ตามความเห็นของอริสโตเติล น้ำหนักเป็นสาเหตุโดยตรงที่ทำให้วัตถุเคลื่อนที่ตก ความเร็วของวัตถุที่ตกลงมาควรเป็นสัดส่วนโดยตรงกับน้ำหนักของวัตถุ ขณะที่นักวิชาการในยุคกลางค้นพบว่าในทางปฏิบัติแล้วความเร็วของวัตถุที่ตกลงมานั้นเพิ่มขึ้นตามเวลา สิ่งนี้กระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงแนวคิดเรื่องน้ำหนักเพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผล น้ำหนัก ถูกแบ่งออกเป็น "น้ำหนักนิ่ง" หรือพอนดัสซึ่งคงที่ และแรงโน้มถ่วงจริงหรือกราวิต้าซึ่งเปลี่ยนไปเมื่อวัตถุตกลงมา ในที่สุด แนวคิดเรื่องแรงโน้มถ่วงก็ถูกแทนที่ด้วยแรงกระตุ้นของJean Buridanซึ่งเป็นสารตั้งต้นของแรงผลักดัน การเพิ่มขึ้นของมุมมองของ Copernican ที่มีต่อโลกนำไปสู่การฟื้นคืนของแนวคิด Platonic ที่เหมือนกับวัตถุดึงดูด แต่อยู่ในบริบทของวัตถุบนสวรรค์ ในศตวรรษที่ 17 กาลิเลโอมีความก้าวหน้าอย่างมากในแนวคิดเรื่องน้ำหนัก เขาเสนอวิธีการวัดความแตกต่างระหว่างน้ำหนักของวัตถุที่กำลังเคลื่อนที่และวัตถุที่อยู่นิ่ง ในท้ายที่สุด เขาสรุปได้ว่าน้ำหนักเป็นสัดส่วนกับปริมาณสสารของวัตถุ ไม่ใช่ความเร็วของการเคลื่อนที่ตามที่ควรจะเป็นในมุมมองของฟิสิกส์ของอริสโตเติล