ดังนั้น แทนที่จะรวมคนทั้งหมดที่ถูกนิยามว่าเป็นวัยชราเข้าด้วยกัน แพทย์ผู้สูงอายุบางคนได้ตระหนักถึงความหลากหลายของวัยชราโดยการกำหนดกลุ่มย่อย งานวิจัยชิ้นหนึ่งจำแนกคนหนุ่มสาว (60 ถึง 69 ปี) คนวัยกลางคน (70 ถึง 79 ปี) และคนแก่มาก (80+) อีกการศึกษาหนึ่งจัดกลุ่มย่อยคือ คนหนุ่มสาว (65 ถึง 74 ปี) คนวัยกลางคน (75 ถึง 84 ปี) และคนแก่ที่สุด (85 ปีขึ้นไป) กลุ่มย่อยที่สามคือ คนแก่ (65 ถึง 74) คนแก่ (74 ถึง 84) และคนแก่ (85+) การอธิบายกลุ่มย่อยในประชากรอายุ 65 ปีขึ้นไปช่วยให้เห็นภาพการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในชีวิตได้แม่นยำยิ่งขึ้น นักวิชาการชาวอังกฤษสองคน Paul Higgs และ Chris Gillard ได้เพิ่มกลุ่มย่อย "อายุที่สี่" ในภาษาอังกฤษแบบบริติช "วัยที่สาม" คือ "ช่วงเวลาในชีวิตของการเกษียณอย่างกระฉับกระเฉง หลังวัยกลางคน"ฮิกส์และกิลเลียร์ดอธิบายยุคที่สี่ว่าเป็น "เวทีของการแก่ที่ไม่ใช้งาน ไม่แข็งแรง ไม่ก่อผล และไม่ประสบผลสำเร็จในท้ายที่สุด แนวคิดหลักในผู้สูงอายุสังคมแสดงสี่มิติ: ลำดับเหตุการณ์ ชีวภาพ จิตวิทยา และสังคม : 12–3  Wattis และ Curran เพิ่มมิติที่ห้า: การพัฒนา อายุตามลำดับอาจแตกต่างอย่างมากจากอายุการทำงานของบุคคล เครื่องหมายของความ ชราภาพ มักจะเกิดขึ้นในประสาทสัมผัสทั้งห้าในเวลาที่ต่างกันและในอัตราที่ต่างกันสำหรับแต่ละคน นอกเหนือจากอายุตามลำดับเวลาแล้ว ผู้คนยังถือว่าแก่ได้เนื่องจากมิติอื่นๆ ของวัยชรา ตัวอย่างเช่น ผู้คนอาจถูกมองว่าแก่เมื่อพวกเขากลายเป็นปู่ย่าตายายหรือเมื่อพวกเขาเริ่มทำงานน้อยลงหรือแตกต่างกันในวัยเกษียณ