"กราบขอขมาทุกท่านครู" 

     กำคอขวดดวดเมรัยสู่สรวงดาวดึงส์  กายก่ายเกี้ยวกกกอดเคล้าเคลียคลอคลึงเจ้าชมโฉม

ตัณหาราคะลู่ลมเล้าประโลมลวงสล้างอก บ่วงรักหมกมุ่นใฝ่ฝักแห่งห้วงห้องเสน่หา ยามนิทรา

สิ้นทุกข์ไร้แลฉะนี้ฯ

     แห่งวิถีเมรัย     เผาไหม้เมาเร่าร้อน   แลการละครเล่น    เฉกเช่นอุทาหรณ์   เยื้องย้อนมองตัวตน 

วงเวียนวนสงสาร  ฟังนิทานกล่อมใจ  เลื่อมใสสู่ศรัทธา   อัตตาสิ้นปล่อยวาง  บาดหมางลางเลือนหาย  

วิมุติปรายเฟื่องฟ้า กระจ่างปัญญาข้า สู่เบื้องนิพพาน นั้นนาฯ

   ร่ำถลำเกินงาม จรดพล่ามพจน์คร่ำครวญ ตรองถามทวนตริตน หมองหม่นเศร้าอกอุ ปะทุลุล่วงหมาย

สุดท้ายต้องจอดฝั่ง ครองตนตั้งสติ อุตริดีชอบ ขอบเขตแดนซึ่งกั้น ฝันฝั่งคงถึงแท้ กล่าวแจ้งแลสารฯ

       ขอยกคาราวะสักหมื่นจรอก  ผิดชอบน้อมบอกกล่าวขอขมา จักดำรงคงรักษาแต่ความดี   ครรลอง

แห่งวจีที่งดงาม  มิพร่ำลามปามอวดสามหาว  ดังเก่าเรื่องราวมากมายอดสู  ขอรับผิดก้มกราบอภัย

ทุกท่านครู  จักเชิดชูคงต่อตั้งยึดเหนี่ยวยั้งเตือนตน ด้วยประการฉะนี้ฯ

ขอน้อมคาราวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก”