งยังฝังจินต์

แม่ผู้ไร้แขน

     เจ้าเกิดกำเนิดรัก   แม่ฟูมฟักจักเพียรทน
น้ำนมผสมปน            สายโลหิตอุทิศให้
     แม่นี้มิมีแขน          จะโอบแม้นเหมือนผู้ใด
ลูกจ๋าจงมาใกล้           ซบไออุ่นละมุนนอน
     ลูกรักแม่จักกล่อม   เจ้าจงน้อมฟังคำกลอน
ตื่นมาแม่จักป้อน         ทั้งข้าวปลาอาหารนม
     ยากจนอีกค่นแค้น  ทั้งไร้แขนต้องระทม
ใช้เท้าเฝ้าผงม             อยู่เคียงข้างมิวางตา
     ลูกแม่แม่ขอโทษ    ลูกจงโปรดยกโทษหนา
เจ้าเกิดกำเนิดมา        เป็นลูกคนจนพิการ
     ชาตินี้แม่มีกรรม     ต้องชักนำเจ้าทำการ
เกิดเป็นเช่นขอทาน     หวังเพียงเจ้าจะเข้าใจ
     บัดนี้แม่มีเจ้า         ต่างมือเท้าแม่เศร้าใจ
กินข้าวเจ้าป้อนให้      หิวกระหายได้บรรเทา
     เหนื่อยนักเจ้าพักก่อน   มาหนุนนอนนะวัยเยาว์
วันรุ่งพรุ่งนี้เช้า             เราจักสู้เป็นคู่เคียง
..........................................................

     อ้อแอ้ตามประสา    เห็นมารดาน้ำตานอง
กอดแม่แล้วแลมอง       ไม่เดียงสาใช่ชาชิน
     แม่จ๋าอย่าร้องไห้      ถ้าพูดได้คงได้ยิน
น้ำนมที่อมกิน               เพียงเท่านี้ลูกดีใจ
     ยามหลับแม่ขับกล่อม   แม่ไม่ยอมทิ้งไปไหน
ซาบซึ้งถึงอุ่นไอ             ยิ่งกว่าผ้ามาห่มนอน
     ยื่นมือถือช้อนข้าว   ยิ้มฟันขาวเอามาป้อน
หม่ำหม่ำข้าวน้ำก่อน    ลูกจะป้อนนะแม่จ๋า
     พิการมานานนม     อย่าระทมจมน้ำตา
ลูกเป็นเช่นแขนขา        อีกดวงตาจักพาไป
     มือน้อยค่อยบรรจง  ปาดที่ตรงน้ำตาไหล
ตบแก้มแซมยิ้มให้        ชวนให้แม่มาแลมอง
     เราเกิดกำเนิดมา    บุตรมารดาเพียงเราสอง
ขอเราเฝ้าประคอง        เติมความหวังกำลังใจ
     คลอดได้แม่ไม่ทิ้ง     เหมือนดังหญิงผีสิงใจ
เท่านี้แม่มีให้                 พระคุณใดไม่เทียบเทียม
     กินก่อนแล้วนอนพัก   ลูกหนุนตักรักเต็มเปี่ยม
ไร้แขนมาแทนเทียม       ใช่ความรักจักน้อยลง

      ประทับใจและให้ความรู้สึก  ชอบครับ

          ถึงวันแม่คราใดใจห่วงหา

รำลึกค่าน้ำนมพรมพร่างขวัญ

สองมือแม่คุ้มครองคอยป้องกัน

ลูกจำมั่นมิลืมปลื้มพระคุณ

สูงเทียมแม้นแดนสุวรรณบรรพต
ลึกเพียงจรดเกษียรสมุทรมาอุดหนุน
กว้างเทียมฟ้านภาลัยไม่เทียมคุณ
แสงอรุณแห่งชีวิตอุทิศมา

           ประดิษฐ์กานท์ขานคำล้ำวิจิตร

นิรมิตเทียบเคียงเพียงสร้อยสรวง

วะวับวาวพิมพ์ภาพซาบซึ้งหรวง

งามเด่นดวง ปุณณมี พจีพิไล