ล่อง

ร่องรอยที่กำลังเลือนหายไป (สิ่งที่บรรพชนไม่มีโอกาสรับรู้ เหลืองตำนานจารึกไว้ ใน บทกวี) 1. ปั้นข้าวเหนียวหนึ่งปั้น          จุนเจือ โรยหยอดหน้าด้วยเกลือ     หยั่งท้อง ประทังหยั่งชีพเพื่อ              วันรุ่ง ฟ้าใหม่ ประกาศร้องกู่ก้อง               บ่งชี้ วิถีชน   ชนบททุ่งท้อง                      บ้านนา ไกลห่างหูห่างตา                 ซ่อนไซร้ ปลูกข้าวจับปูปลา               เป็นแหล่ง การกิน ชีพนิ่งหยุดมิได้                    จึ่งต้อง ดิ้นรน   บรรพการก่อตั้ง                   เป็นทุน จากรุ่นก้าวสู่รุ่น                   สู่ให้ สำนึกซึ่งบุญคุณ                 ผู้เฒ่า ผู้แก่ อนุรักษ์หยั่งไว้                    ถิ่นบ้าน เมืองตน   2. การเปลี่ยนผัน บรรพกาล ผ่านสมัย คือกลไกล ขับเคลื่อน เลื่อนไปหน้า ทิ้งล่องรอย คล้อยผ่าน กาลเวลา ประทับตรา ความทรงจำ เป็นตำนาน   การดำรง คงวิถี หยั่งชีวิต ประกอบกิจ ตั้งจุดยืน ตามพื้นฐาน  รุ่นสู่รุ่น รุ่นผู้เฒ่า เล่าตำนาน สู่ลูกหลาน เคล้าน้ำตา ด้วยอาลัย   ก่อนรุ้งราย พรายพร่าง กระจ่างฟ้า ก่อนผืนนา เขียวชะอุ่ม กลุมไสว ก่อนลำคลอง นองนที ยังปรี่ไกล ก่อนพงไพร อุดม สมบูรณ์ดี   ก่อนข้าวน้ำ ล่ำซำ ประจำยุ้ง ก่อนเคยรุ่ง สืบสาน งานวิถี ก่อนขึ้นชื่อ ลือเสน่ห์ ประเพณี ก่อนน้องพี่ ต่างสมัคร ร่วมร่วมใคร่   ก่อนพระธรรม นำปราชญ์ ศาสนา ก่อนไถนา ควายเทียมเทียบ เปรียบคันไถ ก่อนชั้นครู รู้รักษา ภาษาไทย ก่อนเมืองไกล ชนบท สงบงำ   ก่อนพบพา อารยะ ประจักษ์เด่น ก่อนพบเห็น วัฒนธรรม ค้ำจุนชาติ ก่อนงดงาม น้ำใจ ใสสะอาด ก่อนประกาศ สมยานาม สยามเมืองยิ้ม   3. ลมพัดผ่าน กาลก่อน ให้ห่อนหาย กลุมสยาย พ่นหมอก กรอกสีหม่น เลือนลางคล้อย ลอยลับ สัปดน ภัยผจญ ยัดเยียด ตามเบียดเบียน   เปิดตามอง จ้องหา แทบอาสัญ ตลบกัน หมุนกลับ สลับเปลี่ยน ไหนด้าวแดน แผ่นดิน จึงสิ้นเตียน หมุนวนเวียน ล้างลาย กลิ่นอายเดิม   ฟ้าขาดรุ้ง มุงตึกเถื่อน เข้าเกลื่อนกลบ นาสยบ จากดินดอน คอนกรีตเสริม อีกเทคโน โลยี ที่ซ้ำเติม เข้าประเดิม ไล่ขจัด กระจัดจาย   อู่ข้าวเวียน เปลี่ยนเห็น เป็นโรงงาน คนสืบสาน ประเพณี เริ่มหนีหาย อารยะ กระเซ็นซัด กระจัดจาย น่าอับอาย แม้ศาสตร์พุทธ ถูกฉุดจม   รุกขย้ำ เปลี่ยนพงพี เป็นรีสอร์ต ไม่เหลือรอด ให้ชมชื่น ช่างขื่นขม ธรรมชาติ ขาดความชื่น รื่นเริงรมย์ ต้องลับจม สูญสิ้น สิ้นสุดกัน   ล่องรอยเดิม เริ่มเลือนราง จางห่างหาย ถูกลบลาย เปลี่ยนเสริม เติมสีสัน เก่าต้องไป ใหม่ไล่บุก รุกประชัน คงสิ้นกัน วิถีเก่า เขาหักพัง   การเปลี่ยนผัน บรรพกาล ผ่านสมัย ขับเคลื่อนไป ไม่มีวัน หันกลับหลัง จากลำนำ คำผู้เฒ่า เล่าสู่ฟัง เพียงความหลัง ให้จดจำ เป็นตำนาน   บทประพันธ์  มนต์ เมืองชัยภูมิ

ผู้ตั้งกระทู้ มนต์ เมืองชัยภูมิ (Dr-dot-oof-at-hotmail-dot-com) :: วันที่ลงประกาศ 2015-12-18 00:29:34

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (3915884)
ด้วยความเคารพครับ อาจารย์ มนต์ เมืองชัยภูมิ ตรงมากครับ จริงทุกอย่าง ประพันธ์ได้เห็นภาพเลยครับ ขอชื่นชมครับ
ผู้แสดงความคิดเห็น Bast วันที่ตอบ 2015-12-18 10:03:09

[1]

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *
ผู้แสดงความคิดเห็น  *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล