-ประวัติศาสตร์วาดไว้-

๏ คว้ากลางหาวเต้าไต่ในแสงนั้น

ขริบตะวันควั่นแสงแยงรังสี

พลิกงามเพ็ญเป็นคว่ำค่ำราตรี

แรมขยี้บี้กระต่ายตายคาจันทร์ ฯ

๏ กระทุ้งผีจี้ลมข่มเล่นหลอก

กวนระลอกออก-ตกร่องผกผัน

มรสุมซุ่มก่อรอประจัญ

ฤดูร้าวยาว-สั้นผันบรรลัย ฯ

๏ เคยเป็นน้ำค้ำสายให้ชีวิต

ห่าโหมพิษผิดเชี่ยวเกรียวบ่าไหล

ปากแม่น้ำกระหน่ำแยกแตกสันไป

ตลิ่งไหล่ไพล่ร้าวท่าวทลาย ฯ

๏ พรุระแหงแกล้งดินดิ้นกระเพื่อม

สินเธาว์เชื่อมเหลื่อมร่องฟ้องรอยหายน์

ห่วงโซ่ส่ำร่ำสะเทือนเหมือนจวนวาย

พยัคฆ์ร้ายลายพาดผงาดไพร ฯ

๏ ตะครุบดินสิ้นน้ำขย้ำลม

แสยะคมข่มเขี้ยวเคี้ยวความไหว

ปะทุลายพาดกลอนร้อนเช่นไฟ

โหมดินฟ้าประชาไทยให้แตก-ตึง ฯ

-ไหวกงล้อหมุนคืน-

๏ หมอบร่างดักนักษัตรผลัดวาระ

เขี้ยวกระจะยะแยกเพียงแรกถึง

พระโคขลาดอาจสิ้นทมิฬทึ้ง

คำรามตึงอึงมี่แต่ปีวัว ฯ                                  

๏ แรกนาขวัญวันปรุงบำรุงขวัญ

และพุ่มนั้นนั่นเสือเสนอหัว

พระโคถดหดหางครางอย่างกลัว

เลยเคี้ยวมั่วมือพราหมณ์น้ำสุรา ฯ

๏ ทุกอุ้งย่ำย้ำคำโหราทัก

ห่านี้หนักหักรุกทุกสาขา

รอยคราดไถไม่อาจเสี้ยวรอยเขี้ยวคา

เพียงน้ำตามาลบกลบอำพราง ฯ

๏ พอหมดศีลตีนไต่ไขว่เนื้อเบื้อ

อุบายเชื่อเจือไว้ในไหวหาง

หากสงบซบซุ่มพุ่มทึบทาง

กลเม็ดเด็ดพร่างอย่างทำนาย ฯ

๏ แผ่ขยายค่ายตั้งทั้งสิบทิศ

ใช้ตนติดปิดสื่อถือช่องขาย

เสี้ยมเขียนตน ทุกตน-ตัว ให้กลัวตาย

และหางร่ายส่ายเวทย์เพศหีนพาฬ ฯ

-ตื่นเพื่อรู้เท่าทัน-

๏ แม้วาระจะช้าในคราหนึ่ง

แต่แรมซึ่งซ่อนฟ้าจะมาหาญ

ผันราตรีพลีแสงแห่งเพ็ญกาล

ฟื้นแรงเถาะเคาะขานขับขาลไป ฯ

๏ เชิญขวัญ – วันคืนคืนอย่างเก่า                    

กล่อมขวัญ – บรรเทาสงบไหว

บำรุงขวัญ – กลั่นสุขปลุกกล้าใบ

สืบขวัญ – มั่นไว้ทุกไออณู ฯ

๏ แม้วาระจะช้าใช่ว่าหมด

ดูกระต่ายหางหดแต่หยัดหู                                         

หนึ่งตัวน้อยร้อยตัวต้านล้านตัวสู้

สมานพร้องก้องกู่ขู่หนึ่งพาฬ

(หนึ่ง---นับใหม่ไม่สายโหมกายสู้

ประวัติศาสตร์คือครู---รู้ทันพาล!) ๚ะ๛